Læknablaðið - 01.09.1957, Blaðsíða 11

LÆKNABLAÐIÐ
67
leyti lutu í lægra haldi í lífinu.
Og þeir, sem áttu því láni að
fagna, að njóta vináttu hans og
kynnast honum til hlítar, bland-
aðist ekki hugur um það, að þar
fór góður drengur með göfugt
hjarta.
Læknismennt sinni hélt Pjetur
óvenju vel við og reyndi eftir
beztu föngum að fylgjast með
öllum nýjungum í fræðigrein
sinni. Og læknisstörfin stund-
aði hann með alúð og hjálpfýsi,
af áhuga fyrir líknarstarfinu og
því að láta gott af sér leiða, án
þess að hugsa nokkuð um fjár-
hagslega umbun fyrir. Slíkt lét
hann sér í léttu rúmi liggja.
Helzta hugðarefni Pjeturs var
tónlistin, eins og hann átti ætt
til. Hann lék mæta vel á slag-
hörpu og sótti flestar söng-
skemmtanir, er hann átti kost á.
En hann var vandlátur og gagn-
rýninn og leið beinlínis illa og
var í slæmu skapi, ef honum
fannst tónsmíði eða sönglagi
misboðið í meðferð.
Tólfta júlí 1913 kvæntist
hann Friðrikku Valdimars-
dóttur Davíðssonar, kaupmanns,
hinni glæsilegustu konu. Fóru
þau vel saman að glæsileik og
vöktu eftirtekt á mannamótum
og samkvæmum, af þeim ástæð-
um, enda prýði hvers hóps, sem
þau sáust í, og það svo af bar.
Hjónaband þeirra var óvenju
ástúðlegt og hefi ég aldrei þekkt
samrímdari hjón. Virtust þau
hvort öðru svo ómissandi, að
þau mættu helzt aldrei hvort af
öðru sjá og gætu hvorugt án
annars lifað stundinni lengur,
og hélzt það alveg fram í andlát
hennar. En hún andaðist þann
15. febr. 1954 eftir langvinnan
sjúkdóm og erfiðar legur. Veik-
indi hennar voru mikil þrekraun
fyrir Pjetur, sem vissi að hverju
fór, en mátti ekki láta á bera,
og við andlát hennar var honum
öllum lokið. Hann var svo rót-
arslitinn og einmana, að hann
vissi ekki hvað hann átti af sér
að gera og fannst líf sitt alger-
lega tilgangslaust orðið, sem og
líka var, enda lét hann þá af
læknisstörfum og fluttist frá
Keflavík.
Veikindum sínum tók Pjetur
með fullkominni ró og karl-
mennsku, þó hann vissi að hann
væri banvænn. Og aldrei heyrð-
ist frá honum æðruorð. Hann
hafði jafnan gamanyrði á vör-
unum, er ég heimsótti hann og
jafnvel eftir að hann varð mál-
laus skrifaði hann spaugsyrði
meðan ég dvaldi hjá honum og
talaði við hann, enda gæti ég
bezt trúað því, að hann hafi
hlakkað til breytingarinnar. —
Hann dó „saddur lífdaga".
Með Pjetri er horfinn úr
læknastéttinni góður drengur,
göfugmenni,prúðmenni og höfð-
ingi í lund. Þeir, sem þekktu
hann bezt, sakna hans mest og
mér sjálfum finnst mjög áber-
andi hið auða sæti hans á bekk
samferðamanna minna. M. P.