Fréttatíminn - 21.10.2011, Blaðsíða 30

H
luttekning. Vegna
hennar hafa þau Gunnar
Tryggvason og Úlfhild­
ur Leifsdóttir ákveðið að
verða við bón Fréttatím­
ans og segja okkur frá því hvað hefur
drifið á daga Daníels litla sem lifði af
hræðilegt bílslys á fáförnum vegi við
bæinn Mugla í Tyrklandi. Fyrir ári
sat Daníel Ernir Jóhannsson, þá sex
mánaða, reyrður í bílstól og fastur í
bílbrakinu eftir ógurlegt slys sem varð
foreldrum hans að bana. Þau lentu í
árekstri við sendiferðabíl sem kom úr
gagnstæðri átt. Veðrið þennan tuttug­
asta októberdag í fyrra var vont í Tyrk­
landi. Það var hvasst og rigndi. Bíllinn
kastaðist út í vegkant við áreksturinn.
Bílstjóri sendibifreiðarinnar slasaðist.
„Við vitum ekki hvað Daníel beið
lengi eftir hjálp, kannski vel á aðra
klukkustund,“ segir Úlfhildur. For­
eldrar Daníels, Dagbjört Þóra Tryggva­
dóttir og Jóhann Árnason, voru í af­
slöppunarferð fyrir næstu skólatörn
hans í Danmörku og eftir erfið veikindi
hennar um sumarið. Hún hafði nýlokið
meðferð við krabbameini í legi.
Samúðin snerti þau Gunnar, bróður
Dagbjartar, og Úlfhildi. „Við fundum
að örlög Daníels hreyfðu við fólki. Við
horfðum á fréttakonu RÚV flytja frétt­
ina af andláti þeirra Dagbjartar og Jó­
hanns. Hún var klökk,“ segir Úlfhildur
og Gunnar grípur boltann: „Við sáum
að andlát þeirra var ekki aðeins erfitt
fyrir okkur sem stóðum þeim næst.“
Þau vilja því ekki skilja fólkið, sem
fylgdist með ferð þeirra út til Tyrklands
að sækja Daníel og heimkomu í gegn­
um fjölmiðla, eftir í lausu lofti. Þau vilja
segja frá afdrifum Daníels.
Fjölskyldan óx um fleiri en einn
Gunnar og Úlfhildur sitja við langt
eldhúsborð í einbýlishúsi sínu við
sjávarsíðuna. Það fer þeim vel að búa
við sjóinn hér eins og þau gerðu á
æskustöðvum sínum. Hann á Ísafirði
en hún í Ólafsvík. Húsið gerðu þau upp
af mikilli elju fyrir nokkrum árum.
Það iðar af lífi þetta þriðjudagskvöld,
því úlfatíminn stendur sem hæst – eins
og Hjallastefnuskólastjórinn, Margrét
Pála, kallar tímann frá skólalokum að
háttatíma barna.
Krakkarnir allt um kring biðja um
vatn, kókómjólk og nasl. Elsta barnið
á heimilinu, Leifur Steinn sem er sjö
ára, er úti að leika. Heimasætan, Dýr­
leif Lára fimm ára, ýtir gleraugunum
betur upp á nefið. Hún er að teikna. Vé­
steinn, sem ekki er nema tíu mánuðum
eldri en Daníel, er glanseygur, sogar
snuð sitt og kjökrar og tuldrar í fangi
móður sinnar. Hann er veikur. Daníel
hins vegar hleypur um þótt hann sé
kvefaður.
„Daníel, sem nú er eins og hálfs árs,
er alsæll og líður vel,“ segir Úlfhildur.
„Hann fékk fimm systkin í sárabætur
fyrir foreldramissinn. Hann á stóra og
góða fjölskyldu að. Við teljum okkur
geta boðið honum og hinum börn­
unum upp á gott líf.“ Fimm systkin, því
Gunnar á tvö börn fyrir. Tryggvi er 22
ára og Magnea sautján ára. Og þá er
stórfjölskyldan ekki upp talin.
„Við þekktum foreldra Jóhanns, þau
Árna [Inga Stefánsson]og Halldóru
[Húnbogadóttur], ekki persónulega
áður en kom að slysinu. En við kynnt­
umst Árna vel þegar við þrjú, auk Stef­
áns Friðrikssonar vinar Árna, fórum til
Tyrklands og tókum á þessum raunum
saman. Það var eins og við hefðum
alla tíð þekkt hann,“ segir Úlfhildur.
„Margir hafa furðað sig á því hvað
það gekk vel að ákveða hvar Daníel
ætti að vera. En það var út af þessum
tengslum sem við náðum í Tyrklandi.
Þar tókumst við á við okkar dýpstu til­
finningar saman,“ segir hún.
„Við höfum því sagt að þarna hafi
börnin okkar eignast ömmu og afa, en
þau áttu bara eitt par fyrir. Við köllum
þau tengdafólkið okkar. Svo vorum við
svo heppin að börnin okkar eignuðust
líka langömmur og langafa. Dýrleif
dóttir okkar hrópaði upp: Vá, hann
Daníel á langömmu. Þau fengu því fjár­
sjóð; hafsjó af gömlu fólki,“ segja þau
og hlæja.
Vitja leiðanna á dánardaginn
Fjör hefur færst í leikinn. Dýrleif Lára
hefur fundið sér leikfang með góðri
hljóðmengun og foreldrarnir grípa
í taumana. Leifur kemur heim og
Gunnar fer og heldur börnunum upp­
teknum, nema Vésteini sem situr enn
hjá mömmu sinni. Það eru tímamót í
lífi fjölskyldunnar.
