Heimilisritið - 01.10.1947, Síða 29

Ég hef aldrei skilið, hvernig við
fórum að því að verða ekki hung-
urmorða þessa fyrstu og verstu
daga í Halsted-stræti. Litir og eim-
ur þessarar löngu umferðagötu
eru samofin meðvitund minni.
Sláturhúsin gáfu 'frá sér illan þef
og sorpinu frá þeim var fleygt í
ána og út á strætin. Ég var ein-
mana, vinalaus og auralaus, fullur
af áhuga á að komast áfram, og
úrvinda af þrá eftir stúlkunni
minni.
Eirðarlaus ráfaði ég um strætin
og var alltaf að hugsa um það
sama. Ég mátti til með að verða
læknir. Við urðum að ná saman.
Þessvegna hlaut ég að fara í
læknaskólann og Jesa til prófs. En
þangað var enginn leið að komast
félaus.
Fiðlan mín koin mér aftur til
bjargar. Mér var sagt, að Moissaye
Bogusláwsky, sem var frægur pí-
anóleikari, hefði stofnað Tatara-
hljómsveit. Eg æskti upptöku.
Hlj ómsveitarmaður
Ég var ekki Tatari, en hann var
það ekki heldur. Þegar ég mætti í
fyrsta skipti á æfingu, sá ég að
fæstir þeirra, sem þar voru til stað-
ar, voru af þessum framandi þjóð-
flokki. En það gerði ekkert til. Við
kölluðu okkur Tatara, og við vor-
um kallaðir „Tatarahljómsveit
Boguslawskys“, og sem slíkir feng-
um við lof og lófaklapp áheyrend-
anna.
Margt skrítið fékkst ég við á
milli þess sem ég lék á fiðluna á
hljómleikunum. Ég var alltaf á
þönum eftir einhverri vinnu.
Og þegar ég loksins komst í skól-
ann, var ég þess vís, að ég varð
ekki að neinu viðundri meðal ann-
arra skólaplita, þó að ég hefði feng-
ist við að gera hitt og þetta, sem
ég hefði haldið að ekki hæfði skóla-
piltum. Það var álitið heiðarlegt
og vel við eigandi að vinna fyrir
sér í skóla í Ameríku.
Ég man ekki með vissu hvernig
á því stóð, að ég fékk að vita um
„stúdentastyrk“ við háskólann í
Chicago, en mér tókst að herja út
þennan styrk og með því var mér
gert kleift að sækja læknaskólann
þar í borg.
Mér fannst sem hefði ég himin
höndum tekið, er ég komst að því,
að mann vantaði í hljómsveit skól-
ans. Fiðlan mín hafði oft bjarg-
að mér, og ég hafði unnið fyrir mér
brauð með hennar aðstoð í marga
mánuði. En þar vantaði ekki fiðlu-
leikara, — heldur trommuspilara.
ITjartað í mér tók ónotalegan
kipp, þegar Hobson prófessor við
læknadeildina tilkynnti mér þetta.
„Eruð þér trommuspilari?"
spurði hann mig. Trommuspilari!
Ég sem aldrei hafði snert á
trommu. Mér fannst svarið koma
ósjálfrátt úr barka mínum, gagn-
HEIMILISRITIÐ
27