Heimilisritið - 01.09.1947, Síða 54

leidd fram til aftöku skil ég ekki.
Ég komst lifandi frá Krakov.
Erlendis vissu menn um Kra-
kovfangabúðirnar. Rauðikrossinn í
Sviss gerði allt sem í hans vaídi
stóð til þess að koma okkur til
hjálpar. Okkur voru sendir marg-
ir bögglar. En við fengum þá aldr-
ei. Það komst upp að yfirmaður
fangabúðanna hafði náð til sín
þrem vagnhlössum af Rauðakross-
bögglum, er fara skyldu til fang-
anna.
Rannsóknarnefnd kom upp um
sökudólginn. Maður þessi varð
einnig uppvís að öðrum stórþjófn-
aði. Hann hafði stolið mörgum
skartgripum og verðmætum mun-
um er teknir höfðu verið af föng-
unum og þeim sem líflátnir voru.
En þýzka ríkið átti þetta. Fyrir
þessar gripdeildir var yfirböðuil-
inn skotinn. Eftir það fengum við
böggla Rauðakrossins með skilum.
Ég þyngdist þá á fáum vikum um
12 kg. En ég átti e'ftir að tapa þeim
kílóum aftur í Þýzkalandi.
Við vorum flutt til Belsenfanga-
búðanna, vegna þess að Krakov-
fangabúðirnar voru lagðar niður
eftir líflát yfirmanns þeirra. í
Belsen var líðanin þolanleg. Þetta
var ekki útrýmingarstöð.
Eftir stutta dvöl í nokkrum
öðrum fangabúðum kom ég til
Braunschweig í desember 1944.
Þar átti ég að þræla. Ferðin þang-
að var ógurleg. Þetta var um miðj-
an vetur. Allt var ísi og snævi
hulið. Frostið var biturt. Við vor-
um 'flutt í óupphituðum flutninga-
vögnum. Ferðin stóð yfir fimm
dægur.
Er við komum til ákvörðunar-
staðarins vorum við hálfdauð af
kulda og hungri, og gátum naum-
ast staðið. A stöðinni fengum við
ofurlítið af brauði, en á ferðalag-
inu höfðum við hvorki fengið vott
né þurrt.
Berfætt, í þungum tréklossum,
drógumst við eftir götum Brauns-
chweigs til fangabúðanna. Fjöldi
fólks var á götunum. Það hlaut
að veita því athygli, hve aumt
ástand okkar var. En það voru að-
eins gamlar konur sem sýndu
okkur samúð. Þær hristu höfuðin
og sögðu: „Aumingjarnir! Þetta
eru þó manneskjur“.
En við vorum miklu oftar á-
varpaðar á annan hát't. Við heyrð-
um marga bölva okkur. Ymsir
héldu fvrir vitin og sögðu, að við
eitruðum borgina.
„Ver fluchte Juden!“ heyrðist
hrópað hvaðnæva.
Drengir úr unglingafélagi Hitl-
ers skutu á okkur með vatnsbyss-
um, og sungu Hitlersæskusöngva.
En efni þcirra var það, að þeir
væru fyrirmenn, en við djöfuls
Gyðingar.
Við vorum látin í stórt gripahús.
Það voru 600 konur í þessum
hóp, á öllum aldri og frá ýmsum
52
HEIMILISRITIÐ