Heimilisritið - 01.10.1947, Síða 14

ist fjær eða nær, sterkara eða veik-
ard. Þetta skriðhljóð heyrðist úr
gluggaskotinu með köngulóarvefj-
um og gömlum marrandi göngum
eins og það fylgdi manni eftir, þeg-
ar gengið var eftir hriktandi gólf-
borðunum.
Við fundum öryggi í návist hvers
annars og þraukuðum til morguns,
en jafnskjótt og dagaði þagnaði
hávaðinrf. Það var óhugnanlegast
við þessi liljóð, að þau þoldu ekki
dagsljósið. Við reyndum að kenna
þau vindinum, en það var hvassara
um daginn en nóttina áður, og þó
heyrðist ekkert.
Næstu nótt endurtók þetta fyr-
irbrigði sig. Það var hægur vind-
ur. Hin draugslegu hljóð heyrðust
af og til og jafnan á þeim stöðum
er við sízt áttum þeirra von. Það
eina, sem við gátum látið okkur
detta í hug til að skýra þetta, var,
að einhverjir væru að leika sér
að því að gabba okkur — að vísu
ekki sennileg skýring, en nægði þó
til þess að réttlæta þá sameigin-
legu ósk okkar að fara út og litast
um í nágrenni hússins um stund.
Það var tunglskin og draugahús-
ið gnæfði sem risavaxin ófreskja,
umlukt trjám,. er bærðust ofur-
lítið fyrir golunni, eins og ófreskjan
hefði fjölda smærri púka í fylgd
með sér. Við dvöldum úti til dög-
unar og fórum þá inn, en þá létu
draugarnir ekkert á sér kræla. Hefð-
um við ekki verið jafn vanir þess-
konar rannsóknum og við vorum,
myndum við samstundis hafa sam-
þykkt með öllum atkvæðum að
reimt væri í húsinu.
En við ákváðum þó að bíða enn
eina nótt, og allan þennan dag
rannsökuðum við húsið hátt og
lágt, úti og inni. Þegar skyggja tók
gekk á með byljum, og þá var
það að ég veitti athygli breytingu,
sem orðin var frá því tunglskins-
nóttina áður. Mér virtist ég myndi
geta ráðið gátuna ef fyrirbrigðið
kæmi fyrir á ný.
Um kvöldið heyrðust hljóðin
aftur. Enginn hikaði þegar ég
stakk upp á því að við færum all-
ir út. Það var tunglskin eins og
áður og ég benti þeim á orsök fyrir-
brigðisins. Húsið var umlukt grát-
viði og drjúpandi greinarnar slúttu
niður yfir skáþakið. Ekki þurfti
nema andvara til að greinarnar
strykjust við þakið og þær yllu
skriðþruskinu, sem síaðist gegnum
eilihrörlega húsveggina.
Þegar búið var að skýra hljóðin
á þennan hátt ollu þau ekki framar
ótta. Við rannsökuðum þau og
fylgdumst með gangi þeirra, þang-
að til þau hættu í dögun. Þegar
birti fórum við út og ég benti á or-
sök þess, að þau heyrðust ekki að
degi til.
Þegar sólin kom upp réttu víð-
isgreinarnar úr sér og snertu þakið
ekki framar. Það var því algerlega
náttúrlegt, að þruskið heyrðist
12
HEIMILISRITIÐ