Fréttatíminn - 04.05.2012, Qupperneq 30

Dagskráratriði óskast
Hitt Húsið Sími: 411 5500 17juni@hitthusid.is www.17juni.is
Auglýst er eftir skemmti- og sýningaratriðum fyrir þjóðhátíðarskemmtun
í Reykjavík. Dagskráin fer fram í miðborg Reykjavíkur og stendur hún
frá morgni til kvölds. Gert er ráð fyrir barna og fjölskylduskemmtunum á
sviðum, tónleikum, leiktækjum og ýmsum sýningum og götuuppákomum.
Hægt er að sækja um flutning atriða, uppákomur og viðburði á vefnum
www.17juni.is en einnig er hægt að skila þeim í Hitt Húsið, Pósthússtræti
3-5, 101 Reykjavík á eyðublöðum sem þar fást.

Umsóknarfrestur rennur út 10. maí 2012.

17. júní í Reykjavík
að við myndum þiggja þá hjálp sem
við fyndum. Það er ein af ástæðum
þess að þetta hefur gengið hjá
okkur. Við höfum verið með Au
Pair stelpur, sjö eða átta, í gegnum
tíðina. Við vorum með konu í mörg
ár sem sótti fyrir okkur krakkana
og fór með þá heim. Við höfum
valið að láta heimilisverkin aldrei
stoppa okkur og vera ekki tauga-
veikluð yfir þeim. Við vitum að þar
gengur allt vel.“
Spurð hvort hún hafi verið gagn-
rýnd fyrir þetta. „Ég hef bara aldrei
velt því fyrir mér. Ég viðurkenni
að fyrst þegar ég fór að vinna frá
þriðja barninu og það bara fjögurra
mánaða, horfði fólk á mig og spurði
mig af hverju? Ég ætti í stað þess að
njóta þess að vera með börnin. Sem
er rétt – ég myndi sjálf segja þetta
við unga konu. En ég hélt að ég
myndi aldrei fá vinnu. Þá vorum við
að koma að utan og mér fannst ég
aldrei hafa unnið neitt og hugsaði:
Ég verð að byrja að vinna eitthvað,“
segir hún um það þegar hún réð
sig sem deildarstjóra í samgöngu-
ráðinu. Þar var hún í þrjú ár.
Aldrei beðin um að hægja á sér
Segja má að Austurland sé mikill
örlagavaldur í lífi þeirra hjóna.
Austurlandið fleytti Tómasi úr
landi. Austfirðingar komu þessari
Reykjavíkurskvísu á þing. „Ég flutti
austur 2004,“ segir hún, þá ólétt
að sínu fjórða barni og í vinnu hjá
Landsvirkjun. Hún sagði starfi sínu
lausu og var tilbúin að binda á sig
svuntuna og vera heima.
„Tommi hefur alltaf hvatt mig
áfram og er dyggasti stuðnings-
maður minn undir sólinni. Hann
hlustar ekki á að það sé annað í spil-
unum fyrir mig. Hann hefur aldrei,
aldrei beðið mig um að hægja á mér
eða neitt út af sér. Aldrei. Þegar við
fórum austur og ég sagði honum
að ég ætlaði að vera heimavinn-
andi svaraði hann: Já, já, en hann
tók ekki mark á því. Það hefur
alltaf verið þannig. Kannski er
það vegna þess að við höfum orðið
reynslunni ríkari og þroskuðumst
saman. Ég myndi segja að á vissan
hátt sé hann meiri jafnréttissinni
en börnin sem við erum að ala upp
í þessu havaríi sem er á heimilinu,“
segir Ólöf og hlær.
„Í það minnsta sagði maðurinn
minn að það myndi aldrei ganga að
ég yrði heima – og það hefði aldrei
gengið. Ég fékk því að heyra; Já, já,
þetta er mjög góð hugmynd hjá þér.
Við skulum sjá til. Svo æxlaðist það
þannig að við vorum ekki búin að
eignast barnið áður en ég var búin
að koma mér í aðra vinnu og hún
var í Reykjavík. Ég vann að austan
og fór tvisvar í viku suður að meðal-
tali.“ Ólöf varð framkvæmdastjóri
Orkusölunnar.
Ólíkt að flytja úr landi en út á
land
Ólöf segir ólíkt að flytja út á land
miðað við úr landi. „Í útlöndum ertu
gestur og upplifir aðra siði. En þeg-
ar þú flytur á milli landshluta ertu
auðvitað heima hjá þér. Þú þarft
að koma þér inn í samfélag sem er
íslenskt, en er samt sem áður ekki
þitt samfélag. Við vorum aðkomu-
menn. Við þurftum að kynnast
fólki og það þurfti að skilja að við
höfðum áhuga á að vera þarna og
koma okkur fyrir,“ segir hún.
