blaðið - 24.03.2007, Page 26

26 LAUGARDAGUR 24. MARS 2007
blaðið
Búseta íframandi landi erjafnan óviðjafn-
anleg lífsreynsla sem víkkar sjóndeildar-
hringinn og skilur eftir sig ógleymanlegar
minningar. Fjölmargir íslendingar húa er-
lendis hverju sinni á sama tíma og innflytj-
endum fjölgar jafnt og þétt hér á landi. Er
Itfið í útlöndum alitaf dans á rósurn? Hefur
búseta erlendis eftil vill áhrifá viðhorf
íslendinga til síns eigin lands? Blaðið sló
á þráðinn tilfimm veraldarvana einstak-
linga og forvitnaðist um reynslu þeirra.
Fyrstu skrefin
í Færeyjum
Ég tók fyrstu skrefin í Færeyjum og bjó
þar til fjögurra ára aldurs. Pabbi vann við að
tölvuvæða eyjarnar og unga fjölskyldan með
litlu börnin þrjú hélt í ævintýraferð. Sterk-
asta minningin er líklega úr fjöruborðinu
þar sem ég fylgdist með karlmönnum slátra
grindhvölum og ég spurði: akkuru er sjórinn
svona rauður? Eftir stúdent bjó ég eitt misseri
í Dublin. Teygaði Guinness í hvert mál, enda
bæði matur og drykkur. Ég varð mjög skotin í
Irum, bókmenntahefðin, frelsisbaráttan, húm-
orinn og nú síðast efnahagsundrið gera íra
óstöðvandi heillandi. írar eru alskemmtileg-
asta fólk í heimi og lygilega líkir íslendingum.
í Stuttgart dvaldi ég í ár við nám í píanóleik.
Þar lærði ég að meta aspas, þýska tungu, Bach
eldri, tyrkneska popptónlist og geggjaðar
óperurog kom færandi hendi heim til Islands
með barn í maganum. Erfinginn á stóra og
skemmtilega fjölskyldu í Stuttgart sem tengir
okkur órofa böndum við borgina í djúpu skál-
inni. Þar býr líka Maggí vinkona og hún er
góð heim að sækja.
Forréttindi að
vera íslenskur
Ég var sendiherra í Þýskalandi frá 1995 til
2001, fyrst í Bonn og svo í Berlín, og i Tókýó
á Japan frá 2001 til 2004. Þetta eru mjög ólík
lönd en ég hef ekkert nema gott að segja um
þau bæði. Japönsk menning er auðvitað óskap-
lega framandi fyrir okkur á meðan sú þýska
stendur okkur svo nærri. Það var ekki síður
áhugavert og frábært að vera í Japan og það
var mér ómetanleg reynsla að dveljast þar. í
báðum löndum mætti ég mikilli gestrisni.
Ég er þeirrar skoðunar að það sé mjög gott
fyrir okkur að fá innflytjendur til landsins,
sérstaklega af því að ég veit að langstærstur
hluti fólks sem hingað kemur vinnur hörðum
höndum og leggur sitt af mörkum til samfé-
lagsins. Þess vegna þurfum við að taka vel á
móti þeim. Hvort sú afstaða hafi eitthvað með
reynslu mína af dvöl erlendis að gera eður ei
veit ég ekki, ég held reyndar ekki.
Hins vegar er ég ekki í nokkrum vafa um að
10 ára dvöl erlendis sannfærði mig um að lík-
lega er hvergi betra að vera heldur en á tslandi.
Það eru forréttindi að vera íslenskur ríkisborg-
ari þó svo að það sé auðvitað Iíka mjög gott að
vera í Þýskalandi og Japan.
Dálítil
stórborgarkona
Ég bjó í París í hálft ár eftir stúdentspróf,
lærði frönsku og vann á veitingastað og það
var frábær lífsreynsla. París er mögnuð borg
með fallegum byggingum og kaffihúsum á
hverju horni. Þar var lífið ótrúlega ljúft þótt
það hafi stundum verið dálítið óraunverulegt.
