Læknablaðið - 01.06.1973, Blaðsíða 18

1Ó2
LÆKNABLAÐIð
Mynd 5.
Þröng mitralloka. Fallhraði lokunnar er
mun hægari en hjá heilbrigðum og lokan
er nærri fullopin, þegar forhólfin dragast
saman.
rate) er mikill hjá heilbrigðu fólki, u. þ. b.
70-180 mm/sek. (Mynd 4). Fallhraðinn er
bundinn þrýstingnum í vinstra forhólfi og
því, hver fyrirstaða (impedance) er á fyll-
ingu vinstra slegils. Slík fyrirstaða getur
verið fólgin í lokuþröng (stenosis)4 6 13 eða
aukinni þykkt slegils,18 20 -5t. d. við stenosis
v. aortae eða cardiomyopathia hyper-
trophica. Hjá sjúklingum með lokuþröng
er fallhraðinn oftast minni en 35 mm/sek.
Ef lokugatið er mjög þröngt, er fallhrað-
inn minni en 25 mm/sek að jafnaði. (Mynd
5).
Auk fallhraðans er unnt að mæla hreyf-
anleika (amplitude) lokublaðsins á þenn-
an hátt.11 Mitrallokan er oftast mun hreyf-
anlegri hjá heilbrigðum (1.7-2.5 cm) en
sjúklingum með stenosis v. mitralis. Und-
antekningar eru þó frá þessu, því að þröng
loka getur verið sæmilega hreyfanleg,
Mynd G.
Þröng mitralloka. Lokan er mjög þykknuð
og líklega kölkuð eins og sést af margföldu
og óreglulegu bergmáli frá yfirborði lok-
unnar.
einkum ef hún er lítt kölku.ð. Það hamlar
mjög hreyíanleika lokunnar, ef mikið kalk
hefur safnast í mitralhringinn og chordae
tendineae. Þetta er mjög algengt hjá sjúkl-
ingum með giktska hjartasjúkdóma, eink-
um körlum.
Behnam, Rogers og Pridie' hafa borið
saman kalkinnihald mitralloka, sem fjar-
lægðar höfðu verið meo skurðaðgerð, við
echogröm, sem tekin höfðu verið fyrir
aðgerð af sömu sjúklingum. Kom í ljós, að
hægt var að meta kalkinnihald lokanna
með mikilli nákvæmni með echografi, og
reyndist þessi aðferð betri en aðrar sani
bærilegar, þ. á m. Röntgenmyndun. (Mynd
6).
Hreyfanleiki og kalkmagn mitralloku
eru mikilvæg atriði, sem huga þarf að, ef
aðgerð er fyrirhuguð á lokunni. Ráða þau
oft úrslitum um það, hvort ákveðið er að