Heimilisritið - 01.01.1948, Blaðsíða 45

Heimilisritið - 01.01.1948, Blaðsíða 45
inn og gusaði út úr sér hlátrin- inn, sein hann hafði haldið niðri í sér ura morguninn af svo mik- illi stillingu. „Þér megið kalla þetta livað sem þér viljið og skýra það livernig sem þér viljið. En það má guð vita, að ég skal aldrei kallað það annað en krafta- verk!“ Tatióeruð mynd tekin burt. „EF ÞÉR viljið fara úr, skal ég skoða yður“. Flestir sjúklingar, sem fúsir eru að gangast undir læknisað- gerð, láta sig ekki muna um að fara úr fötunum frannni fyrir lækninum. Frans X, sem hafði verið fluttur á spítalahn vegna botn- langabólgu, var sýnilega undan- tekning frá þessari reglu. Þegar ég kom inn í stofuna, þar sem verið var að búa hann undir að- gerðina, heyrði ég hávært sam- tal. Aðstoðarmaðurinn mælti svo: „Ég verð að fá að raka yður. Ég verð að fá að gera það. Svona nú. Læknirinn skipaði svo fyrir“. Þá tók til máls veikari rödd, skjálfandi af ótta og ákefð: „Nei, ég leyfi það ekki. Ég skal ekki leyfa það! Æ, þetta þýðir ekki“. Aðstoðarmaðurinn sneri sér að mér í ráðaleysi og þykkju. „Hann bannar mér að taka af sér skýluna“. Frans horfði á mig með ótta- svip, svo að ég sendi aðstoðar- manninn burt og settist hjá skjálfandi manninum. „Verið þér nú vænn“, sagði ég. „Það er ekkert að óttast. Hvað er að yður? Þér skuluð segja mér það“. „Það þýðir ekki n'eitt, læknir. Það þýðir ekkert. Ég get ekki látið skera mig upp. Látið mig deyja“. Ekki veit ég, hve langan tíma tók að tala um fvrir manninum. Að lokum gafst hann upp og sagði mér levndarmál sitt. „Þegar ég var átján ára“, sagði hann, „var ég í franska flotanum. Allir .stárkarnir höfðu tattóeringar á höndunum, handleggjunum og um allan kroppinn. Mér geðjaðist ekki að þessu, og ég held að þeir hafi orðið þess varir og viljað jafna á mér. Svo helltu þeir mig full- an eitt kvöld“. „Ég var svo drukkinn, að ég vissi ekki hvað við mig var gert. Þegar ég vaknaði um morguninn og sá myndina á kviðnum á mér — æ, læknir, ég gat ekki horft á hana. Mér varð flökurt af því. Ég náði mér í þessa skýlu til að fela hana, eins fljótt og ég gat. Ég hef aldrei tekið hana af mér síðan. Ef konan mín sæi þetta! HEIMILISRITIÐ 43
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Heimilisritið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimilisritið
https://timarit.is/publication/976

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.