Bændablaðið - 20.11.2007, Blaðsíða 17

Bændablaðið | Þriðjudagur 20. nóvember 20071
Hörkutól
- til góðra verka
MotorMax Reykjavík - Kletthálsi 13 - Sími 563-4400
MotorMax Egilsstöðum - Sími 470-5080 / 470-5070 - MotorMax Akureyri - Sími 460-6060
www.motormax.is
Utanborðsmótorar
frá Yamaha.
Getum boðið upp á fjölmargar
stærðir af traustum fjórgengis
og tvígengis utanborðsmótorum
frá Yamaha. Bjóðum örugglega
upp á eina bestu viðhalds- og
viðgerðarþjónustu sem völ er á.
Verð frá 108.500 kr. án vsk
Rhino torfærutröllið
er engu líkt. Hann fer með þig nánast
hvert sem er. Og líka þangað sem vafi
leikur á hvort að menn ættu yfir höfuð
að fara! 660 cc vél með kappnógum
krafti og fjórhjóladrifi.
Verð 1.116.000 kr. án vsk.
Fjórhjól frá Yamaha
eru þekkt fyrir rekstraröryggi og að duga
til verksins. Grizzly er fjölhæft hjól byggt á
frábærri grind. 421 cc vatnskæld vél skilar
þeim krafti sem þú þarft og með einum
takka skiptir þú á milli 2WD, 4x4 eða 4x4
með mism. læsingu. Nú getum við boðið
Grizzly 450 á mögnuðu tilboði.
699.000 kr. án vsk.
Viking vélsleðarnir
frá Yamaha
eru annálaðir vinnuþjarkar.
Áratuga reynsla sannar það.
Eigum fyrirliggjandi bæði fjór- og
tvígengis Víkinga: Yamaha RS,
fjórgengissleði, algjör toppsleði
í sínum flokki
1.195.000 kr. án vsk.
og Viking 450 lll - gamli góði óbilandi tví-
gengissleðinn, hátt og lágt drif, bakkgír,
rafstart og óendanlega duglegur!
799.000 kr. án vsk.
Rafstöðvar frá Yamaha.
Léttar, hljóðlátar og alltaf til taks.
Einstaklega vandaðar og gangvissar
rafstöðvar og varahlutaþjónustan er
eins og best verður á kosið.
Verð frá 75.000 kr. án vsk.
svo grenjaveiði. Ég hef aðeins
stundað refaveiðar eftir slysið til
gamans og það hefur gengið vel,
ætli ég sé ekki búinn að skjóta fast
að 140 refi frá því að ég slasaðist.
Ef ég hef bílinn kyrrstæðan í 2-3
klukkutíma hættir tófan að hræðast
hann; svo er ég með góðan riffil og
skýt af löngu færi. Það eina sem ég
hef ekki alltaf séð fyrir er að ná að
sækja hræin svo það hefur stundum
lent á frúnni eða vinum og kunn-
ingjum við mismikinn fögnuð.
Einnig bý ég svo vel að hafa lax-
veiðiá í túnfætinum þannig að ég
skýst stundum á kvöldin yfir sum-
artíminn og renni fyrir og ef fisk-
urinn er til staðar þá bítur hann á“
Stokkar upp lífið á marga vegu
Eins og gefur að skilja mætir Ástþór
þrátt fyrir elju sína oft hindrunum
vegna fötlunar sinnar og segir hann
lífið hafa breyst á marga vegu í
kjölfar slyssins.
„Þetta er ósambærilegt líf miðað
við áður. Það var mikið áfall í upp-
hafi að vera lamaður því maður
þekkti ekkert hvað þetta var og það
olli mesta áfallinu. Fólk í kringum
mig vissi heldur ekki hvað það
var að vera lamaður eða bundinn í
hjólastól og hafði eingöngu mynd
af stofnun í huga sér. Sumir vilja
að ég hætti þessu bjástri og fari að
taka því rólega en aðrir hafa stutt
mig dyggilega í því sem ég er að
gera og hjálpað mér. Þetta stokkar
upp lífið á svo marga vegu, það er
ekki bara hömlur á því að komast
um heldur einnig í samskiptum við
annað fólk,“ útskýrir Ástþór og
segir jafnframt:
„Maður kemst að því þegar
maður lendir í þessari aðstöðu
hverjir eru í raun vinir manns.