Eftir dvölina í Paris fór ég beint til London
sem er allt öðruvísi. Þar eru meiri vegalengdir
þannig að almenningssamgöngur koma að
miklu gagni. En þar er ótrúlega margt um að
vera og ég naut þess sem námsmaður að fá af-
slætti inn á tónleika, leikhús ogsöfn.Mér finnst
nauðsynlegt fyrir ungt fólk frá litla íslandi að
prófa að búa í stórum borgum um tíma þar
sem ekki er sterkt öryggisnet og maður lærir
að standa á eigin fótum. Sjálf er ég smá stór-
borgarkona í mér en þó togar Island alltaf í
mig aftur eftir ákveðinn tíma þegar mig er
farið að langa til að koma heim og þekkja aftur
alla. Ég bjó í hverfi í London þar sem bjuggu
nánast eingöngu innflytjendur. Mér fannst
mjög skemmtilegt að búa innan um fólk af
alÍs kyns þjóðernum og kynþáttum.
Hjá mormónum
íUtah
Tvítug fór ég ásamt vinkonum, í útlendinga-
herdeild Barselónuháskóla. Við glímdum þar
við spænsku, listasögu og mannlifið í borg-
inni veturlangt. Þarna fékk ég vinnu með
námi við að sitja við gluggaborð á nýjum hana-
stélsbar og láta líta út fyrir að það væri fjör, en
svo var ég fljótt rekin þar sem ég tók bækur
með og notaði tímann til að læra. Ekki mikil
hanastélsstemning í því. Spánverjar eru kátir
og hæfilega kærulausir, kunna að njóta tilver-
unnar og leita fegurðarinnar og í Barselónu
voru margar kennslustundir utan skóla. Eftir
frekara spænskunám hér og þar fór ég ásamt
eiginmanni mínum vestur um haf og settist
að hjá mormónum í Salt Lake City, Utah. Ég
lærði fjölmiðlafræði í Utah-háskóla og lék mér
á skíðum. I Ameríku er allt sem maður leitar
að og meira til. En heimþráin var svo sterk í
lokin að ég sleppti útskriftardeginum, dreif
mig heim og fékk skírteinið sent í pósti. Það
er hollt að leita út fyrir landssteinana þótt ekki
sé nema tímabundið því námið felst ekki síst í
því að skilja önnur samfélög, læra tungumál
og koma svo heim víðsýnni og reynslunni
ríkari.
Bjó í Afríku
í fimm ár
Þegar ég var sjö ára gömul flutti ég
ásamt foreldrum mínum til Grænhöfða-
eyja í Afríku og bjó þar þangað til ég
var tólf ára en foreldrar mínir störfuðu
við þróunarsamvinnu. Ég á margar
skemmtilegar minningar þaðan og lék
mér oft við krakkana í skólanum og í
hverfinu. Það var ómetanleg reynsla
að kynnast allt öðrum aðstæðum og
menningu sem barn þó svo að það hafi
vissulega líka verið erfitt á köflum. Ég
hef því miður ekki náð að heimsækja
landið aftur síðan ég bjó þar þó svo að
ég haldi tengslum við það að vissu leyti
með því að fylgjast með þróun mála þar
og í gegnum Grænhöfðaeyinga sem búa
á Islandi.
Eftir að ég lauk stúdentsprófi bjó ég
í Frakklandi í eitt ár, lærði frönsku og
ferðaðist um Evrópu. Hluta af viðskipta-
fræðinámi mínu tók ég svo í Árósum í
Danmörku.
Ég held að öll reynsla kenni manni
eitthvað og er viss um að þessi vera mín
erlendis hafi veitt mér víðsýni og skiln-
ing á aðstæðum þeirra sem flytja til ann-
arra landa þar sem menningin og tungu-
málið er ólíkt því sem það á að venjast.
Um 31.000 Islendingar búa hverju sinni
erlendis og mér finnst skipta miklu máli
að við tökum sömuleiðis vel á móti þeim
sem hingað koma. Það er mikill mann-
auður í innflytjendum á Islandi.

*«■**'/