Læknablaðið - 01.06.1973, Blaðsíða 54

128
LÆKNABLAÐIÐ
Úr gömlnm laeknablödum

Igömlum Læknablöðum er fátt jafnskemmti-
legt aflestrar og skrif Steingríms Matthías-
sonar. Auk skemmtilegs raunsæis eru greinar
hans kryddaðar leiftrandi kímni. Eftirfarandi
bréf er gott dæmi um ritstíl Steingríms og
fannst okkur ekki annað hlýða en birta bréfið
óstytt, svo að Það fengi að fullu notið sín.
HJÁ DR. JOHN BULL.
Lundúnabréf frá Stgr. Matthlassyni.
London, 5. okt. 1923.
Eg veit vel, að sumum finst eg flakka
alt of mikið. Sjálfum finst mér það ekki.
Mér finst eg þurfa helst árlega að fara
utan til að halda mér vakandi. En það
kostar mikið, því að með aldrinum heimt-
ar maður meiri þægindi á ferðalagi.
Það eru nú 25 ár siðan eg fyrst kom til
Londcn og dvaldi þar þriggja vikna tíma.
Síðan heíi eg verið hér tvívegis. Þó fanst
már í þetta skifti, fyrsta daginn, er eg
kom, sem eg mundi aldrei geta áttað mig
í þessu völundarhúsi, því mér fanst eg
hafa týnt öllu niður, og óskaði, að eg hefði
ekki hingað komið. Næsta dag var gott
veður og eg varð fljótt svo bjartsýnn, að
áður en kveld var komið, hugðist eg fær í
flestan sjó. Nú, eftir vikudvöl, eru mér
allir vegir færir og eg kann svo vel við
mig, að eg vildi gjarnan eiga hér heima.
Þennan vikutíma hefi eg verið svo önn-
um kaíinn við að hitta kunningja (og það
tekur tíma, að fara úr einu borgarhorninu
í annað, þó að farkostur sé góður, einkum
með vagnlestum jarðganganna), að eg hefi
lítinn tíma haft til að heimsækja spítalana,
enda þeim vel kunnugur frá fyrri árum
Eg hugði, að eg gæti slept þeim í þetta
skifti og séð ef til vill betra í Ameriku.
En kollega minn einn kynti mig við mág
sinn, dr. Magill, við Queers Hosp. í Lon-
don. Hann er þar svafnir (anæsthetist) hjá
þeim fræga manni dr. Gillies.
Þessi góði Gilli vakti aðdáun mína fyrir
hve vel honum tekst að bæta og prýða með
skinnbætingu og holdflutningi margs kon-
ar mannamein. Eg sá þarna sæg af sjúkl-
ingum, einkum örkumlamönnum úr styrj-
öldinni, en þar næst ýmsum brunasjúkling-
um cg slysamönnum, sem komið höfðu
víðsvegar að til að fá hjálp.
Eg haíði séð margt af svipuðu tagi í
Berlín eins og eg skrifaði um 1916 og 1918
— en alt, sem eg þar hafði séð fanst mér
klunnalegt kák hjá þessu. Hér voru skað-
brendir menn með alla andlitshúð saman-
skorpnaða, augnalokin óhreyfanleg, skæld,
og augnahvarmarnir samankipraðar rifur,
munnur cg nef á svipaðan hátt útleikin
o. m. íl. Leist mér þetta óárennilegt og þá
ekki síður beir sjúklingarnir, sem voru
bæði reflausir og kjálkalausir eftir
sprengiskot. Þar var að eins opinn og ó-
lögulegur tannlaus munnur, með tunguna
fram úr til hálfs. — En þegar eg sá mynd-
irnar af ýmsum hannig útleiknum, sem nú
voru á gcðan veg komnir, og sumir orðnir
eins góðir og hægt var að heimta, þá íanst
mér mikið til koma og ekki tiltökumál, þó
að sjúklingarnir elskuðu Gilla og teldu
hann fjölkunnugan.
Aðalatriðin í aðferð hans voru þessi: —
Þar sem því varð við komið færði hann
til, upp á gamla, indverska mátann, húð
og hold. Þannig á andlitinu. T. d. efri hluta
nefsins fékk hann frá enninu, og þegar
þurfti að mynda höku, fláði hann breiða
gjö:ð (periost með) af hvirflinum og sló
henni niður í hökustað, eins og begar mað-
ur bvcgður húfugjörð niður um vangana.
En þegar burfti að halda á meiri húð og
holdi en fengist gat á hausnum sjálfum,
þá var það til bragðs tekið, að mynda sér-
stakan holdforða annarsstaðar á líkaman-
um, sem síðan mátti færa til og taka af
eftir vild.