Heimilisritið - 01.01.1948, Blaðsíða 10

liafði geymt þýfið og stnl því aft-
ur handa þér.
J‘ú ert að Ijúga, svaraði Leon-
arda og trúði honum ekki.
Tatarinn reri æ kæruleysisleg-
ar og hirti ekki um hvert bátinn
bar.
Og ég hef ekki gert þer neitt,
sagði hann að lokum. Eg gæti
orðið nýtur maður ef þú vildir.
IJvað kennir mér það við,
svaraði hún og vildi helzt munn-
höggvast við hann. Hvernig
rærðu? Okkur rekur niður að
klettinum.
Hann lét bátinn reka.
Síðan æpti hún hátt sönni orð-
in.
Hann tók harkalega í ái’arnar
líkt og vildi hann hlýðnast henni
og braut aðra þeirra.
Þau voru ósjálfbjarga.
Þú gerðir það með vilja, sagði
hún i fyrsta skipti hrædd.
Nú-jæja. Þú kemst ekki lif-
andi í land, svaraði hann.
Andartaki síðar gall við sker-
andi óp, báturinn skall á klett-
inum og annar kinnungurinn
brotnaði. I sömu áiidrá óg tatar-
inn s'ig upp á klettinn, hann sá
læonördu byltast nokkrum sinn-
um, síðan var henni hampað á
loft og endastungið með höfuðið
niður. Svo sogaðrst hún til botns
með röstinni.
Það sást til þeirra af landi' og
tataranum var bjargað.
En engum tókst að sanna
neitt á Alexander yngri. Arin
hafði brotnað, hann átti énga sök
á hvernig fór, en óhamingjan
hafði verið á hælum þeirra.
Þessa sögu sagði Alexander
mér sjálfur í Akuthúskastalan-
um þar sem hann var í haldi fyr-
ir nauðgun.
ENDIH
Draumurinn og dauðinn.
ÁriiV 180!) vann nlíiffur nokkur, Geenlce
að nafni," h]á bórifla er Horp hét, skammt
trá Chambérg í Missourlfýlki í Bandaríkj-
unum. Hann dreynidi ]ni brisvar í roð að
hánn vteri að ganga i gegnum lágraxinn
trjárunna, er lítil skeninaðfa kom allí i
einu i ljós og beit hann til bana rétt ofan
við öklunn.
Greenleé ák\að að gera róltrekar ráð-
stafanir ' (il ]>ess að koma í veg fyrir að
draumurinn gæti rieit. Fyrst og fremsl
kéýpti haitn slerk leðurslígvél og siðan
klippti hann trjárunnana á landareigninni
niður við rætiir. Eri ]>egar mántiðir höfðu
liðið, án ]>ess að ilokknr naðru hefði sést,
fór Gvennléée að fiiinust stfgvéliii þuhg óg
óþægileg. Loks álýktáði 'hariii ■ sem svo, áð
þetla niyndi alll óniétkilégflr hugarliufður
og fór að ganga í léttum og lipritm skóm.
Viku seinna beit. litil skellinnðra hanu í
Tiklann. Hún hafoi léjms't- í smákjarvi, sem
honum hafði yfirsést að uppræta. Áður en
takast mátti að ná i gagnverkandi lyf var
’liann dáinn.
8
HEIMILISRITIÐ