Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 45

og í draumi heyrði hún Diönu
segja: „Nú er komið að Kitty“.
Hún gafst upp og tautaði
stamandi: „Ég — ég kann —
alls ekki á skíðum“.
Allur hópurinn starði á hana.
Það var ísköld þögn, þangað' til
Lavvrence sagði allt í einu: „Kær-
ið yður ekki um það, Kittv. Þó
þér kunnið ekki á skíðum, eruð
þér þrátt fyrir það heimsins bezti
einkaritari“.
„Nú skil ég“, sagði Diana.
„Hún er skrifstofustúlka, sem
hann hefur tekið með af því
Connie gat ekki komið“.
Kitty var bálreið við' Diönu,
sjálfa sig, og allan heiminn, með-
an Lawrence ók henni heim í
kofann aftur.
Rétt eftir hádegi tók að snjóa
og síðdegis var stígurinn upp að
kofanum kominn á kaf. Til þess
að hressa sig ofurlítið, fór Kitty
í nýja síðdegiskjólinn sinn, en
þegar hún heyrði skíðafólkið
koma, iðraði hana þess. Það var
erfið'ara en nokkru sinni áður að
samlagast félagsskapnum. Hún
tók eftir breytingu á framkomu
þeirra við sig. Nú vissu þau, að
hún var ekki ein af þeim. Hún
var skrifstofumús, sem sjálfsagt
fékk tímakaup fyrir að skipa
autt sæti við borðið.
Enginn hafði fataskipti fyrir
kvöldverðinn. Þegar tími var
kominn til að aka niður að
kránni, fóru þau í þykkar peys-
ur og gengu út í hríðina. Það var
kominn snarpur vindur. Kvöld-
verðurinn í kránni var ennþá lé-
legri en morgunværð'urinn, og
þau flýttu sér heim aftur í kof-
ann. Drykkjarföng voru tekin
fram og sumir spiluðu á spil.
Kitty læddist inn í herbergi sitt
og háttaði og fór að lesa. Þegar
Diana kom, lézt hún sofa.
Næsta morgun voru rúðurnar
hélaðar. Diana fór í skíðafötin,
en Kitty klæddist nýja morgun-
kjólnum. Þær urðu samferða út
úr lierberginu án þess að hafa
talazt orð við. Hópurinn safnað-
ist smám saman í stóru stofunni.
Lawrence kom síðastur. „Nú
förum við aftur til að' borða
þennan dásamalega morgun-
mat“, sagði hann. „Ég held ekki
það verði skíðaveður í dag“.
Hann fór og lauk upp dyrunum
— og hrökk aftur á bak, því
snjóskriða féll inn.
Snjóuð inni! Þau gerðu sér
það ljóst næstu mínútumar.
Stígurinn út til bílanna var kom-
inn á kaf, og það gilti einu, því
jafnvel Kitty hafði ekki munað
eftir frostlög, svo engin von var
til að hægt væri að koma þeim
af stað, enda voru líka vegirnir
ófærir. Lawrence fór fram í gang-
inn til að síma, en kom brátt
aftur og sagði, að sambandið
væri rofið.
HEIMILISRrriÐ
43