Heimilisritið - 01.01.1948, Blaðsíða 45

inn og gusaði út úr sér hlátrin-
inn, sein hann hafði haldið niðri
í sér ura morguninn af svo mik-
illi stillingu.
„Þér megið kalla þetta livað
sem þér viljið og skýra það
livernig sem þér viljið. En það
má guð vita, að ég skal aldrei
kallað það annað en krafta-
verk!“
Tatióeruð mynd tekin burt.
„EF ÞÉR viljið fara úr, skal
ég skoða yður“.
Flestir sjúklingar, sem fúsir
eru að gangast undir læknisað-
gerð, láta sig ekki muna um að
fara úr fötunum frannni fyrir
lækninum.
Frans X, sem hafði verið
fluttur á spítalahn vegna botn-
langabólgu, var sýnilega undan-
tekning frá þessari reglu. Þegar
ég kom inn í stofuna, þar sem
verið var að búa hann undir að-
gerðina, heyrði ég hávært sam-
tal.
Aðstoðarmaðurinn mælti svo:
„Ég verð að fá að raka yður. Ég
verð að fá að gera það. Svona nú.
Læknirinn skipaði svo fyrir“.
Þá tók til máls veikari rödd,
skjálfandi af ótta og ákefð: „Nei,
ég leyfi það ekki. Ég skal ekki
leyfa það! Æ, þetta þýðir ekki“.
Aðstoðarmaðurinn sneri sér
að mér í ráðaleysi og þykkju.
„Hann bannar mér að taka af sér
skýluna“.
Frans horfði á mig með ótta-
svip, svo að ég sendi aðstoðar-
manninn burt og settist hjá
skjálfandi manninum.
„Verið þér nú vænn“, sagði ég.
„Það er ekkert að óttast. Hvað
er að yður? Þér skuluð segja mér
það“.
„Það þýðir ekki n'eitt, læknir.
Það þýðir ekkert. Ég get ekki
látið skera mig upp. Látið mig
deyja“.
Ekki veit ég, hve langan tíma
tók að tala um fvrir manninum.
Að lokum gafst hann upp og
sagði mér levndarmál sitt.
„Þegar ég var átján ára“,
sagði hann, „var ég í franska
flotanum. Allir .stárkarnir höfðu
tattóeringar á höndunum,
handleggjunum og um allan
kroppinn. Mér geðjaðist ekki að
þessu, og ég held að þeir hafi
orðið þess varir og viljað jafna
á mér. Svo helltu þeir mig full-
an eitt kvöld“.
„Ég var svo drukkinn, að ég
vissi ekki hvað við mig var gert.
Þegar ég vaknaði um morguninn
og sá myndina á kviðnum á mér
— æ, læknir, ég gat ekki horft
á hana. Mér varð flökurt af því.
Ég náði mér í þessa skýlu til að
fela hana, eins fljótt og ég gat.
Ég hef aldrei tekið hana af mér
síðan. Ef konan mín sæi þetta!
HEIMILISRITIÐ
43