Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 45

tungunni í mér. Kem til París-
ar á morgun. Eigum við að
hittast í Calais? Ég elsha þig!
Joan“.
Hún sýndi ekki móður sinni
símskeytið. Svarið kom eftir að
hún var lögð af stað, og frú Win-
trop braut lengi heilann um merk-
ingu þess.
,,Kem að Calais-jerjunni.
Mundu ejtir laxerolíunni.
Michael".
Frú Wintrop hristi höfuðið. Þau
voru auðsjáanlega bæði með lausa
skrúfu.
ENDIR
Indæll drengur
Snorri litli kom mcð eftirfarandi skilaboð á miða frá foréldrum sínum
til kennslukonunnar.
„Kœra fröken! Þér megið ekki slá eða skamma indæla drenginn okkar.
Hann er óvenju vel gefið barn, sem ekki er vanur hraðneskju. Hér heima
sláum við hann aðeins í sjálfsvörn.
HvaS veiSir hann?
— Hvað ertu að fiska?
— Lax.
— Ilefurðu veitt nokkurn?
— Nei.
— Hvernig veiztu þá að það er lax?
BlessuS daman!
Klukkan var kortér yfir tíu einn daginn, þegar ungfrú Jóhanna kom
glaðleg og iiressileg á skrifstofuna.
„Heyrið þér ungfrú“, sagði forstjórinn. „Þér áttuð að vera komnai
klukkan níu“.
„Guð, gerðist eittlnað spennandi?" spurði ungfrú Jóhanna.
ÁstæSulaus aíbrýSisemi
„Ég er dálítið tortrygginn í garð konunnar minnar nú orðið“, sagði Jón.
„Ilún talaði upp úr svefni eina nóttina og sagði hvað eftir annað: — Nei,
Bjarni — nei, Bjarni".
„Þú skalt ekki taka það nærri þér“, svaraði vinur hans. „Ekki úr því
hún sagði nei“.
HEIMILISRITIÐ
43