Nýjar kvöldvökur - 01.01.1920, Blaðsíða 32

26
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
leyfðum við okkur jafnvel að láta okkur dreyma
um velgengni.
Tíminn Ieið áfram; tveim árum seinna fædd-
ist okkur lítill sonur. Rað er oft, held jeg,
erfitt að skera úr því, hvort heldur hveiti-
brauðsdagarnir eða fyrstu vikur frumgetins
sonar eru sælustu og fegurstu stundir manns-
æfinnar. Jeg fyrir mitt leyti get ekki sagt ann-
að en það, að sama lyfting andans, sami hug-
sjónaeldurinn, sama vitsmunaorkan, sem vakn-
aði í brjósti mjer eftir brúðkaupið, kom nú
yfir mig aftur. Og eins og í fyrra skiftið, varð
þessi eldmóður til þess, að mjer var eins og
blásið í brjóst efni í nýja sögu, og jeg settist
tafarlaust við að semja hana. Drengurinn minn
var nálægt því sex vikna gamall, þegar hand-
ritið var fullgert; og kvöld eitt sátum við,
hjónin, framan við heitan ofninn í dagstofunni
okkar; gluggatjöldin höfðum við dregið niður
og kveikt á lampanum, sem bar mikla birtu
um alla stofuna, barnið svaf í herbergi innar
af, en jeg var að lesa söguna fyrir konu mína.
Þegar jeg hafði lokið lestrinum, stóð konan
mín upp og fleygði sjer í faðm mjer: »Jeg
hefi aldrei verið eins hrifin af þjer og núna,«
sagði hún, og gleðin leiftraði í augum hennar.
sRetta er ákaflega hrífandi saga. Jeg er alveg
viss um, að hún er fyllilega eins góð og
»Mágkonan mín, sem dó«.«
Jafnskjótt og hún sagði þessi orð, var eins
og kalt vatn rynni okkur báðum milli skinns
og hörunds. Allur hiti hennar og hrifning,
og allar fögru sælutilfinningarnar, sem höfðu
vaknað í brjósti mjer við hrós hennar og
viðurkenningu — alt þetta hvarf á svipstundu.
Við hörfuðum afturábak og horfðum náföl
hvort á annað. Hinn hræðilegi sannleikur
hafði samtímis runnið upp fyrir okkur báðum.
Þessi saga v a r eins góð og »Mágkonan
mín, sem dó«!
Við stóðum bæði þegjandi. Hin óvenjulegu
áfdrif nálanna hans Barbels virtust vaka fyrir
okkur báðum. Fyrir hug minn bar mynd af
vonbrigðum og hruni, sem væri í aðsigi, og
sem gæti svift á burt heimilissælu okkar, og
hrundið um koll öllum okkar vonum um
drenginn, þegar við vorum rjett að byrja á
því, að leggja grundvöllinn undir framtíð hans.
Konan mín kom til mín og greip um úlflið
mjer, en hönd hennar var köld eins og ís.
»Vertu hraustur og ótrauður,« sagði hún.
»Rað bíður okkar mikil hætta, en þú verður
að herða þig upp, til þess að geta staðist
hana. Vertu hraustur og ótrauður.«
Jeg tók þjett í hönd hennar, og við sögð-
um ekki meira það kvöld.
Daginn eítir tók jeg handritið, vafði það
vandlega innan í sterkan umbúðapappír. Síðan
fór jeg út í búð til nágranna míns, og keypti
hjá honum lítinti pjáturkassa, sem hafði upp-
haflega verið ætlaður undir sætt brauð, og
lokið á honum fjell þjett að brúnunum. í
þenna kassa Ijet jeg svo handritið, og fór síð-
an með hann til blikksmiðs, og Ijet hann lóða
lokið á með hörðu tini. Þegar heim kom,
sótti jeg stóran peningaskáp úr skipi, sem einn
af ættingjum mínum, er var skipstjóri, hafði átt.
Skápurinn var mjög þungur og ramger, járn-
bentur og Iæstur með tveimur sterklegum læs-
ingum. Nú kallaði jeg á konu mína og sagði
henni hvað væri í pjáturkassanum, setti hann
síðan inn í skápinn, skelti hurðinni í lás, og
sneri iyklinum tvisvar.
»Pessum Iykli,« sagði jeg, um leið og jeg
stakk honum í vasann, »ætla jeg að kasta í
fljótið, þegar jeg geng þar framhjá seinna í dag.«
Konan mín hvesti á mig augun. Hún var
föl í kinnum og alvarleg á svip, en samt gat
jeg lesið í augum hennar óljósan ánægjuglampa,
sem bar vott um það, að kvíðinn væri að hverfa
úr sál hennar.
»Væri ekki ennþá tryggara,« sagði hún, »að
binda skápinn aftur og innsigla hnútana?*
»Nei,« sagði jeg. »Jeg held ekki að nokkur
maður fari að grafa í leyni grundvöllinn undan
hamingju okkar. Og auk þess, elskan mín,«
bætti jeg við með mjög sannfærandi málrómi,
»fær enginn að vita, nema þú og jeg, og sonur
okkar, þegar hann kemur til vits og ára, að
þetta handrit sje til. Regar jeg er allur, geta