Heimilisritið - 01.06.1955, Qupperneq 15

„Þú ættir ekki að vera of
vandlát, því þá kemstu að raun
um að þú verður strandaglóp-
ur.“
„Ég kemst auðveldlega af án
karlmanns,11 sagði stúlkan og
hnykkti til höfðinu.
Hann færði sig nær henni.
„Þetta er unaðslegur dagur,“
sagði hann. „Hann er skapaður
handa tveimur manneskjum, til
þess að verða hamigjusöm og
elska hvort annað.“
Hann lagði hönd sína blíðlega
á handlegg hennar. Stúlkan
greip andann á lofti, og hún fann
allt í einu, að tárin voru að brjót-
ast fram. Hún kippti að sér
handleggnum óþýðlega og sagði:
„Snautaðu burt!“
Maðurinn tók ekkert eftir
þessari synjun, en beygði sig yf-
ir hana og dró hana að sér.
„Maeve, elskan mín,“ sagði
hann. „Þú hefur verið svo
heimsk. — Maeve, ástin mín,
viltu giftast mér?“ Og hann
kyssti hana.
Stúlkan reyndi að hrinda hon-
um frá sér. „Þetta er skemmti-
legur tími til að biðja sér
stúlku,“ sagði hún reiðilega og
augu hennar leiftruðu. „Þegar
við erum svona nýbúin að
hnakkrífast út af henni Dóru
Finnegan.11
Við nafnið, Dóra Finnegan,
brá ofsalegum reiðisvip fyrir á
andliti mannsins. Hann dró sig
í hlé og togaði í brúsk af bald-
ursbrám.
„Viltu hætta að tala um Dóru
Finnegan?" sagði hann. „Ég segi
þér það satt, að stúlkan er mér
ekkert. Ekkert. ekkert, ekkert.“
Hann horfði á baldursbrárnar í
hendi sér og henti þeim í andlit
hennar. Stúlkan reis upp og
hristi þær af sér, en nokkrar
þeirra loddu við hár hennar.
„Jæja, það virtist vera allt í
lagi með hana á dansleiknum í
gærkvöld. Mér verður illt af að
hlusta á þig.“
„Heyrðu, Maeve, viltu vera
sanngjörn? Dóra kom til mín ...“
Stúlkan tók höndunum fyrir
eyrun.
„Ég vil ekki heyra afsakanir
þínar,“ sagði hún ósveigjanleg.
„Ég hef sagt þér, að ég elska
þig, Maeve. Eg hef beðið þig um
að giftast mér. Ég hef aldrei
gert það áður.“
„Nei, þú hefur aldrei gert
það.“
„Og nú geri ég það aldrei aft-
ur, ef þú gætir þín ekki.“
Stúlkan þagði.
„Ætlarðu að gefa mér hring?“
spurði hún eftir dálitla stund.
„Auðvitað gef ég þér hring.
Giftingarhring úr gulli.“
„Nei, ég meina hring núna
JIJNÍ, 1955
13