Læknablaðið - 01.03.1927, Blaðsíða 6

28
LÆKNABLAÐIÐ
opinberu völd veröa hiö bráöasta aö taka máliö til rækilegrar athug-
unar. Rikiö veröur á einhvern hátt aö hlaupa undir bagga.
1. Ríkisstjórnin veröur aö útvega góöa og trygga námsstaöi erlendis
handa tannlæknaeínum,
2. rikissjóöur veröur aö styrkja þau til náms, eins og stúdentar og dýra-
læknaefni eru styrktir viö aörar námsgreinir,
3. það verður sem bráöast aö gera gangskör að því, hvort ekki séu
tök á því að koma á fót tannlæknakenslu í landinu.
Eg geng fram hjá tveim fyrstu atriðunum aö þessu sinni. Finst þaö í
rauninni svo sjálfsagt og augljóst, að stjórn og þing þarf að sjá um
aö koma því í framkvæmd, á meöan ekki er komið á fót innlendri kenslu,
að eigi verði um það deilt. Þriðja liöinn langar mig aftur á móti aö
athuga dálitið nánar hér, því að það tel eg ,,Idealið“, sem veröur að
keppa aö í framtíðinni.
Þá er næsta spurningin, sem mætir manni: Hvernig er hægt aö koma
tannlæknakenslu í framkvæmd hér á landi, svo þaö veröi ekki óviöráö-
anlegur baggi? Best er að byrja meö því að gera sér nokkra grein fyrir
út á hvaö kenslan gengur, og viröa dálítiö fyrir sér námsgreinirnar, sem
kendar eru á slíkum kenslustofnunum erlendis.
Tilætlunin með tannlæknakenslunni er í fáum orðum þessi:
Það á að gera tannlæknana sem færasta i sinni sérgrein. Þeir eiga að
geta unnið með vísindalegri nákvæmni á sínu afmarkaöa sviöi og haft
næga kunnáttu til þess að notfæra sér öll tæki, sem þeim eru ætluð viö
ýmsar aögeröir. Þeir þurfa að fá það mikla almenna læknislega ment-
un, að j)eir geti alt af verið á veröi að gera ekki öðrum skaöa með starfi
sínu (t. d. flytja smitun o. s. frv.). Þeir eiga að hafa j)á dómgreind, aö
skifta sér af því einu, sem Jjeir eru bærir um. Staðgóö fræðsla tryggir
það og eykur ábyrgðartilfinninguna. Það á sér stundum stað, aö tann-
læknar veröa fyrstir til að taka eftir illkynjuöum meinuni í munninum.
Þá eiga þeir að vera færir um aö greina j)að og senda í tíma til réttra
hlutaðeigenda, — læknanna, þaö, sem ekki er á tannlækna meðfæri
að glíma við.
Þeir veröa að vera svo víösýnir og vel mentaðir, að þeir séu ætíö færir
um að fylgjast með í hverskonar breytingum og framförum, sem veröa
í tannlæknisfræðinni úti um heim. En þær eru mjög tíöar. Starfsgrein-
in er tiltölulega ung sem sérgrein, og á hraðfara þróunarskeiöi. —
Maður einn hefir sagt, aö tannlæknar þyrftu alt af aö vera að læra, og
helst aö vera í skóla með annan fótinn. — Tannlækningar eru orönar
það umfangsmiklar nú á tímum, að þær þurfa á allri athygli mannsins
að halda.
Kenslan er bókleg og verkleg, bæöi „mekanisk manuel“ og læknislega
vísindaleg. — Þeir, sem stunda tannlækningar, eru á sína vísu jmsund
jijala smiðir, — ef svo mætti að oröi komast, og þurfa á ótrúlega mikl-
um fróðleik aö halda og margvislegri kunnáttu. Það er ætlast til aö tann-
læknar skilji eölilegar athafnir líffæranna og kannist viö sjúkdóms-
einkenni þeirra.
En af þessu leiðir, aö þeiiíi er ætlað aö læra meira og fást við fleira
en mönnum ef til vill fljótt á litið finst óhjákvæmilegt eða menn alment
hakla að raun sé á,