Læknablaðið - 01.08.1942, Side 16

42
síðar tal vi'Ö þáverandi heilbrigö-
ismálaráöherra og kvaðst hami
vera þessu fylgjandi, en vegna
þess, að þing haföi þá verið kallaö
saman, teldi hann réttara að bera
það, að minnsta kosti undir fjár-
veitinganefnd.
Hétum við nú á Helga kollega
Jónasson alþingismann til fullting-
is eins og við reyndar höfðum áð-
ur gert og var það auösótt, og er
mér sönn ánægja að geta þess, að
hann hefir af miklum dugnaði stutt
þetta mál og má þakka honum að
verulegu leyti, að lausnin kom, þó
seint og siðar væri.
Fjárveitinganefnd haustþingsins
afgreiddi málið, að því hún taldi
með samþykki, en stjórnin taldi
það ekki fullnægjandi og neitaði
alveg að afgreiða málið. Enda
hafði þá komið annað til skjal-
anna, sem gerði ráðherrana dálítið
myrkfælna, en það var að prest-
arnir kornu með samskonar kröf-
ur. og settu stjórnina með því i
vanda nokkurn. Til einkis reyndist
að itreka þetta við ríkisstjórnina
og var það þó reynt alltaf öðru
hvoru og það fram undir síðustu
þinglok, en þá loks afgreiddi þá-
verandi heilbrigðismálaráðherra,
Hermann Jónasson, málið frá sér
fyrir ítrekaða eftirgangsmuni
Helga Jónassonar. Rétt á eftir lét
hann áf i"áðherradómi og var máli-
ið enn ekki afgreitt frá fjármála-
ráðuneytinu. Fór eg þá enn til viö-
tals við Jakob Möller fjármálaráð-
herra og lofaði hann mér þá að
afgreiða málið, en ekki fyrr en
eftir þingslit. Hvað hann svo gerði.
Eg hefi orðið svo margmáll um
þetta atriði til þess aö gera mönn-
um ljóst, að ekkert tómlæti írá
hendi stjórnar L. í. hefir átt sök
á þessum drætti, heldur fyrst og
■fremst hin upphaflega andstaða
landlæknis gegn gjaldskrárhækk-
LÆKNABLAÐIÐ
un og síðan undandráttur ríkis-
stjórnarinnar, þegar þetta var orð-
ið fjárhagsatriði fyrir ríkissjóð.
Þó þetta að vísu séu hvergi
nærri fullar bætur, þá er þetta þó
góð glaðning fyrir lækna úr því
það var látið verka allt árið 1941
og svo er hitt, sem eg vil undir-
strika, aö.með þessu er fengin op-
inbér viöurkenning fyrir þvi, aö
réttmætt hafi verið .og sé að gjakl-
skráin hækki, þó ríkið tæki að sér
að borga hækkunina. Mætti ætla,
að það væri bending í þá átt, aö
kröfur um kjarabætur héraöslækna
ættu að stefna í þá átt, aö fá föstu
launin hækkuð en ekki gjald-
skrána. Enda virðist landlæknir
hafa tekið svo miklu ástfóstri við
hana, að ekki megi við henm
hreyfa.
Skömmu eftir áramótin 1941
sendi landlæknir félagsstjórninni
frv. til laga um læknaráð og ósk-
aði umsagnar um það. Samkvæmt
því frumvarpi átti að stofna sjö
manna ráð með þessum mönnum :
1. Landlækni sem formanni ráðs-
ins,
2. Kennarinn í réttarlæknisfræði,
3. Kennarinn í lyfjafræði,
4. /Yfirlæknir lyflæknisdeildar
Landspítalans.
5. Yfirlæknir handlæknisdeildar
Landspítalans.
6. Yfirlæknir geðveikraspítalans,
7. Yfirlæknir Tryggingarstofnun-
ar rikisins.
Um þetta mál héldu stjórnir
L. I. og L. R. sameiginlega fundi.
Litu þær svo á, að starf þessa
læknaráðs ætti aðallega að vera
þriþætt:
1. Að gefa heilbrigðisstjórninni
sérfræðilegar umsagnir.
2. Láta heilbrigðisstjórn í te
umsagnir um tiltekna hegðun
lækna,
3. Vera ráðunautur heilbrigðis