Fréttatíminn


Fréttatíminn - 09.11.2012, Blaðsíða 28

Fréttatíminn - 09.11.2012, Blaðsíða 28
Glæsileg gjöf* fyrir þig ef þú verslar vörur frá Estée Lauder fyrir 6.900 eða meira í LYFJABORG dagana 7. – 13. nóvember. Fimleikastrákurinn sem end- aði á West End og Broadway Gísli Örn Garðarsson, leikari og leikstjóri, er sá leik- húsmaður á Íslandi sem hefur náð hvað lengst. Íslensk útrás í leikhúsi var óhugsandi þegar Gísli útskrifaðist úr Leiklistarskóla Íslands 2001 en er nú veruleiki. Mikael Torfason hitti Gísla og reyndi að fá einhvern botn í af hverju hann hefur notið svo mikillar velgengni. M aður á að aldrei að taka viðtal við vini sína. Við Gísli Örn erum úr sama vinahópnum sem ætlaði sér stóra hluti um síðustu alda- mót. Hann var framkvæmdastjóri Gemsa, bíómyndar sem ég gerði, á meðan hann var enn í Leiklistarskól- anum. Ég held annars að öllum sem hitti Gísla líði eins og hann sé vinur þeirra. Hann er þannig týpa. Það er ekki hægt annað en að líka vel við hann. Þá er það frá. Gísli verður fertugur á næsta ári. Í dag eru ellefu ár síðan hann útskrifaðist úr Leiklistar- skóla Íslands. Eða hann útskrifaðist úr Listaháskól- anum, fyrsti árgangur leiklistardeildar, og eins og við flest vitum þá voru þau Nína Dögg Filippusdóttir par áður en þau sóttu um skólavist og komust bæði inn. Þau eiga tvö börn, Rakel Maríu og Garðar Sigur, og eru stofnendur Vesturports ásamt bekkjarfélögum sínum, þeim Víkingi Kristjánssyni og Birni Hlyni Haraldssyni, og fullt af öðru leikhúsfólki (Ingvar E. Sigurðsson, Ólafur Darri og fleiri). „Við vildum fá frelsi til að gera eitthvað nýtt,“ út- skýrir Gísli en ári áður en hann útskrifaðist höfðu þau leigt húsnæði á Vesturgötu, gamlan skúr, Vesturport, sem þau breyttu í leikhús. Enda er Gísli óvenju fram- takssamur maður og rak Nótt og dag, póstkortafyrir- tæki, með skólanum („ég var nú oft tekinn á teppið í Leiklistarskólanum fyrir að vera með of mikil umsvif og gsm-síma – ég var fyrsti nemandinn með gemsa,“ segir Gísli og hlær). Dældi út frímiðum á Rómeó og Júlíu Gísla var strax boðinn samningur hjá Þjóðleikhús- inu þegar hann útskrifaðist en hann hafnaði honum pent og fór í Borgarleikhúsið. Þar handsalaði hann samning við Guðjón Pedersen leikhússtjóra sem lofaði honum aðstöðu til að þróa þetta undarlega Rómeó og Júlíu verkefni sitt. En meðfram því rak Gísli Vestur- port ásamt sínu fólki öllu saman og strax sumarið eftir útskrift leikstýrði Egill Heiðar Anton Pálsson Diskópakki eftir Endo Walsh. Víkingur Kristjánsson og Nanna Kristín Magnúsdóttir fóru með aðalhlutverk. Egill leikstýrði Gísla í einleik eftir sama höfund þá um sumarið og Gísli segir að þetta hafi nú verið frekar erfitt allt saman fyrst um sinn. „Þetta var ekki það sem maður myndi kalla „in- stant success“. Einu sinni komu þrír á sýninguna mína og það allt menn sem ég þekkti. Stefán Baldursson, Sveinn Einarsson og Atli Rafn Sigurðarson,“ segir Gísli sem hefur alltaf haft svo óbilandi sjálfstraust að hann lét það ekkert á sig fá en þau lokuðu samt þessu hús- næði sínu á endanum. „Við byrjuðum þrettán listamenn að reka þetta hús- næði og fljótlega urðum við að þrettán