Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 20

síðast. — Sex ár eru langur Lími.
Gæti það hugsast, að hún þekkti
þær ekki aftur.
A næsta augnabliki kom bíll á
fleygiferð að gangstéttinni, og um
leið og hann staðnæmdist, kom
ung stúlka þjótandi. út úr honum.
Pamela gleymdi öllum vandamál-
um sínum, — að láta sér detta í
hug að gleyma henni Soniu. Hún
gekk örfá skref áfram.
— Sonia!
— Pamela, — elsku Pamela!
Þær þutu hugfangnar livor til
annarrar, en fundu þó samstundis
til ofurlítillar feimni, — því þægar
að er gætt, þá eru sex ár æðilangur
tími.
— Hvar er Charlotta?
— Hún er ókomin enn.
— Nei, hún er komin, svaraði
þriðja röddin hógværlega.
Þær Sonia og Parnela voru fljót-
ar að snúa sér við. Sonia var kom-
in, og það varð hinn mesti fagnað-
ar.fundur.
Þær settust við litla borðið í
veitingastofunni, og fóru að spjalla
um daginn og veginn. Charlotta,
sem var þeirra elzt, kæfði glóðina
í sígarettunni sinni við botninn á
öskubakkanum. Hún sagði með al-
vöruþrunginni röddu:
— Jæja, hver okkar á nú að
byrja?
Hinar litu alvarlega til hennar,
alveg eins og þær höfðu svo oft
gert áður fyrr, þegar þær voru að
skipulegja þetta stefnumót, og
reyndar einnig, þegar þær voru
saman í skóla.
Alltaf var hlustað á Charlottu.
Það var hún, sem áður fyrr hafði
hjálpað Soniu um svo margt og
einatt leiðbeint hinni draumlyndu
Pamelu.
Og það var Charlotta, sem hafði
sagt, síðasta skóladaginn þeirra,
rétt fyrir styrjöldina:
— Jæja, ungu stúlkur, við vilj-
um auðvitað allar vinna eitthvað
í styrjöldinni. Ef til vill hittumst
við einhversstaðar aftur, ef til vill
ekki. Engin okkar er viljug að
skrifa bréf, enda er hætt við að
Jítill tími geti orðið til þess, en við
megum þó aldrei gleyma hverri
annarri. Nú skulum við strengja
þess heit, að hittast aftur eftir
stríðið og segja hverri annarri það,
sem á daga okkar kann að hafa
drifið.
Þessu höfðu þær lofað hátíðlega.
— Einstöku sinnum höfðu þær
sent hverri annarri kort, en það
höfðu ævinlega verið jólakveðjur.
Nú var liðinn nokkur tími frá
styrjaldarlokum, en þó var þetta
í fyrsta skiptið, sem þær höfðu
haft tækifæri til að hittast aftur.
Nú voru þær þarna' þrjár saman,
vinstúlkurnar, reiðubúnar til að
segja hverri annarri frá helztu við-
burðum og ævintýrum liðinna
tíma.
18
HEIMILISRITIÐ