Heimilisritið - 01.06.1955, Síða 66

Bruce kuldalega, „þá máttu
sjálfri þér um kenna; og gerðu
þér það ljóst í eitt skipti fyrir
öll, að loforðið, sem ég gaf áðan,
mun ég aldrei brjóta. Það skal
■enginn geta sagt um mig, að ég
reki trúverðugt fól'k úr þjónustu
minni vegna þess eins að það er
farið að eldast. Þú hefur verið
hollur vinur þessa fólks, Linda,
og þú mátt treysta því, að ég
skal annast það meðan það lif-
ir.“
Hún rétti honum höndina og
þakkaði, en frú Kinlock leit hat-
nrsaugum til hennar. Lindu var
ljóst, að frú Kinlock var orðin
óvinur hennar — hættulegur ó-
vinur.
13. kapítuli
Þessa fögru vordaga tóku ná-
grannarnir að fara í kurteisis-
heimsóknir til Kinlock Hall, og
írú Kinlock gramdist að allir
létu greinilega í ljós, hvað þeir
mátu Lindu mikils.
Gamla frúin endurgalt allar
þessar heimsóknir, en hún lét
Lidu aldrei koma með sér, því
hún var afbrýðisöm og vildi und-
iroka hana og kúga eftir mætti.
Ef einhver spurði um hana,
sagði hún ávallt, að Linda yrði
fyrst og fremst að annast störf
sín sem einkaritari á herragarð-
inum og að skemmtanirnar yrðu
að sitja á hakanum. Frú Kin-
lock hefði sjálfsagt undrazt það
stórlega ef hún hefði heyrt hvað
fólk hafði um þetta að segja, en
hún skildi, að ekki var allt með
felldu, því smátt og smátt urðu
nágrannarnir kuldalegri í fram-
komu við hana.
Frú Kinlock hafði ánægju af
að taka á móti gestum, og dag
nokkurn í maí beygði bíll með
frú Carnford og Maurice heim
að útidyrunum. Linda sá þau út
um gluggann og fékk kvíðahroll
við tilhugsunina um að hitta
Maurice aftur, en í þetta skipti
varð ekki hjá því komizt.
Hann stóð upp, þegar hún kom
inn í stofuna og gekk á móti
henni.
„Sæl og blessuð, Linda,“ sagði
hann brosandi. „Það er orðið
tímakom síðan við sáumst síð-
ast.“
„Góðandaginn, Maurice,“ svar-
aði hún og lét sem hún sæi ekki
framrétta hönd hans. „Góðan
daginn, frú Carnforth.“
Frú Carforth faðmaði hana að
sér.
„Kæra Linda mín, mikið er
dásamlegt að fá að heilsa þér og
sjá þig aftur. Þetta verður bara
alveg eins og í gamla daga.“
(Framhald)
tíi
HEIMILISRITIÐ