Læknablaðið - 01.03.1927, Blaðsíða 14

36
LÆKNABLAÐIÐ
og purpura hæmorrhagica. Og dásamlegt er, hve menn geta
ná'S góöri heilsu miltislausir.
Lifrar-ígerðir. Síðasta fundardaginn var þetta verkeíni til meSíerðai.
og af því eg ætla'Si þar a'S taka til máls, var mér innanbrjósts likt og
viS próf.
Tveir héldu fyrirlestra. Domenici (Sassari) og Petridis (Al-
essandria). En þar á eftir töluSu 4.
Þvi meir sem nálgast miSjarSarlinu, þvi oftar koma fyrir lifrarigerö-
ir i mönnum. Þær geta, eins og kunnugt er, komið af ýmsum ástæSum
og margskonar sýklum, en í heitu löndunum eru algengastar þær, sem
orsakast af amöbum (halda menn e 111 a m o e b a h i s t o 1 y t i c a sé al-
gengust orsök). Fram til skamms tima var þaS ein af hinum tiöustu
handlæknisaSgerSum suSurlandalækna aö skera til lifrarígeröa. En síb-
an 1912 hefir sjaldnar og sjaldnar oröiö þörf á að beita viö þær hnífn-
um. Sir Leonard Rogers hugkvæmdist þá sú heillaríka aðferS,
aö láta sér nægja ástunga meö úttæmingu graftarins, en jafnhliöa því
nota e m e t i n. Þessi aSferö hefir siSan veriö notuö viö því nær allar
lifrarígerSir heitu landanna. ASferSin er nokkurnveginn ábyggileg, ef
sjúkl. er ekki alt of langt leiddur og um a m o e b u - d)y s e n t e r| i
hefir veriö aS ræöa. Það má venjulega útiloka aö um amoebu-ígerö sé
að gera, ef aöferSin bregst, og verður þá að gripa til hnífsins.
A seinni árum hefir mesta framför oröiö í að rannsaka ýmsa éiginleika
blóðsins, finna sýkla þar í meö ræktun og smásjárrannsókn o. s. frv. Um
þessi atriöi töluöu báðir fyrirlesarar af mikilli reynslu. Höfðu báöir haft
sæg af sjúklingum sunnan úr Afríku og austan úr Asíu.
Eg haföi áður en eg fór aö heiman mikiö hugsaö um, hvort eg gæti
ekki tekiö til máls í einhverju af þeim málum sem á dagskrá voru. Haf'öi
mér þá hugkvæmst aö það væru helst lifrarígerSirnar, og gaf mig því
fram sem einn af ræðumönnum i því máli. Þvi eins og eg hefi áSur ritaö
um í Lbl., hefi eg haft til meöferöar þó nokkrar lifrarígeröir í sambandi
viö sulli. Þess vegna tók eg saman dálitla ræöu um reynslu mína og ann-
ara íslenskra lækna, einkum próf. G. M a g n ú s s o n a r. Geröi eg þetta
bæöi til aö vekja athygli fundarmanna á starfi Guömundar og forgöngu
hans i því aö kenna ísl. læknum aseptiskar aSféröir við sullaögerSir, og
svo til þess að sýna þeim suSrænu kollegum, aö ísland væri til og a'S þar
byggju menn, sem væru vel á leiS meö aö losa sig viö sullaveikina. Þetta
mintist eg á og svo þá merkilegu uppgötvun D é v é’s, að sullungar mynd-
ist eingöngu viö hrörnun sullamóSurinnar (fyrir elli eöa sjúkdóma).
Og þar sem nú ungaðir sullir virðast miklu algengari hjá okkur, aö sögn
(j. Magn. og Dévé, væri von þó fleiri igeröir fylgdu sullúm hjá okkur
en annarsstaöar.
Eg hafSi meö talsverðri fyrirhöfn komiö þessu, sem eg vildi segja, á all-
góða frönsku, og í Kaupmannahöfn lét eg' góöan frönskumann lesa þaö
yfir. — Þaö var heldur fáment i salnum, þegar rööin kom aS mér. Eg
vandaði fram|jiurSinn sem best og þrúmaöi ræöunni út yfir söfnuöinn.
Þó eg geri ráö fyrir, aö ekki hafi þótt mikilsvert þaö sem eg sagöi, aflaöi
eg mér fyrir þaö betri samvisku en ella, því að eg haföi meS þvi sýnt
ofurlítinn lit á aö koma fram sem fulltrúi íslenskra læknavísinda.
„Spectatum veniunt, veniunt spectentur ut ipsæ,“