Fréttatíminn - 21.10.2011, Blaðsíða 44

Stærðfræðikennari kveikti í sér, sagði í fyrirsögn
á stuttri frétt á Vísi nýverið. Atvikið átti sér stað
í Suður-Frakklandi. Samkennarar stukku til og
björguðu lífi kennarans. Hann nær sér vonandi.
Við lestur fréttarinnar varð mér hugsað aftur í
tímann, frá því að við bekkjarsystkin í máladeild á
fyrstu árum Menntaskólans við Hamrahlíð gerðum
stærðfræðikennara okkar lífið leitt. Ekki með
beinum leiðindum þó því allir voru þessir nem-
endur vel af Guði gerðir og skemmtilegir en sumir,
að minnsta kosti, án mikils stærðfræðiáhuga – og
sennilega getu líka.
Í bekknum voru að sönnu einhverjir með bæri-
lega þekkingu á þessari merku fræðigrein en höfðu
engu að síður valið sér máladeildina, farið styttri
leiðina frá eðlis- og efnafræði og ekki síst stærð-
fræðinni sjálfri. Aðrir í hópnum voru átakanlega
áhugalausir um þessi fræði sem þó voru einfaldari
gerðar og léttari en félagar okkar í stærðfræðideild-
inni kusu að glíma við.
Við höfðum öll komist í gegnum landspróf, sem
þá tíðkuðust, og fyrsta bekk menntaskólans þar
sem námsefnið var hið sama hjá öllum. Ýmsir hafa
eflaust valið máladeild af einlægum tungumála-
áhuga, hvort heldur voru nútímamál eða latína.
Aðrir tóku einfaldlega fyrstu hægri beygju frá
stærðfræðinni enda um að ræða vísindagrein sem
beitir ströngum, rökfræðilegum aðferðum til að fást
við tölur, rúm, varpanir, mengi, mynstur og fleira.
Þessi element voru lítt eða ekki til staðar í kolli
sumra máladeildarnemanna. Þegar kom að hliðrun
í hnitakerfi litu þeir hver á annan í skilningsleysi og
í fullkominni uppgjöf þegar hliðrunin var í samsett-
um föllum. Heiladauði varð þegar lýst var tvívíðum
vörpunum, diffurjöfnum og fylkjum.
Kennarinn sat hins vegar uppi með hjörðina.
Honum var gert að koma inn í hausinn á síðhærðum
unglingum fræðum sem þeir höfðu hvorki áhuga
né getu til að móttaka. Það er önugt verkefni fyrir
bestu menn og vissulega var stærðfræðikennarinn
hinn besti maður, ljúfur í viðmóti og kunni ágæt
skil á fræðunum. Trúlega hefur hann oft verið
þreyttur þegar heim kom en aldrei samt svo að
hann hafi reynt að kveikja í sér, sem betur fer.
Þegar verst lét og skilningur nemenda var langt
neðan boðlegra marka bað kennarinn þá að gefa
merki sem engan áhuga hefðu á stærðfræðinni. Svo
hreinskilnir voru máladeildarstúdentarnir tilvon-
andi að stór hluti þeirra rétti upp hönd til vitnis um
lítinn áhuga og þeir sem áhugalausir voru með öllu
réttu upp báðar hendurnar.
Eflaust var þessi óformlega könnun stærð-
fræðikennaranum léttir því þá gat hann snúið
sér að þeim í bekknum sem líklegir voru til að
ná einhverjum árangri. Hinir urðu að bjarga sér,
með aukatímum ef ekki vildi betur til, þess að ná
lágmarkseinkunn.
Þessi fríði hópur setti allur upp hvítu kollana þeg-
ar upp var staðið, líka þeir sem hugsanlega björg-
uðu sér með aukatímum í stærðfræði þegar að prófi
kom. Skóladúxinn kom meira að segja úr bekknum
en þess ber að geta að hann var ekki í hópnum sem
rétti upp hönd eða hendur.
Þrátt fyrir lítinn stærðfræðiáhuga hefur þessum
hópi gengið prýðilega í lífinu. Það er því hægt að
sigla í gegnum þetta án þess að kunna að diffra eða
hliðra, að því gefnu þó að aðrir sinni slíku. Áhuga-
málin eru, sem betur fer, misjöfn.
Margir kennarar muna eftir nemendum sín-
um, þekkja þá jafnvel með nafni löngu síðar þótt
margir hafi farið í gegnum þeirra hendur á löngum
kennsluferli. Eðlilegt er að kennararnir muni eftir
bestu nemendunum, þeim sem raunverulegan
áhuga höfðu og getu, en svo merkilegt er að sumir
muna líka eftir hinum.
Það kom pistilskrifaranum því þægilega á óvart
þegar hann rakst á gamla stærðfræðikennarann
fyrir fáum árum í allt öðru umhverfi en gömlu
skólastofunni. Hann var að dytta að sumarhúsi
sínu, uppi á þaki að mála í nóttlausri veröld. Ég
þekkti hann strax en reiknaði ekki með því
að hann kannaðist við þann sem fremur
rétti upp hendur í tíma en leysa úr jöfnu
eða hliðra sig frá vandanum, en það var
öðru nær. Hann kallað til mín, heilsaði
með virktum og minntist gamalla og
góðra tíma. Ekki var hægt að merkja það
að vandiffraðir og mengjasnauðir nem-
endur hefðu haft
varanleg áhrif á
þann góða mann.
Þrátt fyrir allt virðist
hann aldrei hafa verið
í verulegri íkveikju-
hættu – en það var ekki
handauppréttinga-
hópnum að þakka.
Hliðrun í samsettum föllum
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
S
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Ármúla 30 | 108 Reyk jav í k | S ími 560 1600 | w w w.borgun . i s
Það er alltaf nóg að gera!
Borgun gerir það eins
auðvelt og hægt er.
J
ó
n
s
s
o
n
&
L
e
’m
a
c
k
s

•

jl
.i
s

•

s
Ía
40 viðhorf Helgin 21.-23. október 2011