Læknablaðið - 15.01.1954, Blaðsíða 22

52
LÆKNABLAÐIÐ
mikilli orðgnótt og sannfær-
ingarkrafti. Geðsmunirnirvoru
miklir og lcenndi þar bæði
hörku og blíðu. Þegar honum
rann í skap, þá gal hann verið
hvass í tilsvörum, en fyrirgaf
fljótt það sem honum þótii
smámunir. Honum var ekki
lagið að erfa þótt honum þæífi
miður. Hann var mildur i dóm-
um um menn og málefni, því
hugsunin var í senn hlutlæg
og víðsýn. Lundin var viðkvæm
og þekktu kunnugir til hliðu
og einlægni barnssálarinnar.
Hann fann sárt lil með þeim,
sem máttu sín miður og voru
illa leiknir i lífinu og tók rnál-
stað þeirra hvenær sem með
þurfti. Afstaða hans til livers
máls markaðist af ríkri rétt-
lætiskennd og virðingu fyrir
persónu einstaklingsins. Þetta
setti svij) á alla umgengni lians
við náungann, hún var fáguð,
hispurslaus og einlæg, en um
leið einörð. Honum var rnanna
auðveldast að vinna liugi fólks
og ná trausti þess við fyrstu
kynni. Einstaklingseðlið var
ríkt í honum, hann mat mikils
atorku og framtakssemi, þegar
fylgdi drengskapur i leilc, en
fyrirleit liræsni og vfirdreps-
skap og hæddist að þeim, sem
hreyktu sér á tildri. Persónan
var öll aðsópsmikil og fram-
koman heillandi. Mönnum leið
vel i nærvist Bjarna, því lion-
um fylgdi alltaf hressandi blær,
gleði og velvilji. Iiann átti
þann dásamlega eiginleika að
sjá hversdagslega atburði í
skemmtilegu ljósi og frásagn-
argáfan var þannig, að unun
var á að Jilýða. Hann var orð-
heppinn, vel fyndinn, humor-
inn að visu oft persónulegur,
en þó eklci særandi. A mann-
fundum var hann lirókur alls
fagnaðar og í vina hópi þótti
bekkurinn ekki fullsetinn,
ef Bjarni var fjarri.
Þegar góðir vitsmunir, dreng-
lyndi og lieillandi glaðværð
fara saman, þá fer ekki hjá
þvi, að þeim sem býr yfir þeim
eiginleikum verði gott til vina.
Bjarni átti þessa kosti í ríkum
mæli, enda var liann mjög vin-
sæll maður og vinmargur.
Hann var trvggur vinum sín-
um. Mildi og sanngirni forðuðu
bonum frá því að eignast ó-
vini. Ég veit ekki til þess að
hann hafi átl nokkurn.
Það væri háðung við minn-
ingu Bjarna ef því væri gleymt,
að hann átli sínar geðveilur
eins og aðrir dauðlegir menn.
Hann gat borið liátt þar eins og
á öðrum sviðum, en hann bar
manndóm til þess að þekkja
og viðurkenna sina eigin bresti
og var óspar á sjálfsgagnrýni
við vini sína. Þó hann bæri af
öðrum mönnum á sviði vits-
munalífs og tilfinningalífs, þá
skorti tilsvarandi yfirburði á
ýmsum sviðum viljalífsins. Við
skál var hann allra manna
glaðastur, og einmitt frá þeim
stundum eigum við samferða-
mennirnir einna ógleymanleg-