Læknablaðið - 01.10.1965, Síða 35

LÆKNABLAÐIÐ
7
eftir slysið) kom sjúklingurinn
svo aftur í sjúkrahúsið til end-
urtekinnar æðamyndatöku (ca-
rotis angiografi). Hafði ástand
hans almennt farið hatnandi
þennan tíma. Við skoðunina í
júní Ijar hvorki á taltruflunum
né sálrænum truflunum, scm
rekja mætti til heilaskemmda.
Andlitslömunin var horfin, cn
væg lömun var í hægri hendi
og fæti með auknum viðhrögð-
um og Bahinski liægra megin.
Æðamyndataka var nú endur-
tekin og' sýndi eðlilega fyllingu
á Sylvian æðunum (3. og 4.
inynd).
Framvinda sjúkdómsins
og einkenni.
Við athugun á framvindu
sjúkdómsins hjá þeim sjúkl-
iiígum, sem áðurnefndir höf-
undar hafa Iýst,:í>4- 6 sést, að
allir hafa sjúklingarnir misst
meðvitund um stund eftir höf-
uðáverkann. Sjúkdómseinkenni
frá taugavef gerðu vart við sig
2 —21 klst. eftir slysið hjá þeim
sjúklingum, sem Frantzen, Ja-
cobsen og Therkelsen lýsa, og
voru þeir á aldrinum 6—14 ára,
en hjá sjúklingum Dumans,
sem voru á aldrinum 18—60
ára, komu einkennin ekki fram
fvrr en 3—14 dögum siðar.
Hjá öllum sjúklinganna var
um að ræða helftarlömun, mis-
munandi mikla, svo og áher-
andi sálrænar truflanir með de-
mens hjá tveim þeirra.4 Sex
sjúklinganna höfðu nokkuð við-
loðandi höfuðverk, alveg frá því
að þeir slösuðust og þar til sjúk-
dómseinkenni frá taugavef
gerðu vart við sig, og sumir
nokkru lengur. Tveir sjúkling-
anna dóu fljótlega, tveir voru
áfram áberandi dement og
með sljarfa lömun, og þrír
höfðu allmikla helftarlömun,
er þeir voru skoðaðir mörg-
um mánuðum eftir slysið.
Einkennin eru mjög lík því
sem sést við subdural haema-
tom, og var grunur um slíka
skemmd hjá þeim öllum og því
framkvæmd æðamyndataka
(nema hjá einum).
Sjúklingurinn, sem ég lief
lýst, hafði sams konar einkenni
og áðurnefndir sjúklingar, og
batinn var mjög svipaður og
hjá einum sjúklinganna, sem
Frantzen o. fl. lýsa (lilfelli nr.
2 og 4). Þegar athuguð er með-
ferð sú, sem sjúklingarnir liafa
fengið, kemur í ljós, að aðeins
þrír hafa fengið einhvers kon-
ar meðferð, einn ganglion
hlokk, annar ganglion blokk og
segavarnarlyf og þriðji sega-
varnarlyf og æðaútvíkkandi lyf.
Ekki virðist meðferðin hafa
haft neitt að segja, ef miðað er
við hata sjúklinganna, en hér
er um svo fá tilfelli að ræða,
að auðvitað er ekki unnt að
draga neinar ályktanir.
Umræður.
A undanförnum árum hefur