„Kannski er það af því að við
sinntum svona störfum sem fólk
átti alveg eins von á því að við
myndum fara aftur. Þá kemur þetta:
Hversu mikið á maður að hafa fyrir
því að bindast vinaböndum við fólk
sem fer? Það er oft talað um að víða
úti á landi séu samfélög lokuð. Ég
held að hluti skýringarinnar sé að
þetta er fólkið sem á heima þarna.
Þetta er þeirra svæði. Þegar lands-
byggðin segir að það vanti skilning
á aðstæðum þess held ég að það
sé vegna þess að við [hin] erum
alltaf að koma í heimsókn. Komum
á sumrin og höfum það huggulegt.
Við setjum okkur sjaldnast inn í líf
úti á landi.“
En Ólöfu tókst að fá heimamenn
til að treysta sér. Í það minnsta svo
vel að þeir kusu hana á þing sem
fulltrúa sinn. „Já það var merki-
legt. Ég hefði aldrei trúað því að
ég yrði landsbyggðarþingmaður
fyrirfram. Ég velti því fyrir mér
hvernig ég ætti að sannfæra fólk
um að kjósa mig þegar upp kom að
ég færi í prófkjör? Ég hugsaði að
ég yrði bara að segja það eins og
er: Þið ættuð að kjósa mig af því
að ég er Reykvíkingur. Ég þekki
þankaganginn þar. Það er ekki vont
fyrir ykkur að hafa þingmann sem
þekkir þann hluta. Ég var aldrei að
villa á mér heimildir með það, enda
á ég engar ættir að rekja austur,“
skýrir hún mál sitt. „En hann á það
og það skiptir máli.“
Ólöf segir þingmennskuna fyrir
Austfirðinga hafa verið ómetan-
legan tíma. „Það var merkilegt að fá
þetta tækifæri. Það breytti viðhorfi
mínu og gerði mig víðsýnni; já,
stækkaði sjóndeildarhringinn. Eftir
situr mikill skilningur á málefnum
landsbyggðarinnar sem fylgir mér
alltaf.“
Gat ekki verið án barnanna
Á meðan Ólöf var á þingi fyrir
Austfirðinga var hún með íbúð á
Reynimel. „Ég var hér yfir vikuna
og kom heim um helgar. Þegar við
keyptum húsið [við Laugardal]
sagði ég við hann að ég gæti ekki
verið án barnanna og ein í bænum.
Mér fannst það ómögulegt. Þegar
starfið breyttist hjá honum og hann
var settur yfir allt Ísland var skrif-
stofa hans eins hér fyrir sunnan og
fyrir austan. Ég pressaði því á að
fjölskyldan flytti suður. Ég gat ekki
verið fljúgandi nokkrum sinnum
í viku, með smákrakkann einan
heima. Ég viðurkenni það. Ég gat
þetta ekki. Á þessum tíma snerist
þetta við hjá okkur Tomma. Hann
fór að fljúga austur og mér fannst
það bara allt í lagi,“ segir hún
glettin í kaldhæðninni.
„Ég segi eins og er. Mér er
alveg sama hvað hver segir – í það
minnsta gat ég ekki og get ekki ver-
ið á barnanna – en þetta hefur eitt-
hvað með mitt móðureðli að gera.
Kannski gengur maður þá bara yfir
pabbann, og þá geri ég það bara!“
Ólöf fann óánægju yfir því að hún
flytti aftur suður. „Það var erfitt
fyrir mig í kjördæminu á ákveðinn
hátt. En það kom að kosningum og
ég ákvað að skipta um kjördæmi.
Mér fannst það eðlilegt skref út
af þeim breytingum sem urðu hjá
okkur fjölskyldunni. Ég veit að það
voru ekki allir ánægðir með það
í gamla kjördæminu en ég tók þá
ákvörðun og ég vissi ekkert hvern-
ig mér myndi ganga. Það er ekki
gefið að fólk nái öruggu þingsæti
þegar fólk fer á milli kjördæma. Ég
hugsa að það hafi gengið af því að
ég var Reykvíkingur, rétt eins og
þegar ég var fyrir austan og bauð
mig fram sem Reykvíking.“
Mátti ekki láta karl sjá um sig
En það er einmitt það sem er.
Ólöf er Reykvíkingur langt aftur í
ættir. Næstyngst barna Jóhannesar
Nordal, fyrrum seðlabankastjóra,
og Dóru Nordal, píanóleikara og
húsmóður. Hún er næstyngst fimm
systra og bróður. Fjölskyldan hefur
sett sitt mark á landið. Metnaður
kemur upp í hugann.
„Já, við systkinin vorum alltaf
hvött áfram og gengið út frá því að
við myndum læra eins mikið og við
gætum. Móðuramma mín sagði
alltaf við okkur systurnar að við
yrðum að standa á eigin fótum. Við
mættum ekki láta einhvern mann
sjá fyrir okkur,“ segir hún spurð
um metnaðinn.
„Þessi ráðlegging hennar hefur
alltaf fylgt mér. Ég verð að standa á
eigin fótum og geta unnið fyrir mér
sjálf. Það er eitt að vinna fyrir sér
og taka eitt verkefnið á fætur öðru.