húsvörðum. Húsnæðið át upp allar tekjur og alla styrki og öll okkar vinna fór í að reka þennan kofa,“ útskýrir Gísli og það varð því úr að hann og Vesturport ákváðu að ná frekar samningum við þau hús sem þegar voru í fullum rekstri, eins og Borgarleikhúsið. Meira að segja hin ótrúlega vinsæla sýning Vestur- ports á Rómeó og Júlíu Shakespeares sló ekki í gegn yfir nótt. Þetta var stór sýning með þrettán leikurum sem allir áttu hlut í sýningunni og fengu eingöngu laun af miðasölunni. Flest var þetta óþekkt fólk þá fyrir utan Margréti Vilhjálmsdóttur og Ingvar E. Sigurðsson. Gísli var nýútskrifaður en hann framleiddi sýninguna, leikstýrði og lék aðalhlutverkið aðeins ári eftir að hann útskrifaðist. Og viðtökurnar voru strax blendnar. Gagnrýnanda Morgunblaðsins fannst þetta innihalds- laust flipp. „Það tók langan tíma að fylla salinn á Rómeó og Júlíu,“ útskýrir Gísli og leikarar voru varla að hala inn þúsund krónur á sýningu fyrstu vikurnar. „Fimmtíu manns í salnum. Ég sá fram á að það myndi taka mörg ár fyrir sýninguna að spyrjast út. Þetta var áður en hægt var að skapa stemningu á internetinu. Við urðum að djöflast sjálf. Ég flakkaði á milli hárgreiðstofa og bauð starfsfólkinu að koma á sýninguna. Ég dældi út frímiðum til að skapa umtal og fylla salinn. Kenn- arar, hjúkrunarfræðingar, læknar,“ segir Gísli en hann reyndi að miða á þær stéttir sem ættu í samskiptum við fólk almennt. Í raun má segja að uppsetning Vesturports á Rómeó og Júlíu hafi ekki náð hylli fyrr en það spurðist út að Young Vic vildi fá hópinn til London. Háður aganum úr fimleikum Það voru enskir leikarar sem villtust inn á sýningu Vesturports sem plöntuðu hugmyndinni um að hún ætti erindi til Englands. Þeim fannst þetta frábær sýn- ing og Gísli og vinur hans, Gottskálk Dagur Sigurðar- son leikari, sendu öllum leikhússtjórum í London boð um að koma til Íslands og fara í Bláa lónið, hestaferð og leikhús. Aðeins eitt svar barst og það var frá Young Vic. Leikhússtjórinn mætti og bauð þeim út. „Það hefði verið mjög auðvelt að hætta með Rómeó og Júlíu, svona eftir á að hyggja, en það hvarflaði aldrei að mér,“ segir Gísli og bendir á að þetta hafi verið fyrsta stóra verkefnið hans. Hann var stoltur af sýning- unni og gamli fimleikastrákurinn kom upp í honum. Það þurfti bara að sinna þessu. Vakna á morgnana og taka slaginn. Þannig var æska Gísla og fram yfir tvítugt var hann agaður íþróttamaður sem gafst aldrei upp. Hann var í fimleikum og þegar flestir vinir hans hættu og fóru að taka þátt í félagslífinu í MH hélt Gísli áfram að vakna hálf sjö á morgnana og fara í fimleikasal á langa æfingu áður en hann mætti í skólann. Og ef maður spyr hann Gísli Örn kom heim frá Noregi og ætlaði að gefa út blað en áður en hann vissi af var hann kominn inn í Leiklistar- skóla Íslands. Ljósmynd/Hari Framhald á næstu opnu 28 viðtal Helgin 9.-11. nóvember 2012
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84
Blaðsíða 85
Blaðsíða 86
Blaðsíða 87
Blaðsíða 88

x

Fréttatíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fréttatíminn
https://timarit.is/publication/944

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.