Læknablaðið - 01.11.1972, Qupperneq 43

LÆKNABLAÐIÐ
173
Ég undirritaður, Karl Jónsson, læknir, staðfesti það að hafa hjálpað frk.
önnu Þórhallsdóttur með að hafa samband við lamaða sjúklinga mína, er
þörfnuðust hjálpar. Hún kom í nokkur ár, fyrir jól, og lét af hendi smáupp-
hæðir, er hún afhenti sjálf. Þessi smástyrkur kom frá Rebskkustúkunni nr.
1 „Bergþóra" I.O.O.F., Reykjavik, og var afhentur sjúklingunum á árunum
eftir 1945.
Þessa yfirlýsingu veiti ég samkvæmt ósk frk. Önnu, en hvorugt okkar
hafði heyrt talað um neina hjálparstofnun eða sjóð, sem starfaði sérstaklega
að þessum málum, og mun þessi starfsemi Önnu og annarra Oddfellowfélaga
hafa verið ný á Islandi og þar af leiðandi merkilegt brautryðjendastarf.
Reykjavík, 28. apríl 1972.
Karl Jónsson (sign.).
SMÆLKI
Það var 100. afmælisdagur gamla mannsins og blaðamenn
fengu viðtal.
„Hverju þakkið þér langlífi yðar?“
Sá gamli setti upp helgisvip: „Ég hef aldrei látið dropa af
brennivíni inn fyrir mínar varir.“
Hann hafði ekki fyrr sleppt orðinu, en mikill dynkur heyrðist
uppi á lofti og málningarflögum rigndi yfir alla viðstadda.
„Hvað var nú þetta?“ hrópaði einn blaðamaðurinn.
„O, sosum ekkert,“ sagði gamli maðurinn, „það er bara hann
pabbi. Hann er fullur rétt einu sinni og hefur dottið fram úr.“
Einu sjúklingarnir, sem ekki fara til læknis, eru þeir, sem
hafa hósta — þeir fara í leikhús!
„Þér eigið klukkustund eftir ólifað,“ sagði læknirinn. „Viljið
þér hitta einhvern áður?“
„Já,“ svaraði sjúklingurinn. „Annan lækni.“
Ekkert fær mann til fremur til að borga reikning tannlæknisins
en ný tannpína.
Sími læknisins hringdi um miðja nótt.
Læknir, ég er fótbrotinn, hvað á ég að gera?“
.,Haltra,“ svaraði hinn syfjaði læknir.