Læknablaðið - 01.03.1927, Blaðsíða 13

LÆKNABLAÐIÐ
35
liann frætt okkur um, hvorki um hin sönnu upptök veikinnar né rót-
tæka lækningu.
A'öalkenning hans var sú, aö þaö væri ekki hinn ytri örvefur i beini
og heilahimnu, sem orsakaöi veikina meö þrýstingi inn á viö, heldur
óeölilegur ofvöxtur í n e u r o g 1 i a, og að um væri aö gera, aö ná því
flykki öllu burtu. En þaö er hægra sagt en gert. Ennfremur hélt hann
því frant, að flogaköstin stæöu i sambandi viö ójafnvægi í vökvaþrýst-
ing heila og mænu, því hann sagði, aö sér hefði tekist eftir vild, að
frantkalla og stööva krampa í sjúklingum, með því ýniist að tappa af
þeint 1 i q u o r cerebro-Spi n a/1 tþs f eða spýta inn í heila-'mænu-
holið a cj u a d e s t i 1 1 a t a, og heföi hann með því getaö haldið nokkr-
um sjúklingum viö heilsu. 9 læknar tóku til máls. Var samkomulag um,
aö haldgæði batans eftir óperation væri venjulega stutt, og algengt, aö
þessir sjúklingiar kæinu aftur og aftur. Alessandri sagöi dæimi
þess, aö hægt væri aö vísu að eyða krömpunum stundum með nógu rót-
tækum skuröi, og það heföi sér tekist í tvö skifti, en í öðru þeirra fékk
sjúklingurinn fullkomna hemiparesis.
Eg hjó þó einkum eftir því, sem þeir Young hinn skotski (mag-
nr og grettinn, en ábyggilegur Skoti) og de Quervain (lítill, ófríö-
ur en síbrosandi Gyðingur) sögðu. Þeir töldu afarerfitt aö skera úr hvað
Tacksons epilepsi væri, annað en venjuleg e p i 1 e p s i. Og þeir efuð-
ust um, að örinu væri um eins mikið aö kenna og af væri látið. Þvi oft
eru ör, og þau slæm, og engin e p i 1 e p s i, en flogin hins vegar mikil,
þó lítið sé meiösli. Quervain endaði mál sitt þannig, og glotti við tönn:
N o u s n e s a v o n s r i e n d e p r é c i s s u r 1 a n a t u r e e t 1 a
cause de l’epilepsie Jacksonienne. Og meö þeirri von-
arsnauðu trú fór eg af þeim fundi.
Skurðlækning miltisins. Um ekkert verkefni fundarins uröu menn
margorðari en þetta, og um ekkert lá meira fyrir skrifað. Þessir fluttu
erindi og lögöu fram þykkar ritgerðir: Maurice Pitel (Lyon),
Leotta (Bari), Papayoannou (Ghezireh), Hench’en (St. Gall)
og Llado (Sevilla). En á eftir þeim tóku 23 aðrir til máls.
A allri þeirri mælgi og- skriffinsku var þó lítið að græöa. Enginn var
öðrum klókari um það, til hvers miltið sé eiginlega i okkur skapað, og
því síður um það, hvernig lækna megi veslings miltað, þegar fjandinn
er hlaupinn í þaö. Það er að vísu nokkuð auðgert aö taka það burtu,
og gátu margir hrósað sér af slíkum þrekvirkjum og margra punda milt-
um að velli lögðum. En i raun réttri sýndist það nærri álíka vandræöa-
úrræði og það, sem Hjaltalín landlæknir ræður til við höfuðsótt á
kindum í dýralækningabæklingi sínum, þ. e. aö taka höfuðiö af skepnunni.
Læknar Suðurlanda sjá urmul af miltismeinum, og gefa þau ungum
kírúrgum svipaða æfingu í kviðristu eins og botnlangar nú, eöa sullir
fyrrum, hér á íslandi.
Þaö vakti athygli rnína, hve margir kollegar þarna syöra höfðu séð
oft sulli í miltanu. Var það út af fyrir sig merki um hve sullveikin mun
þar vera útbreidd. T. d. hafði Alessandri einn haft 6 miltissulli
til meðferöar.
Ræðumönnum kom saman um, aö exstirpatio lienis hefði
góðan árangur viö morbus B a n t i, við i c t e r u s h æ m o-'l y t i c u s