Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 43

Douglas gamli Peabody æskti
eftir viðtali við hana. Carrington-
fyrirtækið ætlaði að hefja mikla
auglýsingaherferð, og hann fékk
Joan málið í hendur. Hún kepptist
við allan daginn og hætti svo
seint, að hún missti af lestinni,
sem hún var vön að fara með.
— Maturinn er orðinn kaldur,
var það fyrsta sem móðir hennar
sagði, og röddin var kuldaleg.
— Það gerir ekkert til, svaraði
Joan, ég hef enga matarlyst. Hver
taug í líkama hennar titraði af
þreytu.
— Ég hef boð'ið Carews-fjöi-
skyldunni til kvöldverðar á- morg-
un, sagði frú Wintrop skömmu
síðar.
— Æ, hvers vegna varstu nú að
því, sagði Joan kjökrandi.
— Heyrðu mig nú, Joan, það er
annað en gaman að umgangast þig,
sagði móðir hennar reið. Þú hugs-
ar víst ekki um það, hvað það er
einmanalegt fyrir mig að hírast ein
kvöld eftir kvöld . . .
— Ein, greip Joan fram í. Ég
er þó hjá þér.
— Já, þú ert líka svo skemmti-
leg, eða hitt þó heldur. Annað
iivort siturðu við vinnu,‘ellegar þú
einblínir út í loftið, án þess að
segja aukatekið orð ...
— Hvernig ættum við að fara
að því að standa í skilum, ef ég
ynni ekki, svaraði Joan með heift.
Móðir hennar vakti hana morg-
uninn eftir með ástúðlegum kossi.
— Mér þykir svo leiðinlegt, að
ég skyldi rjúka svona upp í gær-
kvöldi, Joan, sagði hún. Veslings,
litla, duglega telpan mín!
Það stríkkaði ögn á andlitsvöðv-
um Joanar, og hún svaraði engu.
Við morgunverðarborðið var
móðir hennar öll á hjólum af um-
hyggju og samúð. — Þetta erti
Joan ákaflega.
— En hvað þú ert föl, Joan.
Ertu vel frísk?
— Agætlega, sagði Joan óþolin-
nióð.
Móðir hennar virtist á báðum
áttum:
— Veslings litla stúlkan mín!
Heyrðu mig, Joan, lof mér sjá
í þér tunguna.
Joan blátt áfram skalf af reiði,
og jafnfranrt kom dálítið óvænt
upp í huga hennar. „Lof mér sjá
tunguna, Michael“. Ilún roðnaði:
— Ég er stálhraust, sagði hún
vandræðalega.
Tínrinn leið fram í janúar. Carr-
ington & Co. voru stórhrifnir af
vinnu hennar. Þegar hún hafði af-
hent síðustu auglýsinguna, féll hún
saman á stólnum og lokaði aug-
unum. Fyrirtækið hafði gefið henni
áukaþóknun, og nú sat hún í djúp-
um þönkum og handlék ávísunina.
Það var föstudagur, og hún
þurfti iekki að mæta á skrifstofunni
fyrr en á mánudag. Hún fór
snemma heim þennan dag. Móðir
HEIMILISRITIÐ
41