Læknablaðið - 15.01.1954, Blaðsíða 25

LÆKNABLAÐIÐ
55
Þegar Bjarni settist að í
Reykjavik haustið 1945, þá
lilóðst strax á hann mikil
vinna, sem fór jafnt vaxandi.
Það var eins og bæði fólkið
og kollegar kepptust um að
sýna lionum traust. Hann hafði
ánægju af almennum praksís,
þó að sú vinna yrði honum
lielzl lil tímafrek, en praksis
var ekki hægt að telja aðalstarf
lians. Höfuðverksviðið var St.
Jósefs spítali, en þar hóf liann
vinnu á öndverðu ári 1946.
Það urðu honum nokkur
vonbrigði, að engin skilyrði
voru hér á landi lil þess að
operera sjúklinga með heila-
æxli, svo þá varð hann að
senda frá sér, en liins vegar
gerði liann allar aðgerðir á
mænu sem til féllu. Hann varð
fyrstur manna liérlendra til
þess að gera prefrontal lobo-
tomi og aðgerðir á ósjálfráða
taugakerfinu við hypertensio
arterialis, fyrst ad mod. Pcet,
en seinna ad mod. Smithwick.
Gynækologi var mikill þáttur
i spitalastarfi hans, en auk þess
liggur eflir hann fjöldi að-
gerða, sem teljast til almennra
skurðlækninga. Það gefur
nokkra hugmynd um afköst
Bjarna á St. Jósefs spítala þeg-
ar þess er gætt, að þar vistaði
hann árlega nálægt 200 sjúk-
linga, og ennfremur, að aulc
vinnunnar við eigin sjúklinga,
þá aðstoðaði hann nærri dag-
lega einhvern starfshræðra
sinna á spítalanum við skurð-
aðgerðir. Með þeim læknum,
sem vinna á St. Jósefs spítala
er góð samvinna, þannig, að
hver leitar til annars, þegar úr
vöndu er að ráða. Það var mik-
ið leitað lil Bjarna, þvi alltaf
var góðrar úrlausnar von af
lians ráðum. í þeim samtölum,
sem þessu fylgdu, kom í ljós
lækniseðli lians, kunnátla, heil-
brigð dómgreind og hyggjuvit.
Menn þurftu ekki að þekkja
Bjarna Oddsson mikið til að
verða þess varir, að hann var
hamingjusamur maður. Lifs-
hamingju sina fann hann í
einkalífi sínu, i lífsstarfinu og
i liópi góðra vina. Það bezta,
sem lífið gaf honum, fullyrti
liann oftsinnis, var Asta, kon-
an hans. Þau bundust heitum
á síðasta háskólaári hans og
giftust er hann hafði lokið
prófi. Þau eignuðust 4 syni.
það var alltaf gestkvæmt á
heiinili Bjarna og Áslu, því
þangað lágu gagnvegir margra
vina. Hlýjan og velvildin í
handartaki þeirra beggja, hið
létta og brosandi viðmót, gerði
það að verkum, að gesturinn
fann að hann var velkominn,
þótt liann hæri að garði óboð-
inn. Iivort sem talið barst að
alvarlegum efnum eða léttvæg-
um, þá brást ekki, að maður
kvaddi í l)etra skapi og með
heilbrigðari viðhorf gagnvart
lifinu en þegar maður kom.
Hinir mörgu vinir þeirra eru