Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 23

en hafði þó slíkt aðdráttarafl, að
áheyrendurnir hlutu að hlusta
undrandi, næstum óttaslegnir.
Sonia ætlað að taka fram í fyrir
henni, en hvarf þó frá því. Hún
tók sígarettu, en hætti við að
kveikja í henni.
— Ég var sannarlega staðföst,
hélt Parnela áfram. Ég dvaldi
lengst a.f í lítilli borg í Suður-Eng-
landi. Skammt frá sjúkrahúsinu
var lítil hæð og þaðan var hægt að
sjá yfir alla borgina. Já, það var
yndisleg hæð — og þar var gömul
kirkja, sem er mér líka ógleyman-
leg. Iíún stóð þar niður við slétt-
una. — Það var einmitt þar, sem
Nikulás hafði í fyrsta skipti tekið
í hönd hennar og dirfzt að kyssa
hana í fyrsta skipti.
Þetta var auðvitað eftir að hon-
um var farið að batna svo mikið,
að iæknarnir ráðgerðu að útskrifa
hann.
Upphaflega hafði hún aðeins get-
að séð hið mikla, dökka hár á kodd-
anum, þar sem hann lá. Hann var
þá nýkominn frá skurðarborðinu,
þar sem gert hafði verið að hinum
hættulegu. brunasárum hans. —
Hann hafði verið flugmaður, en
flugvélin hans var skotin niður
sumarið 1940, einmitt þegar örlög
Englands voru í höndum nokkurra
fulihuga og sannra föðurlandsvina.
í byrjun legunnar hafði Nikulás
einungis getað heyrt málróm
Pamelu. Oft hafði hann sagt henni
frá því, að samtölin hennar við
læknana og hjúkrunarkonurnar
hefðu verið honum hinn mesti
styrkur gegn hinum óumræðilega
sársauka, þegar verið var að skipta
um umbúðir.
En loksins höfðu umbúðirnar
verið teknar, og Nikulás hafði séð
hana í fyrsta sinn.
Pamela var náföl, og henni
fannst hjartað ætla að hætta að
slá, meðan hún beið milli vona og
ótta eftir því, að hann gæti opnað
augun og séð hana.
— Guð minn góður! hrópaði
hann. Þér lítið alveg nákvæmlega
eins út og ég hafði búist við.
Iíún náði sér fljótlega, og gerði
sér upp hlátur.
— Já auðvitað. — En nú ætla ég
að hjálpa yður til að setjast upp
í rúminu, og svo kem ég með teið
yðar, herra minn, sagði hún ofur-
b'tið ertnislega.
Þetta var að vorlagi, og svo kom
sumarið. Þá byrjuðu skemmti-
göngur þeirra upp á hæðina, og
lævirkjarnir fóru að syngja. Þá var
það einu sinni, að Nikulás dirfðist
að kyssa Pamelu. En hann varð
vandræðalegur og'bað mjög afsök-
unar á framferði sínu — hann
væri enn svo afskræmdur i andlit-
inu. — En læknaririr höfðu gert
kraftaverk, og Pamela elskaði
særða andlitið hans. Hún elskaði
líka hrokkna, dökka hárið og
þreytulegu augnalokin, sem ennþá
HEIMILISRITIÐ
21