Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 8

Hún hafði lagt úraumana á hill-
una og tekið ákvörðun. En ennþá
brosti hann j^afnunglingslega og áð-
ur, og augun voru dökk og þreytu-
leg, og í þeim var oft skuggi af
áhyggjum og raunum.
..Aðalvandamál okkar nú“, sagði
hún, „verður að finna íbúð í Was-
hington".
..Ég held það viti á, að þér verð-
ið með röndótta svuntu“, tautaði
hann, ..og matreiðið allskonar rétti,
sem ekki eru skammtaðir. Hvernig
lita svuntu? Bláa og hvíta?“
, Hvað mvnduð þér álíta bezt?“
spurði hún og varð æ reiðari. ,.Ég
er viss um. að þér hafið ágætan
smekk fyrir svuntum".
í þessu 'bili hrinedi síminn — til
allrar hamingju. Bill teygði sig eft-
ir honum og velti um öskubakka.
Hann var klunnalegur með hönd-
um og fótum, en frámunalega
skarpur og lipur í höfðinu. Ilefði
síminn ekki komið henni til hjálp-
ar, hefði hún ef til vill sagt þau
bituryrði, sem henni voru efst í
huga, en voru þó ekki jafnátakan-
leg og þögnin.
Bill anzaði í símann. „Hver? Frú
Elliot? Sjálfsagt, með ánægju. Seg-
ið henni að koma. Hann lagði frá
sér símtólið og augu.hans urðu á ný
dul og dapurleg. „Viðkvæmt er-
indi“, sagði hann, „Eitt af þessum,
sem ekki er hægt að neita. Ilún
virðist hafa heyrt, að ég fari til
Indlands í náinni framtíð. iMaður-
inn hennar dvelur þar. og hefur
aldrei séð son sinn. Það lítur út
fyrir að frú Elliot álíti, að ef ég
skoði barnið og lýsi því fyrir föð-
urnum sé það töluverð bót í máli“.
„Það virðist nokkuð hæpið“,
sagði Lydía dauflega. Henni fannst
það raunar ekki skipta miklu máli.
Hún gat ekki öðlazt áhuga á frú
Elliot, barni hennar, eða manni í
Indlandi — ekki meðan þessi und-
arlega, umsnúna móðgun hljómaði
í eyrum hennar: „Ef hamingjuósk-
ir eru viðeigandi“, hafði hann sagt
og látið hana finna ónotalega til
þess, hvar hún stóð. Hún þráði
næstum hina öruggu tilbeiðslu
Larrys.
Bill stóð upp, er dyrnar opnuð-
ust. Þau urðu bæði forviða, þegar
stúlkan gekk inn. Hún var svo ör-
ugg og eðlileg í framkomu. Hún
var smekklega klædd, og litli
drengurinn var í bláum og rauðum
snjófötum.
Lydía gat næstum heyrt Bill
varpa öndinni léttar. Þrátt fyrir
kuldalegt viðmót var hann und-
arlega viðkvæmur gagnvart konum
og börnum. Hann rétti fram hönd-
ina og sagði hjartanlega:
„Jæja, frú Elliot, það gleður mig
að sjá yður. Ég skal sannarlega
heimsækja manninn yðar ef ég
skyldi koma til Indlands“.
Stúlkan brosti innilega. „Hann
heitir Dick Fleming Elliot, ég heiti
Jóhanna og þetta er Dicki. Heils-
6
HEIMILISRITIÐ