Læknablaðið - 28.12.1958, Side 34

150
LÆKNABLAÐIÐ
langsótt og strembið, að flesta
okkar skortir tíma, enda brest-
ur tilhneigingu til að hnýsast
að ráði í aðrar fræðigreinir, þó
að annálsverðar undantekning-
ar séu að vísu kunnar. Læknar
eru að jafnaði of önnum kafnir
og þjakaðir af erilsömu starfi
til að taka virkan þátt í félags-
skap menntamanna, annarra en
lækna. Jafnvel i samkvæmislíf-
inu bættir okkur við að tala of
mikið um læknisfræði. Þetta er
ekki eingöngu okkar sök, held-
ur kemur það með fram til af
því, hve leikmenn eru áfjáðir
í að ræða um sjúkdóma og
lækningar. Þá má og vera, að
við sækjumst of mikið eftir fé-
lagsskap liver annars, höfum
of mörg umræðufélög lækna
og þau félög haldi of titt fundi.
Öheillaafleiðing þessa er sú, að
tiltöluleg vanþekking okkar á
öðrum efnum en læknisfræði
leiðir okkur sem stétt stundum
i meinlegar gönur. Okkur hætt-
ir til að láta blekkjast af hug-
myndum, sem eru grundvallað-
ar á ótraustum forsendum eða
orðið liafa til fyrir órökvíslegar
ályktanir. Margir þeirra fals-
guða, sem við höfum dýrkað á
liðinni tíð: kenningarnar um
blóðeitrunarhreiður, sjálfseitr-
un frá meltingarvegi og fjörvi-
lækningarnar, svo að dæmi séu
nefnd, hefðu sennilega náð
minni hylli, ef fleiri læknar
liefðu verið betur þjálfaðir í
rökfræði og liaft meiri tök á að
meta vísindalegar staðrevndir
en raun ber vitni. Þeir, sem ger-
ast formælendur þess, að minni
kröfur verði gerðar til almennr-
ar menntunar læknastúdenta,
ættu að hugleiða þetta vandlega.
Alnigi er höfuðdyggð og sér-
stakt aðalsmerki æskufólks.
Sæll er sá, sem varðveitt gelur
eldmóð æsku sinnar fram á
miðjan aldur og lengur við
taumhald skynsemi sinnar og
reynslu. Fæsta okkar skorti á-
liuga, þegar við lukum lækna-
námi. Okkur liætti við að of-
skoða og ofstunda sjúklinga
okkar, unz við komumst að
raun um, hvers vis mediatrix
naturae mátti sín, og hnutum
um þá merkilegu fyrirtekt sjúk-
linga að láta sér batna, hvern
fjárann sem við gerðum við þá.
Vissulega sæmir ekki að gera
lítið úr áliuga ungra manna;
enda þótt hann kunni að ganga
úrskeiðis, er hann ekki eins var-
hugaverður og kæruleysið.
Hættulegur verður áhuginn
fyrst, þegar honum er ekki hald-
ið í skefjum skynsamlegs vits
og reynslu, breytir þá um eðli
til hins verra og verður að
kreddutrú. Kreddulæknar eru
skaðræðisgripir: skurðglaður
liandlæknir með sína eftirlætis-
aðgerð, kákrannsakandi lyf-
læknir með holnál á kafi í
hverju höfuðlíffæri, geðlæknir
með gálma á þræði síns eigin
sálarlífs, sérfræðingur, sem sér
öll sjúkdómsfyrirbrigði gegnum
kýrauga sinnar þröngu sér-
greinar — allir vinna þeir sj úk-