Heimilisritið - 01.06.1955, Blaðsíða 49

hann ætlaðist til, að hún tæki
sér þetta mjög nærri. En hún
hafði alveg orðið hvumsa. Hún
gat ekki sagt orð. Hann hafði
stært sig af því, að hann þekkti
hana betur en hún sjálf.
„Guð minn góður,“ sagði hún
ofsalega, „en hvað ég vildi, að
ég gæti sýnt honum fram á, að
hann þekkti mig alls ekki.“
„Blessuð vertu, þetta er allt
búið núna. Nú ertu gift manni,
sem er margfalt meira í spunn-
ið en Terry,“ sagði Jane bros-
andi. „Manstu, hvað við vorum
oft vön að koma hingað? Auð-
vitað er enginn annar betri stað-
ur í borginni, þar sem maður
getur fengið sér einhverja hress-
ingu. . . . Viltu ekki fá þér ann-
að glas?“
Jane svipaðist um í salnum
eftir þjóni. Þá beygði hún sig
skyndilega niður og sagði hvísl-
andi. „Hann Terry situr við bar-
inn.“
Elaine leit upp, í áttina til
barsins. Hún kom strax auga á
hann. Hann sat beint við borðinu
þeirra. Þegar hann að lokum sá
hana, stóð hann upp, um leið
og einkennileg svipbrigði urðu
á andliti hans. Hann var einn
þeirra áberandi myndarlegu
manna, sem dáðst hefur verið að,
frá því þeir yoru böm í vöggu —
eitt þeirra bama, sem döfnuðu
JÚNÍ, 1955
á aðdáun. Hann gekk hægt í átt-
ina til þeirra.
Elaine leit snöggvast á vin-
konu sína. „Segðu honum ekk-
ert um mína hagi,“ sagði hún.
„Ekki orð.“ Hún dró í skyndi af'
sér giftingarhringinn og setti
hann í töskuna.
„Hvað sé ég?“ sagði Terry.
„Er þetta ekki Elaine? Litla vin-
konan mín hún Elaine.“
Elaine roðnaði. „En, Terry..., “
sagði hún og brosti vandræða-
lega. „En hvað það er gaman að
sjá þig. Ertu svo mjög að flýta
þér, að þú megir ekki vera að
því að fá þér sæti augnablik?11-
Hún rýmkaði til fyrir honum við
hliðina á sér á bekknum og sneri
sér þannig, að hún gæti séð
framan í hann. Augu hennar
hvíldu á honum. Jane leit á Ela-
ine og færði sig reiðilega.
Sjálfsánægju gætti í rödd
Terry, er hann sagði: „Þú ert
alltaf hin sama Elaine, er það
ekki?“
„Segðu mér eitthvað um sjálf-
an þig,“ sagði Elaine og brosti
við honum.
„Við verðum ekki nema um
vikutíma 1 borginni,“ sagði
Terry. „Þú hefur frétt, að við
eigum litla dóttur?“
„Auðvitað,“ sagði Elaine.
„Hefurðu mynd af henni á þér?“-
Terry tók upp veskið. „Og;
47