Sumir vissu ekki hvort þeir ættu
að heimsækja mig eða hvernig þeir
ættu að ræða við mig eftir slysið
en ég er sami maðurinn og áður.
Sumir byggðu vegg í upphafi,
meira af hræðslu heldur en annarri
tilfinningu, og vissu ekki hvernig
þeir áttu að fara að því að ræða við
mig. Ég droppa til að mynda ekk-
ert inn í kaffi eins og áður til vina
minna á Patreksfirði því þar eru
mörg húsin á tveimur til þremur
hæðum og mikið til gömul hús sem
eru ekki hugsuð fyrir fatlaða. Þetta
pirrar mig svolítið og einnig það að
helstu stofnanir og verslanir sem
ég sæki þar eru ekki aðgengilegar
fyrir fatlaða. Ég kemst til dæmis
ekki inn í apótekið, til lögreglunn-
ar, sýslumannsins eða á bæjarskrif-
stofurnar. Þetta eru þeir staðir sem
ég þarf helst að sækja en þar verð-
ur starfsfólkið alltaf að koma út á
móti mér.“
Skólamál í lamasessi og
fólksfækkun
Eins og fram hefur komið vill
Ástþór og fjölskylda hans hvergi
annars staðar búa og halda áfram
að stunda bústörfin en þó gætu þau
áform breyst því skólamál í hreppn-
um eru í uppnámi.
„Skólamálin í fyrrverandi
Rauðasandshreppi eru í lamasessi
vegna skilningsleysis bæjaryfir-
valda að veita úrlausn. Eins og
ástandið er núna er mjög fráhrind-
andi fyrir ungt fólk að setjast
að í sveitum þarna. Hún Amelía
Eik okkar á að vera í skóla á
Patreksfirði en þar sem við höfðum
engan þar til að annast hana fékk
hún að flytja í vetur til föðurbróður
síns á Bíldudal. Við erum að berjast
fyrir því að úrbætur verði, sérstak-
lega vegna þess að Sigurður Páll
hefur skólagöngu á næsta ári og við
viljum hvergi annars staðar vera.
Þetta á ekki að vera svona þungt í
vöfum því fólk á rétt á þessu,“ segir
Ástþór brúnaþungur.
Hann er ómyrkur í máli þegar
talið berst að sveitarfélaginu og
almennt að þróuninni sem orðið
hefur undanfarin ár fyrir vestan.
„Sveitarfélagið stendur völtum
fótum, þannig séð, vegna gríð-
arlegrar fólksfækkunar. Um 1990
bjuggu 1200 manns á Patreksfirði
en núna nær sú tala varla 600. Þar
af er fjöldinn allur af Pólverjum
og brot af þeim sest þar að. Í land-
búnaði er engin afurðastöð eftir
á Vestfjörðum, við höfum mjólk-
ursamlag í Búðardal en sláturfé er
sent á Hvammstanga, Blönduós og
Sauðárkrók svo að þetta er farið að
jaðra við slæma meðferð á búfénu
vegna erfiðra fjallvega sem það er
flutt um. En við viljum trúa því að
eitthvað verði gert til að laða fólk
að því ef ekkert gerist næstu 5-10
árin þá koðna þessir staðir niður,“
segir Ástþór.
Í alþjóðlegri raförvunarmeðferð
Ástþór hefur í þrjú ár verið þátttak-
andi í fjölþjóðlegu verkefni fyrir
mænuskaddaða. Hann kemur reglu-
lega til Reykjavíkur vegna þess og
fór meðal annars í sína fyrstu utan-
landsferð á vegum verkefnisins.
