Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 12

abbast upp á mig. Ég hugsa, að
stelpunum hafi hreint elcki kom-
ið' það til hugar fyrir fram, að
ég væri jafnskæður í munninum
og ég reyndist — og ennþá síður
dottið það í hug, að ég gæti
nokkuð í glímu. Og rímnakunn-
áttuna liafði ég fengið tækifæri
til að kynna þeim, og þess slags
kunnátta var nolckurs metin á
þeirri tíð, Hvítur minn.
Hver heldurðu svo að hafi
heimsótt mig þetta kvöld, þeg-
ar búið var að lesa húslestur og
fólk var á leið' að taka á sig náð-
ir? Bara sjálfur Guðlaugur í
Valshömrum. Og erindið var að
biðja mig að smíða handa hon-
um skauta — liann skyldi meira
að segja borga mér þá í pening-
um. Jú, ég tók vel í þetta, en
sagðist ekki geta það fyrr en eft-
ir nokkra daga.
Þegar hann var farinn, fór ég
út í smiðju og kveikti þar upp.
Og fínustu skautajárn smíðaði
ég þetta kvöld. Kvöldið eftir
tálgaði ég á þau spýturnar, og
svo bar ég á þær lýsi, og leð'ur-
bönd setti ég í skautana, en ekki
snæri — eins og þó var í mín-
um. Þeir voru snotrir, þessir
nýju skautar, eftir því, sem þá
þótti, og þegar ég fór næst á
tjörnina, hafði ég þá með mér,
smánirnar, gekk bara beint að
henni Mörtu og sagði:
— Hérna er þetta, sem þú
varst að nefna við mig um
kvöldið.
Ég held hún hafi orðið dálít-
ið hissa, en við þeim tók hún,
og sæmilega var hún hlýleg við
mig, þegar ég fór að bera mig
að því að kenna henni. En hitt
íólkið — nei, ég var ekkert
áreittur — það var búið með
það, en augun, maður . . . Með
skautana hans Lauga flýtti ég
mér ekkert, en hann fékk þá þó
áður en vika var liðin frá því,
að hann bað mig um þá, og
hann borgaði þá í silfri — það
gerð'i hann, og ánægður var
liann . . . Svo stóðst það þá rétt
á endum, að Marta var orðin
sjálfbjarga á skautunum og
fannkyngi eyðilagði svellið.
— En varstu þá elcki búinn
að — já, neitt svona að . . . svo
að þú gætir bara haldið beint
áfram?
— Vitaskuld þóttist ég finna
ýmislegt — en nei, það var nú
ekki vani á þeirri tíð, nema þá
hjá einhverjum óstjórnaraum-
ingjum eða ribböldum, sem
ekkert virtu. Og hún var nú al-
veg sérlega sið'avönd, hún móðir
hennar, lnin Ingibjörg heitin,
mikið fyrir guðs orð, söng ekki
bara upp úr sér Passíusálmana,
kona sú, heldur líka Krossskóla-
sálmana :— og Fæðingarsáhn-
ana, já, þeir voru einmitt henn-
ar aðaluppáhald. (Framh.)
10
HEIMILISRITIÐ