Heimilisritið - 01.06.1955, Síða 50

meira að segja eina af Doris
líka,“ sagði hann og horfði á Ela-
ine. Hann þagnaði, en sagði síð-
an: ,,Hún er alltaf eins falleg og
hefur ennþá þetta fallega hár,
sem þú öfundaðir hana af.“
Elaine laut aðeins höfði.
„Og hér er myndin af litlu
stúlkunni okkar. Hún er alveg
eins og mamma hennar.11 Hann
rétti Elaine myndina, um leið
og hann hallaði sér upp að
henni, lagði höfuð sitt að henn-
ar og athugaði hana nákvæm-
lega, til þess að sjá, hvemig
þessi nána snerting verkaði á
hana. Hönd Elaine, sem hélt á
myndinni, titraði aðeins. Hann
færði sig ánægður.
Er Elaine spurði hann nánar
um hagi hans, talaði hann liðugt
um sjálfan sig, starfa sinn, heim-
ili sitt og bílinn sinn. Að lokum
sagði hann kurteislega, um leið
og hann brosti lítillátur: „Og
hvað er um þig að segja, Elaine?
Hvað hefur þú haft fyrir stafni?“
Elaine lagði hendumar fram á
borðið og horfði í augun hans.
Eramkoma hennar var vand-
ræðaleg en aðlaðandi.
„Ég . . . ég hef ekkert breytzt,“
sagði hún. „Ég er hin sama og ég
var.“ Hún þagnaði snöggvast, en
hóf síðan máls að nýju og lagði
nú enn meiri áherzlu á orð sín.
„Nei, ég hef ekkert breytzt.“
Hún hikaði aftur, þá sagði hún
hægar. „Er það ekki skrýtið, að
við höfum hvorugt nokkuð
breytzt? Ekki ögn.“
Það var ekki í efa dregið,
hvernig hann skildi það, sem
hún sagði. Hann leit á hana með
viðkunnanlegt bros á vörum, um
leið og hann stóð upp. „Jæja, ég
held ég fái mér einn, áður en ég
fer,“ og hann sagði rétt eins og
af tilviljun: „Það var gaman að
sjá þig.“
Elaine horfði á hann halla sér
fram á barinn og segja eitthvað
við þjóninn, sem leit til hennar
og brosti háðslega.
„Jæja,“ sagði Jane, „satt að
segja hélt ég að þér væri ekk-
ert um að auðmýkja þig fyrir
honum en það gerðir þú sannar-
lega núna!“
„Já, ég gerði það, var það
ekki?“ sagði Elaine. Augnaráð
hennar var hart og óbilgjamt.
„Ég vona, að hann muni þetta.
Það var rétt eins og áður fyrr.
Hvorugt okkar hafði nokkuð
breytzt. Ég vona, að hann hafi
fundið það.“
„Það getur einhver sagt hon-
um, að þú sért gift,“ sagði Jane.
„Já, einhver er viss með að
segja honum. . . .“ Elaine laut
skyndilega áfram og greip í
handlegginn á Jane. „Sjáðu —“
Jane leit upp. Hún sá Terry
48
HEIMILISRITIÐ