Heimilisritið - 01.09.1947, Qupperneq 12

„Komdu hingað, Pat“.
„Ég kem“.
Hann gekk eftir ströndinni til
þess að ná í handklæðið sitt.
í því kom kona gangandi fram-
hjá þeim, á leið niður að strönd-
inni.
Það var eins og ný vera kæmi
fram á leiksvið.
Það leit út fyrir að hún vissi
það. Ekki af því að hún fyndi til
sín, en það var eins og hún væri
vön því, að nærvera hennar vekti
eftirtekt.
Hún var há og grönn. Hún var
í hvítum sundbol, sem var opinn
í bakið. Allur líkami hennar var
jafnfallega brúnn. Hún hafði
þykkt, rauðbrúnt hár, sem liðaðist
niður með hálsinum. Andlit henn-
ar var alvarlegt, en unglegt; það
hvíldi austræn ró yfir því, og aug-
un voru lítið eitt skáhöll og dimm-
blá. Hún var með undarlegan kín-
verskan liatt á höfðinu.
Það var eitthvað við hana sem
bar allan kvenlegan yndisþokka
þar á ströndinni ofurliði, og karl-
mennirnir létu hrífast og störðu á
hana.
Hcrcule Poirot glennti upp aug-
un, Barry majór rétti úr sér og
augu hans urðu bólgin af áfergju.
Séra Lane dró þungt andann; lík-
ami hans varð eins og steingjörv-
ingur.
Barry majór hvíslaði með hás-
um rórni:
„Arlena Stuart — eins og hún
hét áður en luin giftist Marshall —
ég sá hana í síðasta hlutverkinu
sem hún lék, áður en hún yfirgaf
leiksviðið. Það var leikur sem vert
er um að tala — ha?“
Christine Redfern sagði rólega
og kaldranalega: „Hún er falleg —
já. En hún minnir á — villidýr!“
Emily Brewster sagði hvat-
skeytslega:
„Þér voruð að tala um hið illa,
Poirot. Að mínu áliti er þessi kona
boðberi illskunnar. Hún er óþokki.
Ég er ekki alveg ókunnug henni“.
Það vaknaði endurminning í
hnga Barry majórs.
„Ég man eftir stúlku i Simla.
Hún var líka rauðhærð. Hún var
gift yngri manni. Vafði honum um
fingur sér — ég hefði haldið það;
allir karlmenn voru vitlausir í
henni. Kvenfólkið var auðvitað
eitrað út í hana. Hún skapaði
glundroða á mörgu heimili'*.
Hann hló að þessum endurnrinn-
ingum. „Maðurinn var skikkanleg-
ur náungi. Hann tilbað jörðina
undir fótum hennar. Tók ekki eftir
neinu, eða lét sem hann gerði það
ekki“.
Séra Stephen sagði lágt — en
rödd hans vár magnþrungin:
„Slík kona er ögrun — ögrun
gegn —“ hann hætti í miðju kafi.
Arlena Stuart var komin niður
í fjöruna. Tveir unglingspiltar
stukku á fætur og gengu til henn-
10
HEIMILISRITIÐ