Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 61

samstundis spilunum og flýtti sér inn
í skrifstofuna. John horfði á eftir henni,
auðsjáanlega gramur. Ágústa stóð upp,
bauð góða nótt og brosti til Jönu. Hún
roðnaði við, það fólst svo mikið í brosi
gömlu konunnar: „Ég skil þig eina eft-
ir hjá honum, ég treysti þér.“ Og einn-
ig: „Gættu þín vel!“
Jana og John fylgdu henni upp í
stigann; og þegar þau voru orðin ein,
sagði John: „Ágústa frænka sér allt.
Það er ekki hægt að leika á hana.“
Hann tók um hendur Jönu og þrýsti
þær innilega. Hún gat ekki hrcyft sig
eða sagt orð, og hún var búin að gleyma
öllu. Ekkert var eftir nema þetta eina
líðandi andartak. Hún hugsaði ekki,
skynjaði aðeins, hún — hin óháða, vilja-
sterka Jana — stóð . varnarlaus og beið
þess er verða vildi, og tók því án þess
að vita hvað það væri. Hún var á sömu
stundu hrædd, og þó alls ekki hrædd.
John sleppti höndum hennar og
sagði: „Það er bjánalegt —“ en án þcss
að skýra, hvað væri bjánalcgt. Hann
færði sig fjær henni og kvcikti sér í
vindling.
Jafn skyndilega og töframir höfðu
hrifið hana, varð Jana Viú gripin sárs-
aukakenndri raunskynjun. Hún vissi
enga sérstaka ástæðu til þess, en þó
hugsaði hún nú með gremju, að hann
vissi alls ekki í raun og veru hvað hann
vildi.
Priscilla kom aftur. Jana tók strax
eftir kankvíslegu brosi í munnvikjum
hennar — kankvíslegu og dálítið ill-
kvittnislegu. Hún gekk rösklega til
þeirra.
En John sagði, áður en hún fengi
sagt nokkuð: „Hver var þetta?“
„Ó, bara Kayde. Hann hefur loksins
komizt að því, hvar ég er niðurkomin."
„Þú hefur þó ekki sagt honum, að
ég væri hér?“
„Ég þurfti þess ekki. Hann vissi
það — hitti lögfræðing Ágústu í
klúbbnum." Priscilla brosti.
„Fjandinn sjálfur!“ sagði John
gremjulega. Hann leit á Priscillu, en
eins og hann sæi ekki bros hennar,
hann horfði gegnum hana og augun
urðu köld, næstum illúðleg. Jana hafði
aldrei séð þau þannig áður. En samt
kannaðist hún við þetta augnaráð frá
Priscillu — þegar eitthvað blés á móti.
„Ég er þreytt.“ Priscilla rauf þögn-
ina. „Góða nótt. Eruð þið að koma
llpp?“
Spurningin vakti Jönu af hugsunum
sínum, og hún svaraði þegar: „Já, auð-
vitað,“ þó hana langaði til að verða
eftir og tala við John um það, sem
henni þótti kynlegt í þessari framkomu
hans.
John sagði annars hugar: „Sofið vel,“
og leit ckki ejnu sinni á þær. Þegar
Jana leit út undan sér ofan úr stigan-
um, svo Priscilla sæi ekki, stóð hann
í þungum þönkum í forstofunni.
Þegar Pirscilla var farin inn í her-
bergi sitt, stóð Jana á ganginum og
hlustaði. Hana langaði til að fara nið-
ur aftur. En svo heyrði hún John ganga
inn í skrifstofuna og skella hurðinni
á eftir sér.
Rétt áður en hún sofnaði, fékk hún
gmn um, hvers vegna John hefði orð-
ið svo gramur, cr hann heyrði, að Kayde
vissi hvar hann væri. En skýringin á
því, sem hún var að brjóta heilann um,
barst ekki fyrr en daginn eftir.
HEIMELISRITIÐ
59