„Við höfum rætt það við stórfjöl­
skylduna hvað við viljum gera nú þegar
ár er liðið frá andláti þeirra. Þessi dag­
ur verður alltaf erfiður og við viljum
ekki gera okkur hann erfiðari en hann
er. Í framtíðinni viljum við frekar minn­
ast afmælisdaga þeirra en dánardags,“
segir Úlfhildur. „Við ætlum að fara til
Njarðvíkur í kirkjugarðinn. Amma og
afi barnanna ætla að koma í bæinn og
við stefnum á að rifja upp liðna tíma.“
Og þau hjónin rifja nú upp þessa ör­
lagaríku daga í Tyrklandi fyrir ári.
Áfalladagurinn 20.10.2010
„Ég kom heim úr vinnunni. Gunnar
beið mín og þar sem hann kemur ekki
oft snemma heim úr vinnunni óttaðist
ég að eitthvað hræðilegt hefði gerst,“
segir Úlfhildur. „Áfallið var mikið. En
við vissum strax að við vildum strákinn
til okkar. Við byrjuðum að pakka niður
og koma börnunum í pössun. Við
vorum lögð af stað um nóttina út á völl
og tókum fyrstu vél út með Árna og
Kraftaverkabarnið Daníel
Daníel Ernir Jóhannsson lifði af hörmulegt slys í Tyrklandi fyrir ári, þar sem foreldrar hans létust. Fjöl-
miðlar þyrptust í kringum hálfs árs gamlan drenginn og vissu það eitt að hann bar nafnið Daníel – það stóð
á snuðinu hans. Fyrir nákvæmlega ári pökkuðu móðurbróðir hans, Gunnar Tryggvason, Úlfhildur Leifsdóttir
kona hans, föðurafi drengsins og vinur hans niður í töskur til að takast á við raunir sínar í Tyrklandi. Gunnar
og Úlfhildur segja Gunnhildi Örnu Gunnarsdóttur frá því sem hefur drifið á daga þeirra og Daníels á þessu ári.
Fjölskyldan
saman. Að baki
Daníels eru þau
Leifur Steinn,
sjö ára, Dýrleif
Lára, fimm ára,
Vésteinn, tveggja
og hálfs, Tryggvi
er 22 ára og
Magnea sautján
ára. Og foreldr-
arnir Gunnar og
Úlfhildur. Mynd/Hari
Stefáni.“ Gunnar sest aftur við eldhúsborð­
ið og Úlfhildur heldur áfram.
„Árni var í mun erfiðari málum en við
þarna úti. Hann þurfti að fara á vettvang
og horfast í augu við staðreyndirnar inn að
kjarna. Á meðan einbeittum við okkur að
Daníel. Hvorki Árni né við fengum tíma til
að takast á við sorgina. Keyrslan var svo
mikil, bæði líkamleg og andleg. Við sváfum
í tvær klukkustundir þessa fyrstu þrjá
sólarhringa eftir slysið. Það var ekki fyrr en
í flugvélinni á heimleiðinni sem við sváfum
eitthvað að ráði,“ segir Úlfhildur.
Gunnar lýsir því þegar þau komu til
Tyrklands. „Daníel hafði verið á sjúkra­
húsi í bænum Mugla, þar sem slysið varð.
Hann var þar í rúman sólarhring áður en
ræðismannshjónin Kardicali sóttu hann
og fóru með hann heim til sín. Tyrkneskir
blaðamenn höfðu tekið af honum myndir
á sjúkrahúsinu. Við sáum myndirnar á
netinu á leiðinni til Tyrklands og að honum
leið vel. Það var gott. Hann brosti og var
ómeiddur,“ segir hann.
„Við sóttum Daníel og fórum með hann
upp á hótel. Fyrir utan það söfnuðust blaða­
menn saman. Eiginkona ræðismannsins
hringdi í okkur um morguninn og ráðlagði
okkur að fara ekkert út. Við ákváðum að
fara að ráðum hennar og semja við blaða­
mennina um að við veittum þeim korters­
viðtal og fengjum frið eftir það. Það voru
á að giska þrjátíu ljósmyndarar, tökuvélar
og blaðamenn á svæðinu. Það var algjört
sjokk, en gekk vel,“ segir Gunnar.
Snuð Daníels í sviðsljósinu
„Þeir vildu vita um framtíð Daníels,“ segir
Gunnar og lýsir því hvernig Tyrkir höfðu
tekið ástfóstri við Daníel, kraftaverka­
barnið eins og þeir kölluðu hann, þar sem
hann lifði slysið af. „Þeir vissu ekkert um
hann annað en að hann hafði þessa duddu
sem á stóð Daníel. Þeir höfðu því nafnið og
hann hló og var kátur og gældi við mynda­
vélarnar.“
Tyrkneskir fjölmiðlar höfðu sagt frá því
– sem rataði í kjölfarið í fjölmiðla hér – að
hjúkrunarkonan Sevda Köse hefði gefið
Daníel brjóst. Hún hafði nýlega eignast
barn og sagt var að Daníel hefði róast þegar
honum var boðin móðurmjólkin.
Hann er
hávaxinn
miðað við
aldur, eins
og pabbi
hans. Svo
er hann
bráðlátur
eins og
mamma.
[...] Hann
er prakkari
eins og
pabbi hans
og prílari.
Svo er hann
úrræða-
góður. Þessi
strákur á
eftir að fara
sterkur í
gegnum
lífið.
Framhald á næstu opnu
30 viðtal Helgin 21.-23. október 2011