„Við erum þrír hér á landi sem
tökum þátt í verkefninu. Það felst
í raförvun í lömuðum vöðvum lík-
amans. Ég finn að ég verð ekki eins
kulsækinn og áður og meðferðin
gerir mér bara gott. Raförvunin
eykur blóðflæði og sár gróa mun
fyrr. Ég hruflaði mig til dæmis
í haust og sárið greri á tveimur
vikum sem áður hefði tekið ein-
hverja mánuði að gróa. Með þessu
er verið að styrkja bein og vöðva-
massa og þetta á að halda líkaman-
um í sama horfi og áður, sem getur
komið sér vel ef einhvern tíma
verður hægt að tengja mænuna
aftur,“ útskýrir Ástþór og spurður
um hvort stutt sé í að slík aðgerð
verði möguleg svarar hann:
„Lifum við ekki öll í voninni?
Við vitum ekki hvort það verður
hægt eftir fimm ár eða 50 en það
er mikil vinna í gangi varðandi
mænuskaddaða og þetta er í raun
eitt af því fáa sem enn er ekki unnt
að framkvæma í læknavísindunum.
Hvort það verður í gegnum stofn-
frumuræktun eða á einhvern annan
hátt er hins vegar erfitt að spá um.“
Höfuðstöðvar verkefnisins eru í
Vínarborg og segir Ástþór ákaflega
ánægjulegt að kynnast þessum
gjörólíka heimi miðað við bænda-
starfið, það er hátæknilæknisstörf-
um.
„Ég fór í fyrstu utanlandsferð-
ina mína á vegum verkefnisins tíu
mánuðum eftir slysið. Ég fór aldrei
til útlanda þegar ég var á fótum og
þetta var því stórt stökk úr fjár-
húsunum. Ég fór rétt fyrir jól en
Vínarborg er mikil jólaborg og það
var tilkomumikið að sjá öll jóla-
ljósin í borginni. Ég hef farið þris-
var og mér finnst gaman að koma
til útlanda en ég myndi ekki vilja
flytja þangað. Í fyrsta skiptið flug-
um við til Frankfurt og keyrðum til
Vínaborgar og það var ekki lófa-
stór blettur óbyggður. Ég saknaði
þess í Þýskalandi að maður sá svo
lítið af hraðbrautunum fyrir trjám,“
útskýrir Ástþór.
Erfiðast að temja sér þolinmæði
Það hefur verið lærdómsríkt að eiga
stund með Ástþóri og mættu marg-
ir taka elju hans og lífssýn sér til
fyrirmyndar. Í raun er það ótrúlegt
hversu miklu hann fær áorkað þrátt
fyrir fötlun sína og aðdáunarvert er
að hann skuli ekkert láta stoppa sig.
Hann áréttar fyrir blaðamanni að
það sé fyrst og fremst viljinn sem
þurfi til því annars væri á brattann
að sækja.
„Það er mjög margt sem ég hef
lært síðan ég lenti í slysinu, þetta
er náttúrlega gjörólíkt líf. Erfiðasta
skrefið sem mér hefur fundist að
stíga er að temja mér þolinmæði
og einnig að skipuleggja mig.
Ég er svo miklu lengur að öllum
hlutum en áður; bara það að fara
inn og út úr bílnum eða til dæmis
traktornum tekur mig mikinn tíma.
Varðandi bústörfin þá var ég áður
kannski klukkutíma að gefa fénu
tvisvar á dag en nú tekur það mig
6-8 klukkutíma í hvert sinn svo
það er mikill munur. Það hefur
því aldrei reynt eins mikið á þol-
inmæðina og eftir slysið og ég verð
að nýta hverja einustu stund,“ segir
Ástþór brosandi og bætir svo við:
„Það sem er einnig erfitt er að ég
er þannig gerður að ég á erfitt með
að biðja um aðstoð og sennilega er
það vegna þess að áður fyrr var ég
hinum megin við borðið, að hjálpa
öðrum.“ ehg