Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 22

beið kyrrlát eftir framhaldinu. —
Eg vann í skotfæraverksmiðju,
hélt Charlotta áfram, og komst
fljótlega að í teiknistofunni. Tom
var verkfræðingur þar, en þó ekki
fastráðinn starfsmaður. Hann var
daglegur gestur þar, sein ég vann.
Við áttum oft tal sarnan og hitt-
umst eftir vinnutímann á jólunum,
og giftum okkur vorið eftir í júní-
mánuði.
— Þú þar.ft ekki að segja okk-
ur meira, kallaði Sonia hlæjandi.
Nú getum við vel gizkað á fram-
haldið. Þú hefur haft brúðarblæj-
una hennar mömmu þinnar, og þú
hefur verið í hvítum kyrtli, skreytt-
um ljósrauðum negulblómum. Og
nú áttu lítið hús í útjaðri bæjar-
ins, og Tom, — ég er alveg hárviss
um að hann er alveg indæll, slær
grasvöllinn á hverju laugardags-
kvöldi og háttar börnin á þriðju-
dagskvöldum, svo þú getir farið
á fundi í mæðrafélaginu.
— Æ, hættu þessu Sonia, greip
Charlotta fram í. Hún brosti, en
þó fannst henni þetta ’óþarflega
særandi. Það er að minnsta kosti
ekkert mæðrafélag, rniklu fremur
gæti það heitið bridgeklúbbur!
sagði hún.
— Hvað um það, sagði Sonia,
ég má áreiðanlega vera öfundsjúk.
Og ég er alveg hárviss um, að tví-
burarnir eru sannkallaðh• englar —
— og —.
— Já, þeir eru það sannarlega,
sagði Charlotta. Þeir eru alveg
yndislegir. Eg hef bara svo óskap-
lega mikið að gera.
Charlotta rétti fram hendurn-
ar. Þær voru hrjúfar og rauðar, og
neglurnar klipptar upp við kviku.
Hún hristi höfuðið, og var dálítið
hnuggin á svipinn.
— Já, ég vildi að vísu ekki
skipta við nokkurn í veröldinni,
en —.
— Má ég heimsækja þig og
litlu börnin Charlotta? spurði
Pamela, sem allt í einu lagði nú
orð í belg.
— Já, sannarlega. Ég vil endi-
lega að þú komir og sjáir þau.
Tvíburasysturnar hjala án afláts
allan daginn, og Michael litli er
strax búinn að taka tvær fram-
tennur.
— Má ég koma líka? spurði
Sonia nú, skærri röddu. Elsku
Charlotta, lofaðu mér að koma.
Hirtu ekki um það, sem ég var að
segja. Ég veit, að þú hefur breytt
vel, og þér hefur liðið alveg dá-
samlega.
Iíún tærndi tebollann, kveiktisér
í sígarettu og sagði svo hlæjandi
við Palmelu:
— Nú er röðin komin að þér,
Parnela. Segðu.okkur nú hvað hef-
ur drifið á þína daga.
Pamela brosti dauflega.
— Mér hefur liðið ágætlega.
Rödd hennar var lág og róleg,
20
HEIMILISRITIÐ