Læknablaðið - 01.03.1946, Blaðsíða 38

62
L Æ K N A B L A Ð I Ð
Ur erlendum læknaritum.
Erysipeloid og penicillin.
Erysipeloid er ekki með öllu sjald-
gæfur sjúkdómur hér á landi, að
minnsta kosti ekki i sláturtíðinni,
og mætti þvi vera, að einhverjir
kollegar hefðu gagn af eftirfarandi:
í The Lancet frá 26. jan. þ. á. eru
tvær greinar um erysipeloid. Niður-
stöður þeirra eru i stuttu máli:
Venjulega batnar erysipeloid fljót-
lega með gömlu lækningaaðferðun-
um — 20% ichtyol-smyrslum eða út-
fjólubláum geislum — og jafnvel án
nokkurrar meðferðar. Einnig minn-
ist höf. annarrar greinarinnar á spe-
cific og óspecific sera, en litla þýð
ingu býst ég við að það hafi fyrir
okkur. (Aftur á móti er þarna livergi
minnzt á krómsýru-meðferðina, sem
mun vera hvað algengust hér). En
alltaf koma öðru hvoru fyrir til-
felli ,sem erfiðlega gengur að lækna
með þessum aðferðum, og er því
fróðlegt til þess að vita, að ný lyf
hafa verið reynd að nokkru undan-
farið. Sulfalyfin virðast engu fá á-
orkað, en penicillin vera lireint og
beint specificum, enda hefir það
sýnt sig, að sýkillinn, Erysipelothrix
rhusiopathiae, er álika viðkvæmur
fyrir penicillini in vitro og stafylo-
kokkar. Gefnar voru 20 þús. Oxford-
einingar í vöðva á þriggja stunda
fresti, samtals í tvo sólarhringa.
Ekkert er þarna minnzt á local
meðferð með penicillin-smyrslum.
Væri ekki ómaksins vert að reyna
slíkt á næsta Iiausti? Ef það skyldi
litinn árangur bera, er þá ekki miklu
fremur ástæða til að vantreysta local
meðferð með öðrum lyfjum? Máske
eru ichtyol-smyrslin okkar og króm-
sýru-penslanirnar engin lækning á
erysipeloid; til þess benda reyndar
þrálátustu tilfcllin, sem við höfum
séð.
Þórarinn Guðnason.
telur, að árangurinn sé góður
í 80% af tilfellunum, en getur
ekki um, hvernig hann liafi
komizt að þessari niðurstöðu.
Um meðferð á discuspro-
lapssjúkl. hefi ég fylgt þeirri
reglu, að skera ekki fyrr en
augljóst er, að conservativ
meðferð l)er ekki árangur. Þeg-
ar sjúkdómurinn er búinn að
standa nokkra mánuði og hefir
ekki batnað, þrátt fyrir venju-
lega ischiasmeðferð, ]).e.a.s.
hvíld og fysiotherapia, virðist
full ástæða til að grípa til
skurðaðgerðarinnar. Sama á og
við um þá sjúklinga, sem aft-
ur og aftur fá verkjaköst, sér-
staklega ef köstin eru að fær-
ast i aukana. Það er þó mikið
álitamál, og allmikið umdeilt,
livort ekki muni vera rétt að
skera strax og vissa er fengin
um það, að um discusprolaps sé
að ræða. Við það sparast tími,
kostnaður og þjáningar fyrir
sjúklinginn, og svo virðist sem
hetri árangurs megi vænta, sé
ekki beðið alltof lengi með að-
gerðina.