Fréttatíminn - 09.11.2012, Side 53

Venjuleg aðalfundarstörf
Þ
„Þú varst nú óttalega rýr, varstu ekki
sendur í ljós?“ sagði æskufélagi minn
þegar við hittumst um helgina og rifj-
uðum upp löngu liðna daga þegar við í
sameiningu ruddum land undir fótbolta-
völl og stofnuðum fótboltafélag, sem hét
því virðulega nafni Knötturinn. Ekki var
minna lagt í nafnið á knattspyrnuvellin-
um. Hann hét, hvorki meira né minna, en
Wembley. Sennilega höfum við lesið um
þann fræga völl í London á íþróttasíðum
Tímans, þar sem Alfreð Þorsteinsson
sagði sporttíðindi. Hann haslaði sér síðar
annan völl og byggði glerhöll sem sæmir
hvaða fursta sem er, aðalstöðvar Orku-
veitu Reykjavíkur, en það er önnur saga.
Raunar vorum við félagarnir ekki vissir
um það, þegar á nýliðinn aðalfund Knatt-
arins leið, hvor hefði komið á undan, Wem-
bley í London eða Wembley í Langagerði.
Ég gat ekki neitað aðalfundarfyrir-
spurninni og játaði að hafa verið sendur í
ljós í 7 ára bekk í Breiðagerðisskóla, með
öðrum innanrýrum nýnemum. Þetta var
áður en það þótti fínt að vera mjór. Piltar
áttu að vera sýslumannslegir. Það þótti
merki um heilbrigðan belg. Nú er vitað,
að loknum alls konar rannsóknum, að
hluti 7 ára drengja er mjór að eðlisfari.
Skólinn ákvað hins vegar að senda okkur
mjónurnar í ljósatíma, svo í okkur kæmist
nóg af D-vítamíni og við þrifumst betur.
Samt fékk ég lýsi heima, sem móðir okkar
systkina gaf okkur samviskusamlega – og
sannarlega nóg að borða. Það breytti þó
engu um holdafar mitt.
Úr ljósatímunum man ég það eitt að þar
var skrýtin lykt – og að við fengum dökk
gleraugu til að
vernda augun.
Útitekinn
varð ég ekki
enda var
ekki búið
að finna
upp nútíma
sólarbekki
þar sem
fólk liggur,
sumt að
minnsta
kosti,
til
þess að fá á sig suðrænt og siglt yfirbragð.
Mjósleginn líkami minn þýddi hins
vegar að ég gat ekki státað af stæltum
fótboltalærum þótt við félagarnir hömuð-
umst í fótbolta hvenær sem færi gafst – en
hlaupið gat ég þindarlaust. Það vóg upp á
móti læra- og kálfaþynnkunni. Hver leik-
maður Knattarins hafði því til síns ágætis
nokkuð þegar leikið var á Wembley með
reimuðum fótknetti. Vont var samt að
skalla ef reimin hitti á ennið.
Langminnugir félagar Knattarins þótt-
ust muna að einkum hefði verið leikið
við tvö kapplið í hverfinu, annars vegar
Spyrnuna og hins vegar Þrusuna. Nokkuð
er farið að fenna yfir úrslit leikja en ef vel
er gáð í geymslu eins félagans er hugsan-
legt að bókhald fótboltafélagsins finnist,
þótt síðar verði. Þar voru úrslitin skráð, og
það sem ekki skiptir minna máli, hverjir
skoruðu mörkin. Ég þykist vita að ég hafi
ekki verið markakóngur félagsins, var
hreinlega of mjór til að ná nógu föstum
spyrnum. Einhver mörk skoraði ég þó
en samkomulag varð að vera í báðum
liðum um það hvort mark var gilt eður ei
því steinar eða peysur gegndu hlutverki
marksúlna. Við áttum hvorki spýtur né
net til að búa til almennileg fótboltamörk.
Yngri deild Knattarins, sem einnig sótti
nýliðinn aðalfund, heldur því fram að
velmegun í Smáíbúðahverfinu hafi verið
orðin það mikil þegar hún tók við, að
náðst hafi að koma upp boðlegum mark-
stöngum. Hlutverk þeirrar deildar var
hins vegar, á mektardögum eldri deildar,
að standa aftan við mörkin og sækja bolt-
ann þegar skorað var, eða brennt af, sem
stundum gerðist. Á þeirra tíma stráka-
máli hét það að vera fúllbakk fyrir aftan
mark. Ensk málfarsáhrif höfðu borist yfir
hafið. Fremsti maður var því senter og á
vængjum vallarins vorum við sitt á hvað
hægri og vinstri ving. Ég er samt ekki viss
um að við höfum haft hugmynd um hvað
orðin center eða wing þýddu – en best var
þó að vera stroffískytta félagsins. Það hét
síðar vítaskytta. Hinn útvaldi var gjarnan
markahæstur.
Nýr Wembley hefur risið í London og
sá gamli í Langagerðinu er löngu horfinn
undir einbýlishúsabyggð. Nokkuð hefur,
í áranna rás, bæst utan á gamla liðsmenn
Knattarins, þótt enn haldi þeir íþrótta-
mannslegu útliti og prúðmannlegri fram-
komu. Enginn þarf að minnsta kosti
að fara í ljós af D-vítamínskorti. Einn
félaga okkar náði meira að segja svo
langt, eftir að eiginleg starfsemi
þessa merka félags lagðist af, að
komast í landslið í hópíþróttagrein.
Trúlegt þykir að hann verði síðar,
vegna afreksins, sæmdur gullmerki
Knattarins.
Frami landsliðsmannsins, sem þá
lék undir merkjum stóra hverfisfélagsins
Víkings, vakti hins vegar upp spurningar
meðal aðalfundarmanna um réttmætar
kröfur Knattarins á hendur hins forn-
fræga félags. Eigum við Knattarmenn
ekki inni uppeldisbætur fyrir þann liðs-
mann sem gekk í raðir Víkings? Við lesum
um það að atvinnumenn samtímans eru
búbót fyrir hérlend uppeldisfélög þegar
stóru atvinnumannaliðin ytra kaupa þá.
Gildir hið sama ekki um samskipti lítils
hverfisfélags og stórs?
Annað sem styrkt gæti fjárhagsstöðu
Knattarins, svo halda megi veglega aðal-
fundi félagsins í framtíðinni, er sú krafa
sem það hlýtur að eiga á Reykjavíkurborg.
Sjálf höfuðborg landsins tók Wembley í
Langagerði undir íbúðabyggð – og það
bótalaust. Samningar voru ekki einu sinni
reyndir. Gerð leikvangsins hófst í borgar-
stjóratíð Gunnars Thoroddsen en það var
í tíð Geirs Hallgrímssonar sem Wembley
Knattarmanna var tekinn eignarnámi –
án viðvörunar og lögmætra bóta. Fyrr-
greindir borgarstjórar eru gengnir á fund
feðra sinna en borgin hlýtur engu að síður
að vera ábyrg.
Ekki verður öðru trúað en núverandi
borgarstjóri hafi frumkvæði að sann-
girnisbótum. Um leið og þær færast á
aðalfundareikning Knattarins þykir
meira en líklegt að Gnarr verði sæmdur
gullmerki félagsins – um leið og lands-
liðsmaðurinn.
Jónas
Haraldsson
jonas@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Fáðu fyrstu
bókina
frítt!
Ófriður
2.799 kr.
FORSALA
Rústirnar
Frítt
Óttulundur
999 kr.
Kristófer
1.499 kr.
Helgin 9.-11. nóvember 2012 viðhorf 37