Heimilisritið - 01.10.1947, Qupperneq 55

„O-já. auðvitað“. — Hún brosti
háðslega.
„Já — ég er eiu af þeirn sem
kemst áfrani í iífinu! Eg nýt þess
að skapa listræn verk — þannig
lít ég á kjólana sem ég bý til. Mér
líður ágætlega; ég er fallega vax-
in, ekki ólagleg í andliti, og tung-
an hóflega illgjörn“.
Hún þagði stundarkorn, og
brosti óþvingað.
„En svo er nú það — ég á eng-
an mann! Þar hef ég brugðist
skyldu minni, finnst yður það
ekki Poirot?“
„Mademoiselle“, sagði Poirot
kurteislega“, það stafar af því, að
enginn af karlkyninu hefur þókn-
ast yður. Það er af frjálsum vilja,
en ekki út úr neyð, sem þer eruð
ógiftar“.
Rosamund Darnley sagði:
„Og þó er ég viss um að þér,
eins og allir menn, álítið að engin
kona sé ánægð, nema hún giftist
og eignist börn“.
Poirot yppti öxlum.
„Að giftast og eignast börn er
sjálfsagt eðli konunnar. En ekki
nema ein af hundraði — nei þús-
undi, er fær um að geta sér orð-
stír og stöðu, eins og yður hefur
tekizt“.
Rosamund brosti.
„Og' þó er ég ekki annað en
piparjómfrú. Ég finn til þess núna.
Ég væri ánægðari með sultarlaun,
einhvern karldurg sein ég gæti
kallað manninn minn, og krakka-
hóp í kringum mig. Trúið þér því?“
„O-já, fyrst þér segið það sjálf-
ar“.
Rosamund var aftur komin í
jafnvægi. Hún tók upp sígarettu
og kveikti í henni. Síðan sagði hún:
„Þér kunnið að umgangast kven-
fólk, Poirot. Nú langar mig mest
til að vera á öndverðum meiði við
yður, og aðhyllast þá skoðun, að
kvenfólk skapi sér sjálfstæða
stöðu. Auðvitað líður mér ágæt-
lega, eins og er, ég kannast við
það“.
„Þá er allur yðar heimur, eða
eigum við að takmarka hann við
Leathercombe Bay, harla góður?“
„Já“.
Poirot tók nú upp sígarettuveski
sitt, og kveikti í einum af þessum
litlu vindlingum, sem voru uppá-
hald hans. Hann athugaði vand-
lega reykinn líða upp í loftið, og
muldraði um leið:
„Svo Kenneth Marshall. kap-
teinn, er gamall vinur yðar!“
Rosamund rétti úr sér.
„Hvernig vitið þér það? Ó, það
er auðvitað Ken, sem hefur sagt
yðar það“.
Poirot hristi höfuðið.
„Það hefur enginn sagt mér
neitt. Það samrýmist starfi mínu
að vita slíkt. Reyndar er það ó-
sköp einfalt mál“.
„Það fæ ég ekki séð“.
„Jú, gætið þér að“, sagði Poirot,
HEIMILISRITIÐ
53