Heimilisritið - 01.09.1947, Blaðsíða 15

Fimm ráð um framkomu
— Eftir Donald A. Eaird —
ENGINN væntír þess að aljir
efribekkingar í alþýðuskólum hafi
fullkomna framkomu, allra sízt
þegar þeir sitja óstyrkir í spánnýj-
um fötum í ásýnd foreldra sinna
og bíða eftir að þeim séu afhent
prófskírteinin, en maður væntir
þess að fólk, sem er útskrifað úr
alþýðuskólum, hafi einhverja
framkomu.
Hópur fólks, sem ég sá nýlega,
kom mér á óvart með algerum
skorti á framkomu. Þegar ég hugsa
um það kvöld, iðrast ég þess að
hafa ekki talað um leyndarmál
framkomunnar, því að það hefði
komið sér betur en prófræðan, sem
ég hélt. Þeir fullorðnu voru jafnvel
verri en unglingarnir., Skólastjór-
inn var að fitla við mansétturnar
sínar. Móðurlega konan í skóla-
nefndinni var að laga á sér beltið.
Gjaldkeri nefndarinnar var að
skoða veggina. Presturinn virtist
hafa þann vana að banka í prédik-
unarstólinn.
Einn af þeim lengra komnu, lag-
legur freknóttur piltur, boraði í
nef sér. Annar drengur klóraði sér
í höfðinu. Einn í eyrunum. Og þar
voru nokkrir hinna óhjákvæmilegu
skríkjabelgja.
Laglegasta stúlkan í fremstu
röðinni tuggði vasaklútinn. Stúlka
ein Ijóshærð með tælandi bros
trampaði fótunum í sífellu í gólfið.
Þau tvö, sem höfðu viðkunnan-
legasta framkonru, voru holdug-
asta stúlkan og formaður skóla-
nefndarinnar, beinagrind, sem
varla hékk saman.
Stúlkan var agndofa að heyra,
að ritgerð eftir hana hafði unnið
verðlaun nokkur, en hún kom fram
með óvæntum yndisþokka, af svo
kubbslega vaxinni stúlku. Hún
liafði fullkomna framkomu og
ljómaði öll af aðlaðandi brosi um
leið og hún tók við flunkunýjum
tíu dollara seðli. (Pilturinn, sem
fékk vísindaverðlaunin, var svo ó-
viss í framkomu, að hann hnaut
um sína eigin fætur þegar hann
sneri við í sætið sitt).
HEIMILISRITIÐ
13