Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1966, Síða 52

34
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISFÉLAGS ÍSLENDINGA
is til Winnipeg. Stefán kaupmaður
Sigurðson lánar mér 300 dollars....
hann tekur landið mitt í pant fyrir
þessari upphæð. Nú kveð ég Geysis-
byggð — ef til vill fyrir fullt og allt.“
Dagbókin byrjar aftur 10. okt. 1903,
og er þá fjölskyldan setzt að einn
fjórða úr mílu frá Garðar, N. D. í
bókinni er að finna yfirlit um ferða-
lag sumarsins og um dvölina á Garð-
ar um veturinn. Vinir og vandamenn
hafa útvegað fjölskyldunni hús og
lagt til allan húsbúnað og eldivið til
þess að Jóhann geti verið við skrift-
ir, og heldur nú sögunni áfram:
30. okt. — „í dag byrja ég nú á
skáldsögunni „Brazilíufararnir“.“ —
(Þennan vetur ritar hann einnig
smásögur fyrir blöðin og léikrit fyrir
hina og aðra. Þáttur úr Brazilíuför-
unum birtist í jólablaði Lögbergs):
„3. nóv. 1903. — Fékk í dag meðal
frá Halldórsson lækni.
í dag las ég ritdóm séra Matthíasar
Jochumssonar, um þriðja þátt Eiríks
sögu Hanssonar.... Hann hrósar ís-
lenzku minni, og segir að hún sé svo
góð að unun sé að lesa. — Þetta er
dálítið annar tónn en sá er heyrðist
frá séra Friðrik Bergmann í vor....
Ég er séra Matthíasi þakklátur fyrir
hinn ágæta ritdóm hans ... nú álít
ég að sögunni sé borgið.
12. jan. 1904. — Páll Halldórson á
Geysir sendir mér 38 dollars. . . .
Verð fyrir kú og nokkrar kindur er
hann seldi fyrir mig.
Ég fékk bréf frá séra Hirti í dag.
Hann segir: „Nú er þér borgið sem
skáldi, því ritdómur séra Matthíasar
Jochumssonar er þér meira en pen-
inga virði, komandi frá hinu mesta
íslenzka skáldi, sem nú lifir.“
Ég er viss um að þessi orð Hjartar
eru mér eins mikils virði og ritdóm-
urinn.... Hjörtur er sá langmesti
gáfumaður, sem ég hef haft kynni af
meðal Vestur-íslendinga.
Ég las nýlega ritdóm Jóns Ólafs-
sonar um fyrsta hefti Eiríks Hans-
sonar . . . hann segir að sagan sé dá-
vel sögð og málið þykir honum það
bezta, sem hann hefur séð frá Vest-
urheimi (reyndar álítur hann að eng-
inn riti íslenzku vestan hafs nema
tveir menn, og ég er hvorugur
þeirra).
í dag heimsótti mig Barði Skúla-
son... hann kvaðst vera fyrst og
fremst Bandaríkjamaður, og þar
næst íslendingur. Ég sagðist vera
fyrst og fremst íslendingur, og þar
næst heimsborgari.
M. Halldórsson læknir frá Park
River kom til mín og vill að ég kaupi
„Vínland“ og gerist ritstjóri þess.
.... Magnús lögmaður Brynjólfs-
son heimsótti mig. Hann vill að ég
setjist að í húsi því, sem er á landi,
sem hann ætlar að kaupa — nærri
Mountain — þar vill hann að ég ljúki
við söguna Brazilíufararnir, og ætlar
hann og S. J. Eiríksson að hjálpa
mér um það, sem ég þarf að lifa á
— svo sem matvöru, eldivið og fleira.
.... Húsið og allt er til.... ekki býst
ég við að flytja fyrr en um miðjan
apríl.“
Eitt sem ég sérstaklega tek eftir í
þessum skrifum J. M. B. er hvað
hann notar alltaf „ég“ en ekki „við“.
Er það sjálfsagt vegna þess að í þá
daga var konan oft ekki talin með,
og þurfti því ekki að eigna henni
neitt. í næstu setningu notar hann
þó „við“: