Læknablaðið - 01.03.1946, Blaðsíða 19

LÆKNABLAÐIÐ
43
næmur fyrir. Ekki fannst mér
eg liafa neitt gagn af þessari
aðferð og liefi alveg liætt við
hana síðan. Iiún er töluvert
umstangsmikil, og þótt sjúk-
lingarnir vilji allt til vinna, þá
þrevtist maður á þvi að halda
þessu áfram, þegar maður fær
engan tilsvarandi áraugur.
Þá er eitt í sambandi við
þelta, sem er ástæða til þess
að geta um. Sjúklingur, sem er
ofnæmur fyrir einum ákveðn-
uin hlut, livort heldur er í gegn
um öndunarfærin eða melting-
arfærin, getur fengið fullan
hata, ef liann er ekki lengur
útsettur fyrir það efni, sem
hann er ofnæmur fyrir.
En þess ber að gæta, að ef
liann er útsettur fvrir efni, sem
eru skyld, liættir lionum til
þess að verða ofnæmur fyrir
þeim, þótt liann sé það ekki á
gefnu timabili. Sem praktiskt
dæmi skal eg nefna konuna,
sem var svo afskaplega ofnæm
fyrir köttum. Þessi kona spurði
mig að því, livort lienni væri
ekki óliætt að fá sér livolp, því
að hún vildi gjarnan hafa eitt-
hvert dýr á heimilinu. Eg réð
lienni alveg frá þvi. Og það
gerði eg áður en eg liafði próf-
að liana. En hörundsprófið
sýndi að hún var töluvert mik-
ið næm fyrir hundum. Það
hefði nefnilega fastlega mátt
búast við því, að ef þessi kona
liefði verið daglega útsett fyrir
liund og liundshár, að þá hefði
ofnæmið fyrir því aukist stöð-
ugt uns hún hefði fengið
asthma af því lika. Sama gild-
ir um aðra liluti. T. d. getur
maður sem er næmur fyrir
fiski en ekki fyrir liumar orðið
góður með því að hætta að
borða fisk, en ef liann borðar
krabba rækjur eða slíkt má
ganga að því vísu, að hann
verði næmur fyrir því líka.
Loks skal ég geta þess, fyr-
ir þá, sem kynnu að hugsa
sér að fást við þessar rann-
sóknir, að ástæða er til að
liafa fulla varfærni við, þar
sem um mjög næma sjúklinga
er að ræða. Sjúklingar eins og
tveir þeirra, sem eg liefi liaft
með að gera, annar sem var
mest næmur fyrir fiski og liinn
fyrir köttum, eru svo óskap-
lega næmir, að það má mjög
mikið vara sig á því að gera
hörundspróf á þeim. Ef það
er gert með þeim vanalegu al-
lergenum, sem notuð eru til
þess, án þess að nokkur sér-
stök varfærni sé höfð við, má
búast við að þeir fái svo svæsn-
ar reactionir, að þeir geti orð-
ið fárveikir og jafnvel dáið af
því. Ef maður er viss um að
sjúklingurinn sé ofnæmur og
afskaplega næmur fyrir ein-
hverjum ákveðnum lilut, þyk-
ir mörgum læknum vissara að
prófa alls ekki fyrir því. En
i flestum tilfellum er óhætt að
prófa fvrir þvi, með þvi að
þynna antigenið svo og svo