Heimilisritið - 01.06.1955, Síða 60

truntu, og mér skal líka takast
það, þó ég þurfi að vera að í all-
an dag.“
> „Ef þér viljið ekki eyðileggja
gott hestefni, ættuð þér að spara
svipuhöggin,“ sagði Bruce.
„Hann hefur ekki fengið
nándar nærri það, sem hann á
skilið. Það er eins með hesta og
konur. Það verður að lumbra á
þeim.“
Bruce horfði á hestinn, sem
nötraði allur og var með blóðlit-
aða froðu um kjaftvikin.
„Aumingja folinn hefur þegar
fegið alltof slæma meðferð,“
sagði hann.
„Þér eruð varla dómbær um
það,“ svaraði hinn. „Hver eruð
þér eiginlega? Ég er Maurice
Carnforth.“
„Bruce Kinlock,“ sagði Bruce
og kinkaði kolli.
Þetta var þá þessi Maurice —
ekki ólögulegur í útliti, það varð
Bruce að viðurkenna, en hafði
komið upp um innræti sitt að
nokkru með því að misþyrma
hestinum.
„Við erum nágrannar, hefur
mér skilizt,“ hélt hann-áfram.
„Rétt er það,“ sagði Maurice,
„en látið mig ekki tefja fyrir
yður.“
„Ef þér viljið, get ég látið S.ul-
tan stökkva yfir, svo að hestur-
inn yðar sjái að stökkið er
hættulaust,“ sagði Bruce.
„Ég þakka, en það er óþarfi.
Ég kýs helzt að nota mína að-
ferð við að venja hesta.“
Hann hljóp á bak hestinum á
ný og sporaði hann áfram. Enn-
þá einu sinni staðnæmdist hest-
urinn við garðinn, og Maurice
stökk af baki til þess að beita
svipunni aftur. En hann vissi
ekki fyrri til en snúið var upp
á handlegg hans fyrir aftan bak
og hann missti svipuna. Hann
reyndi að losa sig, en missti við
það takið á beizlinu, og í næstu
andránni var folinn kominn á
sprett út veginn.
„Hvern fjandann eruð þér að
gera?“ æpti hann tryllingslega.
„Sleppið mér!“
Bruce lét að bón hans, og
Maurice neri handlegginn, en
horfði reiðilega á eftir hestinum.
„Hvað eruð þér eiginlega að
vilja hér á Kinlock Hall?“ spurði
hann móðgaður.
„Þér skuluð reyna að geta upp
á því, meðan ég sæki hestinn
yðar,“ sagði Bruce og reið frá
honum.
Hann kom með hestinn aftur
eftir um það bil tíu mínútur.
„Héma er hesturinn yðar,“
sagði hann, „og jafnframt vil ég
nota tækifærið til að gefa yður
heilræði. Brjótið ekki dýra-
58
HEIMILISRITIÐ