Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 22

kem að fjósinu er það lokað og
myrkt; mér fer að verða órótt og
hleyp í kringum bæinn og kalla,
en ekkert svar. En svo ég sé allt í
einu hvar hún kemur út úr myrkr-
inu neðan frá ánni. Eg hleyp til
hennar og gríp í hana. Hún er föl
og flóttaleg og það streymir vatn
úr klæðum hennar og hári.
„Hvað er að sjá þig“, segi ég,
„hvers vegna ertu svona blaut?“
„Ég fleygði mér í ána, en hún
var ekki nógu djúp“.
„Hrefna mín, hvers vegna gerð-
irðu nú þetta?“
„Fjallið sagði mér það, fjallið
skipaði mér það“.
„Hvaða vitleysa Hrefna, fjallið
getur ekki talað“.
„Jú, víst getur það talað, ég
heyri það þegar ég er ein í myrkr-
inu. Og ég sá Ijós i fjallinu, það
hafa margir séð þar Ijós. Þú ert
aldrei einn í myrkri“.
„Stundum er ég það nú, sá brúni
er ekki maður“.
„Já, en þú ert aldrei einn hérna,
og þú hefur sjálfur heyrt hljóðin í
fjallinu“.
„Það er bara vindurinn, Hrefna,
hann hvín svona“.
„Það þýðir ekkert að ætla sér að
þrjózkast, Álagafell leyfir engum
að þrjózkast“.
Ég leiði hana í bæinn. Hún skelf-
ur. Ég segist skuli flóa henni mjólk.
Þegar ég hef komið henni í rúmið,
grúfir hún sig niður í koddann og
grætur hljóðlega. Ég reyni að
hugga hana, en það tekst ekki. En
þegar ég kem með mjólkina er hún
hætt að gráta. Hún drekkur heit-
an sopann og er róleg.
Ég strýk hár hennar og segi, að
hún skuli reyna að sofna, hún skuli
láta sig dreyma vel í nótt, þetta
lagist allt þegar dagurinn komi.
Hún leggst á koddann hljóð og
föl og lokar augunum.
Ég geng út og spretti af þeim
brúna, læt hann inn og gef hon-
um tuggu. En áður en ég liátta tek
ég gæruhnífinn undan sperrunni og
fel hann. Það er eitthvað, sem seg-
ir mér að gera þetta. Þegar ég hef
slökkt á lampanum og er kominn
upp í rúmið, heyri ég Hrefnu and-
varpa, og ég finn að henni er kalt
á fótunum. Gegnum opinn glugg-
ann heyri ég hljóðin úr Álagafelli,
ógnandi og dul. Hann er víst að
hvessa. Ég loka glugganum og fer
að sofa.
Draumur: Ég er að vaða í
svörtu, þykku myrkri. Það er al-
gjört og óendanlegt og streymir
niður í vit mín, þungt og kæfandi.
Ég berst við köfnunina og anda
með óhugnanlegu korri. Ég er gjör-
sanilega lamaður, og ég finn
myrkrið blautt og límkennt klístr-
ast á andlit mitt og byrgja vit mín.
Loks vakna ég af þessum hræði-
lega draumi yið að eitthvað volgt.
og blautt flæðir um andlit mitt. Ég
rís upp í ofboði og þreifa um blautt
20
HEIMILISRITIÐ