Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 13

„Draugarnir“ afhjúpaðir
—. Eftir Julien J. Proskauer —
EFTIR AÐ hafa rannsakað all-
mörg sýnishorn af reimleikahúsum
og borið niðurstöður mínar saman
við aðra, sem einnig hafa fengizt
við það sama, get ég óhikað borið
um þetta tvennt: í fyrsta lagi, að
raunverulegir reimleikar hafa ekki
sannast í einu einasta tilfelli í
Bandaríkjunum; og í öðru lagi, að
fjölmörg hús hafa orð á sér fvrir
draugagang.
í Charleston í Suður-Karolina
var hús, sem var eitt þeirra kyn-
legustu er ég hef rannsakað. Það
var stórt herrasetur, sem næstum
var búið að gera íbúa sína sinnis-
veika með dularfullu þruski, sem
heyrðist þar á hverri nóttu. En í
dögun hætti þruskið undantekn-
ingarlaust, að sögn þeirra fáu, sem
dvöldu þar nógu lengi til að geta
borið vitni um það.
Næturnar, sem ég dvaldi í þessu
Charlestonhúsi, komust nær því að
sannfæra mig um tilveru drauga
en nokkuð það, sem fyrir mig hefur
borið á miðilsfundum.
HEIMILISRITIÐ
Við höfum aðalbækistöð okkar
í stofu á annarri hæð og spiluðum
bridge, en fjórði maður, sá er sat
yfir í hverju spili, fór í stutta eft-
irlitsferð um húsið meðan hinir
spiluðu.
Þegar leið að dögun kom einn úr
slíkri eftirlitsferð, náfölur og æstur
og sagðist hafa heyrt drauginn
nálgast. Hann beið þá ekki boð-
anna en flýtti sér að tilkynna okk-
ur þessar fréttir. Við lögðum svo
allir af stað til að rannsaka málið
nánar og uppgötvuðum brátt af
hverju fjórða manni hafði verið
svo hugleikið að komast sem fyrst
til okkar aftur.
Engin orð fá lýst þessu óhugn-
anlega skriðþruski. Það nálgaðist
okkur, fjarlægðist svo aftur, en
ekki eins og það forðaðist okkur,
þvert á móti, það virtist hringsóla
umhverfis okkur til þess að finna
hvar það nyti sín bezt. Það eina,
sem maður gat gert, var að forða
sér frá því, en svo heyrði maður,
það brátt aftur, rétt hjá sér, ým-
11