blaðið - 11.03.2006, Blaðsíða 18

18 I BRÉF FRÁ BRYNDÍSI
LAUGARDAGUR ll.MARS 2006 blaðið
■ Ferdasaga Bryndísar Schram
Kveðjustund á kœjanum
BlaÖiÖ/SteinarHugi
Það var drungi yfir Helsinki dag-
inn, sem við kvöddum í lok október.
Jyrki, þessi elska, bílstjóri sendiráðs-
ins, ók með okkur niður á höfn og
kvaddi okkur síðan við skipshlið.
Mér fannst sárt að skiljast við Jyrki,
því að hann hafði reynst mér hinn
besti vinur í öll þessi þrjú ár í Finn-
landi. Hann hafði leiðbeint mér um
götur borgarinnar í upphafi, útskýrt
fyrir mér allt sem var torskilið í fari
Finna; hann hafði sagt mér sögur
úr lífi þjóðar sinnar, fixað tölvuna
mína, þegar hún hætti að hlýða,
hjálpað mér í eldhúsinu, jafnvel
eldað matinn og þjónað til borðs,
þegar gesti bar að garði, - sem var
ekki ósjaldan. Jyrki hafði verið
ómissandi á hverju sem á gekk.
Hann var búinn að ganga frá
öllum pappírum, og þarna á hafnar-
bakkanum hirti hann af okkur lykla
og þau skírteini, sem höfðu staðfest
sendiherradóm okkar síðastliðin
þrjú ár. Ekki svo að ég fyndi til nokk-
urs saknaðar - eiginlega fann ég
bara til feginleika. Laus við öll þessi
sérréttindi, sem stundum fóru svo í
taugarnar á mér. Nú vorum við aftur
orðin bara venjulegt fólk, búin að
rífa utan af okkur þessar umbúðir,
sem skapa sendiherra sérstöðu í
samfélagi manna. Eða eigum við að
segja ímyndaða sérstöðu? Að mörgu
Þessar síðustu vikur i Helsinki voru reynd-
ar ógleymanlegar. Við heimsóttum nýja
og óvænta staði, og gerðum svo margt,
sem aldrei hafði gefist timi til i öll þessi ár.
leyti er staða sendiherra leifar af ein-
hverju, sem er löngu liðið - fjarri
raunveruleikanum.
Mannlíf á markaðstorgi.
En nóg um það. Við sigldum klukkan
þrjú síðdegis á sunnudegi út úr höfn-
inni, sem er í hjarta borgarinnar.
Húsið sem hafði verið heimili okkar
öll þessi ár rann framhjá, lífsreynt
og ögn þreytulegt. Það stendur við
strandveginn - Norður kæjann - í
miðju borgar, fölgrænt að lit, byggt í
anda hins þýska Jugend, með sívala
turna, sem teygja sig til himins. Bara
til skrauts. Brottför okkar breytti
svo sem engu fyrir þetta hús. Gestir
koma og fara. Ganga um stiga, sofa
í ókunnum rúmum, eta og drekka,
stundum glaðir, stundum daprir. Og
svo hverfa þeir á braut einn góðan
veðurdag. Rétt eins og við. Og húsið
stendur bara þarna, eins og ekkert
hafi í skorist.
Þennan sama morgun hafði ég
gert mér ferð á markaðinn við höfn-
ina í síðasta sinn. Bara til að kveðja.
Hingað hafði ég komið daglega til
að anda að mér sjávarloftinu, lesa
morgunblöðin og láta bera mér ilm-
andi kaffi og nýbakaða snúða. Ys og
þys, konur og karlar að höndla jafnt
sumar sem vetur. Nýjar kartöflur
og kál allan ársins hring, vatna-
karfi frá Karelíu, flakaður silungur
úr Norðursjónum. Jafnvel safala-
skinn frá Síberíu eða bjarnarfeldur
af steppum Hvíta Rússlands. Maður
varð að gefa sér góðan tíma, og
ósjaldan fann ég einhvern fáránlega
fyndinn hlut, sem bættist í farteskið
mitt.
