Heimilisritið - 01.09.1947, Qupperneq 48

Hvað hafði móðir mín gert?
Hvað höfðu litlu börnin gert?
Hvers vegna voru þau myrt?
Mamma var sú bezta móðir, sem
nokkru sinnKhefur uppi verið. Nei.
Eg skil þetta ekki.
Mig dreymir þráfaldlega að ég
korni heirn úr skólanum og sjái
bræður mína sitja á gólfinu með
gullin sín. Svo fer ég til mömmu,
legg hendur um háls hennar og
spyr. hvort það sé satt, að við eig-
um að fá eplasúpu í miðdagsmat-
inn. „Þú veizt að ég eJska cpla-
súpu“. Er ég vakna ligg ég um
stund með augun aftur til þess að
njóta draumsins lengur.
En snúunr aftur til Auschwitz,
þar sem ég sá nróður nrína í síðasta
sinn.
Eg nrissti kjarkinn og man qkki
hvað gerðist unr tíma. Sótthitinn
hafði líkanra minn á valdi sínu.
Og ég fann ekki til kuldans, er ég
varð að standa allsber eins og aðr-
ar konur finrnr klukkustundir í
köldu næturloftinu. Eg skammað-
ist nrín fyrir að vera klæðlaus fyrir
augunr karlnranna. En SS-menn-
irnir virtust ekki ge:fa klæðleysinu
gaunr. Ég hafði langar hárfléttu’:.
Frænka nrín losaði flétturnar, svo
hárið huldi nokkuð af líkanra nrín-
um. Ekkert ómannúðlegt fram-
ferði hafði enn gerzt nreðal fang-
anna. Þeir tóku tillit hver til ann-
ars.
Að finrnr stundum liðnunr vor-
unr við látnar fara í bað. Hárið var
k'Iippt af okkur. Steypibaðið var
ískalt. Ég hefði dáið ef ættingjar
mínir hefðu ekki styrkt mig. En
verst var það, er við gengunr til
dyranna, að fá vatnsbunu svo
sterka á okkur að við duttunr.
Bunan konr úr slöngu, senr var svo
digur sem handleggur.
Svo vorum við látnar klæðast
skítugunr ræflunr á nreðan líkam-
inn var rennvotur. Ég er fótaveik.
Skórnir nrínir höfðu verið teknir,
og nrér voru fengnir tréskór senr ég
bjóst við að geta aldrei gengið á
eitt fet. Til viðbótar konr svo hið
svonefnda „Záhlappell“. Fangarn-
ir skyldu taldir. I margar'klukku-
stundir urðum við að standa, hold-
votar, á nreðan við vorunr að-
greindar og skipt niður í hin ýnrsu
fangabyrgi. Við vorunr dauðþreytt-
ar og voðalega ( hungraðar. Ekki
höfðum við fengið vott eða þurrt,
og þó var konrið langt franr á nótt.
Er okkur hafði verið skipt í
hópa, tóku SS-konur okkur til unr-
sjónar. Þær voru nrörgunr sinnunr
verri en karlmennirnir.
Fötin voru nú farin að frjósa á
okkur.
Við skildunr ekkert í þessari
meðferð. Við vorunr orðnar svo
reiðar, að við fundum ekki eins
mikið til lnrngurs og eðlilegt hefði
verið. En er við vorunr komnar
upp á tréhillurnar, senr nefndust
rúm, og fjórar og fjórar urðu að
46
HEIMILISRITIÐ