Heimilisritið - 01.10.1947, Blaðsíða 31

við hattinn minn, 'þegar óveðrið
dundi yfir. Ég var gripinn óþyrmi-
lega aftan frá og þrifinn upp úr
sætinu, Mótspyrna mín kom fyrir
ekki. Sterkar hendur lvftu mér yf-
ir höfuð stúdentanna, og ég var
látinn ganga hönd úr hendi, unz
mér var þrýst niður í a'ftasta sæt-
ið. Þar varð ég að dúsa.
Þetta var gamall siður, tollering,
sem allir urðu að gangast. undir
fyrsta daginn. Ég reyndi að harka
af mér og laga á mér fötin.
Það tókst nú ekki nema svo og
svo. Svaðilförin yfir stúdentahóp-
inn ha.fði reynzt nýju, fallegu föt-
unum mínum ofraun. Þau voru öll
rifin og tætt. Og ég átti ekki pen-
inga fyrir öðrum fötum.
Móðir mín varð alveg örvinluð
um kvöldið, þegar hún sá mig. Svo
tók hún fram nál og tvinna og sat
uppi alla nóttina við að bæta föt-
in. Hún ísaumaði þau bókstaf-
'lega. Eftir það gekk ég í þeim í
meira en ár, ja'fnvel eftir að mér
varð það Ijóst, að þau voru mjög
gamaldags.
í læknaskólanum
ALLIR tókum við frá bvrjun
þátt í und'irstöðukennslu í líffæra-
fræði, lífeðlisfræði, vefjafræði,
meinafræði, lífrænni og ólífrænni,
og hinum vísindalegu tilsvörunar-
fræðum þeirra. Þegar þessu undir-
stöðunámi var lokið, fórum við
að stunda nám við spítala. Þá vor-
um við loks komin að því marki,
sem áður hafði virzt sem fögur og
fjarlæg hilling.
Mér þótti mest gaman að meina-
fræði, sérstaklega krufningunum
hjá Le Count. Líkskoðunin, sem
hefur tvö markmið, að rannsaka
sjúkdóma, og að útiloka rangar eða
villandi sjúkdómsgreiningar, ger-
ir hinurn dauðu .ekkert mein, og
hún gefur eftirlifendunum nýjar
lífsvonir. En stundum eru hinir
dauðu svo óþjálir, svo dulir, að
þeir láta ekki uppi dauðamein sitt,
ekki fyrir nokkurn mun.
Ég var viðstaddur eitt sinn er
prófessor Richard Jaffe, hinn fram-
úrskarandi meinafræðingur, var í
þann veginn að kveða upp úrskurð
um líkskoðun, sem hann var ný-
búinn að framkvæma, á ungum
manni, sem dáið hafði úr óþekktu
dauðameini.
Hinn ágæti vísindamaður hafði
rannsakað vandlega hvert líffæri og
hvern vef. Að því loknu varð löng
og djúp þögn, og læknirinn varð
æ þungbúnari. Ilann setti líffærin
á sinn stað og fór sér að engu óðs-
lega. Svo fór hann að tala, ekki við
okkur heldur við líkið:
„Sjáðu nú til, ungi maður. Ég
held þú verðir að fara á fætur. Þú
hefur ickkert hér að gera. Eftir
þessari rannsókn að dæma ertu að
gera gabb að okkur. Satt að segja
ertu alveg heill heilsu“.
HEIMILISRITIÐ
29