Ég hef viljað vanda mig við það sem
ég geri og takast á við erfið verk-
efni. Ég hef aldrei spáð í hvernig
metnaður það sé. Mér finnst það
bara eðlilegt. Mig langar til að gera
það sem ég geri eins vel og ég get.
Þannig hefur hvert starfið fylgt
öðru. Ég held að það sé það sem
við höfum allar systurnar reynt að
gera.“
67% ... kvenna á höfuðborgarsvæðinu lesa Fréttatímann*
*konur 25 – 80 ára
á höfuðborgarsvæðinu.
Capacent okt.-des. 2011
Vill bölsýni burt af Alþingi
Og sem þingmaður vill hún vanda
sig þótt hún viðurkenni að helstu
markmið og málefni hafi verið
lögð til hliðar fyrir það verkefni að
koma landinu út úr erfiðleikunum.
„Öll þessi markmiðasetning hefur
riðlast við ósköpin sem dundu á,“
segir hún og að helsti draumurinn
á þingi sé að sjá á bak bölsýninni.
„Við þurfum að passa að umræð-
an sé ekki svona hatrömm eins og
verið hefur. Þetta er ekki hægt. Við
getum ekki haldið svona áfram. Ég
held þetta sé ekki hægt í milljóna-
löndum. Ég held þetta sé alls ekki
hægt í svona litlu landi,“ segir hún.
„Við erum föst. Það er mjög vont.“
En er flokkurinn tilbúinn fyrir
framtíðina? Er búið að gera upp for-
tíðina?
„Hvað felst í því að gera upp for-
tíðina? Það hafa orðið þingkosning-
ar. Menn hafa farið í gegnum próf-
kjör, marga landsfundi. Formaður
hefur ítrekað endurnýjað umboð
sitt og sótt það til kjósenda. En
flokkurinn verður alltaf dæmdur af
verkum sínum. Á meðan hann er í
stjórnarandstöðu reynir öðruvísi á
en flokksmenn eru vanir. Það eitt
og sér er erfitt,“ segir hún.
„Sjálfstæðisflokkurinn vill koma
góðum hlutum til leiðar. Ef honum
tekst það þegar hann kemst í ríkis-
stjórn mun hann fá það traust sem
honum ber. Ég geri ríka kröfu um
það að við stöndum við það sem við
lofum. Ef við Íslendingar myndum
gera það myndi okkur vegna miklu,
miklu betur.“
Er Ólöf á leið út til Sviss?
Já, pólitísk umræða á heimilinu.
Ólöf viðurkennir að hún vilji gjarna
sleppa slíku og fá sína hvíld. „Ég er
með strák í háskólanum. Ég tala við
hann og hann vill tala við okkur –
og við mig um pólitík. Ég var lengi
að fatta það: Hvað þarftu ekki að
fara inn í herbergi? Allt í einu er
búið að opna hurðina að herberg-
inu. Unga fólkið mitt sest við borð-
stofuborðið og maður er krafinn
um svör. Og biðji ég um frið frá
þjóðfélagsumræðunni er mér bent
á að ég þurfi að standa fyrir máli
mínu,“ segir Ólöf og brosir.
Eins og fyrr sagði er Ólöf aftur
komin í þá stöðu að hún hefur börn-
in og Tómas er með annan fótinn á
heimilinu. „Lífið gengur í bylgjum.
Maður fer í gegnum tímabil. Það er
eins og á ákveðnu árabili stokkist
hlutirnir upp, það verða breytingar.
Það hefur verið þannig hjá okkur
og okkur finnst gaman að takast á
við nýja hluti. Þegar að þetta kom
upp að flytja út á land ákváðum við
að gera það og þegar tækifæri gafst
til að vinna úti greip hann það,“
segir hún.
„Lífið er ein breyting. Maður
sér það á börnunum sínum. Lífið
er á ferðinni. Það er því ekki hægt
að ákveða að vera á sömu skrif-
stofunni starfsævina á enda,“ segir
hún og því er ekki úr vegi að spyrja
hvort hún stefni út á eftir Tómasi?
Hvort hún vilji nú stokka spilin að
nýju.
„Við erum með börn í skóla
og ég sé engar breytingar á því,“
svarar Ólöf diplómatískt, brosir og
drekkur síðasta sódavatnssopann
úr glasinu. Fullkomið svar stjórn-
málamannsins...
Ólöf Nordal „Tommi hefur
alltaf hvatt mig áfram og
er dyggasti stuðningsmað-
ur minn undir sólinni. [...]
Hann hefur aldrei, aldrei
beðið mig um að hægja
á mér eða neitt út af sér.
Aldrei. Þegar við fórum
austur og ég sagði honum
að ég ætlaði að vera
heimavinnandi svaraði
hann: Já, já, en hann tók
ekki mark á því.“
Ljósmynd Hari
30 viðtal Helgin 4.-6. maí 2012