Þessar síðustu vikur í Helsinki
voru reyndar ógleymanlegar. Við
heimsóttum nýja og óvænta staði,
og gerðum svo margt, sem aldrei
hafði gefist tími til í öll þessi ár. Við
eyddum heilum degi með vinafólki
í bústaðnum þeirra á austurströnd-
inni, í námunda við sumarhöll
Nikulásar Rússakeisara, á meðan
hann var og hét. Þar sátum við í
makindum daglangt og snæddum
hreindýrakjöt með rjómasósu og
sultu. Drukkum heimabruggað vín
og horfðum á haustsólina hverfa
á bak við trén.
Þetta var gamalt
timburhús, byggt O %
seint á nítjándu
öld, með eldstó í
miðju hússins og
svefnstæðum allt
í kring. Allt var
óbreytt í þessu
húsi. Arfur kyn-
slóðanna gaf því
lit og sögu. Eldur-
inn var látinn lifa
allan sólarhringinn til þess að halda
hita á mannfólkinu, enda komið
fram í október.
Söknuður í sumarstúku.
í þessu húsi var hvorki rafmagn né
rennandi vatn, hugsið ykkur! Hús-
bóndinn vísaði mér á „une cham-
bre separée”, eða kamar (chambre
og kamar eru auðvitað sama orðið),
þegar mér var orðið mál, en það var
lítið hallandi hús, sem stóð niðri við
sjóinn. Þegar ég leyfði mér að furða
mig á þessu fyrirkomulagi, spurðu
hjónin, hvort þessu væri ekki svipað
háttað á íslandi? Þau vildu ekki trúa
þvi, að það væri rennandi vatn, raf-
magn, hiti, sjónvarp og símar í ís-
lenskum sumarhúsum (eða stúkum,
eins og þau heita hjá þeim). I þeirra
augum - og í augum Finna almennt
- eru það aðeins stássstofur í borgum,
sem bjóða upp á önnur eins þægindi.
Finnar leita til fortíðar. Þeir þrá aft-
urhvarf til hinnar óblíðu náttúru.
Það er hin fullkomna rómantík.
Það kom á daginn þessar síðustu
vikur, að við áttum miklu fleiri vini
í Finnlandi en við vissum af. Okkur
voru haldnar dýrlegar veislur, sem
seint gleymast, og við vorum hlaðin
gjöfum, sem munu ylja okkur árum
saman. Ég bauð auðvitað öllum,
sem kysstu
mig að skilnaði,
að heimsækja
olckur í Mosó!
Nú er bara að
vita.hvortþessir
allir hafi tekið
mig á orðinu!
Helsinki varð æ
vinalegri, auk
þess sem hún
var svo falleg og
gjafmild þessa
síðustu daga.
Æ, ég var strax farin að sakna
Helsinki, eiginlega áður en hún var
horfin mér úr augsýn. Við stóðum
við borðstokkinn og horfðum til
lands, svo lengi sem birtan leyfði.
Æðaslög borgarinnar fylgdu okkur
langt út á haf, þung og sterk. Fram-
undan voru bara - minningarnar og
eftirvæntingin.
Æðaslög borgarinnar fylgdu okkur langt út á haf, þung og sterk. Framundan voru bara
- minningarnar og eftirvæntingin.
Nú vorum við aftur orðin
bara venjulegt fólk, búin
að rífa utan afokkur
þessar umbúðir, sem
skapa sendiherra sér-
stöðu / samfélagi manna.
Efnalaugin Björg
Gæðahreinsun
Þekking
Reynsla
Þjónusta
Tvöfaldir vildarpunktar í mars
Opið: mán-fim 8:00 -18:00 föst 8:00 -19:00 laugardaga 10:00 -13:00
Háaleitisbraut 58-60 • Síml 553 1380